Steve Marriott - All too beautiful

[kora]

[agrypa]

znowu

[agrypa]

Oj Ewa sie zdenerwuje mocno. Znowu czeka na nia ten ulubiony komunikat:

Nie istnieja.......itd.

[karambol]

[agrypa]

[agrypa]

http://www.youtube.com/watch?v=5qBEzmojAjI

http://www.youtube.com/watch?v=7ONNzX8e ... A2497D211B

i taka bardzo wczesna "nowalijka"

http://www.youtube.com/watch?v=A7fQi8rObB8

Cold Lady definitywnie znikla z naszego forumowego horyzontu. Szkoda
Byc moze pracuje nad pierwsza polskojezyczna ksiazka o Mister Marriottcie

[Idee Fixe]

Coś pięknego
http://www.youtube.com/watch?v=Zh12_Ox-P6s

[agrypa]

Lata 1962-1991. Premiera plyty 26 sierpnia.

Disc: 1
1. Louisiana Blues
2. Nobody But You
3. You're A Heartbreaker
4. Street Rat
5. Bluegrass Interval
6. Signed Sealed
7. Saylarvee
8. Brown Man Do
9. Wossname
10. My Lovers Prayer
11. Baby Don't Do It
12. Restless Blood
13. Tin Soldier
14. You Spent It
15. Law Of The Jungle
16. I Just Wanna Make Love To You
17. I Need Your Love (Like A Fish Needs A Raincoat)
18. Gypsy Woman
19. Out Of The Blue (With Peter Frampton)
20. Bigger They Come Harder They Fall (With Peter Frampton)
Disc: 2
1. Give All She's Got
2. Imaginary Love - Alt. Version
3. Give Her My Regards
4. Blue Morning
5. You Really Got Me
6. Money Money
7. You'll Never Get Away From Me
8. Imaginary Love
9. What'd I Say

http://www.youtube.com/watch?v=A7fQi8rObB8

Szesnasto letni Steve

i dwadziescia piec lat pozniej

http://www.youtube.com/watch?v=kgo5pOmyCy4

[Robert007Lenert]

Takie małe wtrącenie. Steve Marriott obok wielu innych muzycznych talentów posiadł i ten w grze na harmonijce ustnej. Jego frazowanie i brzmienie jest wręcz fantastyczne. Nie sięgał po ten instrument zbyt często, ale jeśli już to naprawdę było czego posłuchać!

[Cold Lady]

Cześć wszystkim,
po długiej przerwie zajrzałam do tej zakładki i zauważyłam, że większość zdjęć i linków niestety zdążyły się zdezaktualizować.
Pozwoliłam sobie uaktualnić wpisy, poprawiłam linki do YouTube, a zdjęcia wgrałam na stronę photobucket (mam nadzieję, że teraz obrazki zostaną na dłużej).

Przy okazji jak już się zalogowałam, to pomyślałam sobie, że może warto powiadomić was, iż pojawiło się nowe wydawnictwo Humble Pie."Performance: Rockin' the Fillmore - The Complete Recordings" Box.


Po raz pierwszy Omnivore Recordings zebrało wszystkie cztery występy Humble Pie jakie odbyły się 28 i 29 maja 1971 roku. Jest to 4 płytowe wydanie. Na każdej płycie znajduje się zapis jednego całego koncertu - bez edycji, skracania utworów itp.
Jeśli chodzi o produkcję na tej kompilacji, to pieczę nad całością sprawowali Peter Frampton i Jerry Shirley .





Gwiazdeczkami pozaznaczane są te wersje utworów, które zostały wykorzystane na oryginalnej wersji "Performance: Rockin' the Fillmore"

[agrypa]

Wlasnym oczom nie wierze. Witaj

[Cold Lady]

[Cold Lady]

To wywiad przeprowadzony z Jerrym Shirley rok temu. Głównym tematem było wznowione wydanie "Performance: Rockin' the Fillmore"


"Już od jakiegoś czasu chodziły mi po głowie myśli, żeby chociaż rozejrzeć się co mieliśmy i zmiksować to do nowoczesnych standardów, z nowoczesnym wyposażeniem, ponieważ teraz można zrobić o wiele więcej niż kiedyś. Wytwórnia płytowa została przekonana aby zajrzeć do naszej dyskografii w odpowiedni sposób, jeśli chodzi o ponowne zmiksowanie i opakowanie- w jakości jaka jest oferowana tym wykonawcom z samego szczytu -The Stones, czy The Who itp. Dlatego wznowione wydanie oznacza "zrobione jeszcze raz w najlepszy możliwy sposób". Sugestie były następujące. Po pierwsze aby zrobić to z albumem, który jest faktycznie najlepiej znany, czyli albumem live. W tym czasie Peter(Frampton) się zaangażował, a pomysł bardzo mu się spodobał. To pod jego wpływem tak myślę wytwórnia dała się przekonać, że trzeba to zrobić znakomicie. Nie można było tak po prostu dorzucić starych miksów jeśli miały być wydane wszystkie cztery koncerty, a to właśnie chcieliśmy zrobić. Więc razem zaczęliśmy nad tym pracować. Głównie to jego najnowszy inżynier/producent wykonał techniczna stronę z Peterem w USA, a potem oni wysyłali mi kopie do mojego komputera, a ja się na ich temat wypowiadałem "tak, świetnie", "nie, niezbyt dobrze' lub "może to a może tamto' i nasza współpraca postępowała całkiem szybko. Jesteśmy bardzo zadowoleni z końcowego efektu, jak do tej pory odbiór jest fantastyczny. Trzymając kciuki, jeszcze nie było złej recenzji, wszędzie pięciogwiazdkowe recenzje, w tym w Rolling Stone! Jestem zdumiony, bo oni zawsze nas nienawidzili!.
W tym momencie box-set, odpukać w niemalowane drewno, sprzedaje się fantastycznie. To wstrząsnęło wszystkimi...ani my, ani wytwórnia płytowa, nikt się nie spodziewał, że tak dobrze pójdzie."

Co takiego wyjątkowego było w Fillmore i czy to było jedno z ulubionych miejsc do występowania?

"Tak, to było nasze ulubione miejsce, bez cienia wątpliwości. Zostało specjalnie zbudowane, tak aby miało świetną akustykę, a do tego było tak dobrze prowadzone przez Billa Grahama i jego ekipę, bardzo profesjonalnie. Miało najlepsze nagłośnienie w całym kraju, najlepsze światła, najlepszą ekipę od świateł. Dbano o ciebie najlepiej a widownia była wspaniała. Wszystko w tym miejscu było bezbłędne. Idealna ilość ludzi - myślę że było tam około 2000 ludzi, coś w tym rodzaju. Było naprawdę doskonale- urocze, urocze miejsce..."

Siedem piosenek, które się znalazły na płycie z 1971 roku to "Four Day Creep", "I'm Ready", "Stone Cold Fever", "I Walk On Gilded Splinters", "Rollin' Stone", "Hallelujah I Love Her So" i "I Don't Need No Doctor", a nowa kompletna edycja daje fanom nie tylko szansę usłyszeć - z trzema wyjątkami- cztery różne wersje tych piosenek, ale także zaobserwować jak cudowne sceniczne pogawędki Stevea Marriotta różnią się za każdym razem.

"Jedyna piosenka, która została tylko raz wykonana to "Stone Cold Fever"" przypomina perkusista, który ostatnio opublikował swoją autobiografię "Best Seat in the House: Drumming in the '70s with Marriott, Frampton, and Humble Pie" "i to było podczas pierwszego show drugiej nocy. Musieliśmy skrócić występ, gdyż z jakiś powodów koncert się opóźniał... więc wyrzuciliśmy z setu dwie nasze długie piosenki "I Don't Need No Doctor" i "Rollin' Stone" i zastąpiliśmy je "Stone Cold Fever". Tak więc są trzy wersje "I Don't Need No Doctor", dwie wersje "Rollin' Stone" i jedna wersja "Stone Cold Fever", natomiast reszta jest w czterech wersjach.
I zabawne jest to, że rzeczą którą ludziom najbardziej imponuje jest najdłuższa piosenka na płycie "I Walk On Gilded Splinters", ponieważ ona podąża w różne miejsca, jest jak mini-opera, jak to w tamtych czasach nazywano. Utwór trwa 27 minut i przewijają się przez niego rożne piosenki, za każdym razem jest inaczej. Więc to także dodaje zainteresowania..."

"To było dla nas zupełnym zaskoczeniem" wykrzykuje Jerry, komentując odejście z zespołu Petera Framptona niedługo po gigach w Fillmore. "Dużo o tym rozmawialiśmy i teraz jest to jak zeszłoroczny śnieg, ale w tamtym czasie nie myślałem, że rzeczy zaczynały mu tak przeszkadzać, do tego stopnia, iż był gotów opuścić zespół. Ale należy mu się uznanie, gdyż dał z siebie wszystko dla zespołu, do dnia kiedy rzeczywiście odszedł. Przez tamten czas nagraliśmy płyty, byliśmy na trasie z Grand Funk i graliśmy w takich miejscach jak Hyde Park, Shea Stadium i The Hollywood Bowl... Po prostu byś nie przypuszczał, że ktoś przy zdrowych zmysłach mógłby opuścić zespół w takiej sytuacji, w momencie wypuszczenia na rynek płyty, która przez wszystkich była typowana, że przynajmniej będzie sobie dobrze radziła.. a on to zrobił, odszedł, właściwie odszedł zanim płyta została wydana.
Peter by wam całkiem szczerze odpowiedział, że od kiedy dobrze nam zaczęło iść, to z pewnością nieraz płakał przed zaśnięciem 'o nie, co ja zrobiłem?!'
Ale kilka lat później, udowodnił że decyzja była rozsądna. Często się zastanawiałem jacy byśmy byli, gdyby on pozostał w zespole...ale pozostaliśmy świetnym bandem, ponieważ Clem Clempson jest cudownym gitarzystą."

Jako że album okazał się dużym sukcesem (nawet osiągając 21 miejsce na liście Amazon zanim wyleciał z niej za sprawą wyprzedania wszystkich egzemplarzy), czy są jakieś plany w toku aby nagrodzić legiony fanów Humble Pie- tych starych jak i nowych- innym nieopublikowanym materiałem?

"Cóż możemy mieć nadzieję" odpowiada wytrawny muzyk (Jerry zaczął się uczyć gry na perkusji w wieku dziewięciu lat), który pracował również z ludźmi jak Syd Barret, David Gilmour, Sammy Hagar, John Entwhistle, a ostatnio z z The Deborah Bonham Band.

"Jesteśmy teraz w trakcie rozmów z wytwórnią płytową Universal, o sposobności ujęcia całej naszej dyskografii w box-set- wszystko co kiedykolwiek wydaliśmy. Jeśli pomysł wypali, to będę bardzo szczęśliwy...tak długo jak będziemy mogli użyć tego samego zespoły do zrobienia miksów i wszystkiego... więc są rozmowy na ten temat. Ale w żaden sposób nie jest to zawarta umowa, ale trwają prace i miejmy nadzieję że się ziści gdzieś za rok czy dwa lata."

Na koniec zapytałem dumnego ale bardzo bezpretensjonalnego rock'n'rollowca jakie są jego najmilsze wspomnienia związane z nieżyjącymi kolegami Stevem Marriottem i Gregiem Ridleyem, którzy zmarli w 1991 i 2003 roku?

"Oni byli moimi najlepszymi kumplami i traktowali mnie jak równego sobie, co oczywiście było absurdalne ponieważ byli o tyle lepsi niż ja kiedykolwiek będę, byli najwyższej klasy muzykami. Byłem naiwną osobą w porównaniu do nich, ale nigdy nie robili sobie ze mnie żartów z powodu, że byłem żółtodziobem. Traktowali mnie jakbym był pro, a ja na to odpowiedziałem i naprawdę szybko stałem się profesjonalistą. Byli po prostu super miłymi ludźmi. Steve niestety, jego zachowanie stawało się dziwne gdy zbyt wiele wypił ale to było później. Kiedy go poznałem wcale taki nie był. Ubóstwiałem go jak starszego brata, a Greg zawsze był dla mnie jak starszy brat... granie na jednej scenie co noc z muzykami takiego kalibru było przywilejem."

[Cold Lady]

Szukając daty występu Humble Pie w programie Beat Club, natknęłam się na stronę, gdzie filmiki z Beat Club (i nie tylko) zamieszczone są w naprawdę niezłej jakości- o niebo lepszej niż na YouTybe.

Na tej stronie znalazłam też występ Small Faces z niemieckiego programu Beat Beat Beat z 28 września 1966 roku. Na youtube też można znaleźć filmiki z Beat Beat Beat, ale są one naprawdę marnej jakości, dlatego nigdy tutaj nie zamieszczałam do nich linkow.
Jest to o tyle cenne video, gdyż Small Faces występują tutaj 100% live, co niestety dla telewizji rzadko im się zdarzało. Większość występów telewizyjnych to niestety takie z playbackiem (nie do końca rozumiem dlaczego).
Inną sprawą jest fakt, że np. stacje BBC i ITV (z programem Ready Steady Go!) wymazały z taśm niektóre występy Small Faces. To bezmyślne potraktowanie spotkało oczywiście wiele zespołów.

Beat Beat Beat 1966 "Whatcha Gonna Do About It" (można zobaczyć ile energii miał w sobie Steve)


Beat Beat Beat 1966 "All or Nothing"

[Robert007Lenert]

Fajnie, że znów piszesz Świetna zakładka, świetnie się czyta. No i masa cennych informacji. Pozdrawiam

[Cold Lady]

Cześć Robercie, fajnie być z powrotem i fajnie że tutaj nadal zaglądasz.

Zamierzam przetłumaczyć dość spory fragment z autobiografii perkusisty Humble Pie. Na raz na pewno mi się nie uda całego tekstu, jak zwykle z wolnym czasem jest u mnie krucho. Będę pisała na raty, za co z góry przepraszam.
Wspomnienia Jerrego, które chciałabym tutaj zamieścić zaczynają się od momentu, gdy poznał chłopaków ze Small Faces, no może trochę wcześniej, kiedy to 14 letni Jerry razem ze swoim starszym bratem Angusem (gitara) i między innymi Dino Dinesem (wokal, klawisze) założyli zespół Little People.
Dino Dines w późniejszych latach dołączył do zespołu Keefa Hartleya, grał też z P.P. Arnold, The Hollies i T. Rex.
Pozwolę sobie zamieścić jeden kawałek Keef Hartley Band, który bardzo lubię.
Too Much Thinking - z albumu Halfbreed


ok, to taki mały wstęp. Jak znajdę trochę wolnego czasu to napiszę dalej.

[agrypa]

[Cold Lady]

[agrypa]

Wspomnienia perkusistow W Hendrixie sa fragmenty wspomnien Mitcha, tutaj Jerry,ego. Bardzo dobre tlumaczenie. Fajnie poczytac po polsku. Dzieki.

[Cold Lady]

[agrypa]

Zagladnij do Hendrixa

[Cold Lady]

[*]

[Cold Lady]

[Cold Lady]

[agrypa]

Jak jeszcze raz zamarudzisz cos na temat Twoich tlumaczen, to sie chyba nieco obraze. Mam orginal i moge porownac. Szczere i bardzo zasluzone gratulacje.(sam bym tak chcial pisac) Bardzo dobrze sie czyta. Cieszy to cdn....Czytanie w naszym jezyku sprawia mi spora frajde. Dziekuje Podziwiam tez pracowitosc. Ja to leniwy jestem.....

Czy myslalas moze o przetlumaczeniu calosci i wydaniu na polskim rynku ?

[Cold Lady]

Agrypo, no co ty oczywiście, że nie myslałam o niczym takim

Jesli chodzi o książkę Jerrego, to muszę przyznać, że napisana jest naprawdę {jak dla mnie} bardzo przystępnym angielskim. Rzeczywiście jego książkę nawet dobrze mi się tłumaczy.

Najgorzej to zrozumieć np. taki zapis audio z 1987 roku jak Steve gościł w radiu BBC jako DJ. Kurcze miejscami gada takim Cockney English, że mam duże problemy...

[Cold Lady]

Dzisiaj w swoim laptopie znalazłam zarchiwizowane dwie pierwsze strony tej zakładki. Niektorzy pewnie pamiętają, jak w 2010 roku przechodziłam "trudny" okres tutaj na forum. Nawet chciałam zupełnie odejść. Wtedy w przypływie frustracji wykasowałam część moich wpisów (tych bardziej rozbudowanych, z moimi przemysleniami). No i własnie dziasiaj znalazłam w formacie jpg zapisane te dwie pierwsze strony i postanowiłam uzupelnić wykasowane przeze mnie wpisy - Zwlaszcza te o Humble Pie. Wczesnie zamieściłam też kilka cytatów - Stevea, jego zony Jenny, Kenney'ego i Jima - ale po angielsku.
Teraz na pierwszej stronie powklejałam(jako obrazki) wykasowane w pisy i dołączyłam przetłumaczone na polski cytaty. Jeśli ktoś ma ochotę poczytać, to zapraszam i przepraszam, za moja głupotę, że w ogole w pierwzej kolejności wykasowalam tyle moich postów.
A i na stronie 6, pod zdjęciem Stevea z Hendrixem, zamiesciłam też notkę (po polsku) Eddie'ego Kramera z książeczki od DVD Small Faces - All Or Nothing 1965 -1968, z którego pochodzi to zdjęcie.

[Cold Lady]

[Cold Lady]

[Dziadek Władek]