W kinie, w którym byłem było trochę za cicho. Poza tym atmosfera gorąca. Były oklaski, krzyki i chóralny śpiew
. Spektrum wiekowe od kilkunastu lat do siedemdziesięciu - nikt nie wyszedł i nikogo nie wyniesiono
Brak reklam przed filmem wręcz mnie zaszokował, ale podejrzewam, że tak jest na wszystkich projekcjach. Ta debilna papka absolutnie nie idzie w parze z prawdziwą SZTUKĄ jaką uwieczniono na taśmie filmowej. Za tydzień wybieram się jeszcze raz, bo mimo, iż wiem na co stać panów z Zeppelina, to nie sądziłem, że wyszło to tak wspaniale. Jakże to było inne od większości powrotów po latach gdzie najczęściej muzycy grają z dosyć obojętną rutyną swoje, a nierzadko widać niespecjalnie maskowaną niechęć personalną, przy której przebywanie w swoim towarzystwie wynika tylko z wymogów kontraktu. O muzyce nie będę pisał bo jest ona warta conajmniej jakiegoś eseju. Ciężar takiego koncertu mogli udźwignąć tylko najwięksi mistrzowie jakim niewątpliwie są artyści z Zeppelina. Sala wrzała już zanim zaczęli grać, a więc rozpoczynali koncert przy maksymalnym napięciu, czyli początek według metody Hitchcocka. Udało się je podtrzymywać, a nawet wzmacniać do końca koncertu, a w finale zabili wszystkich nieprawdopodobnie wykonanym Kashmirem i dobili Whole Lotta Love i Rock'n'rollem, przy których szczęście i satysfakcja wręcz emanowały z chłopaków! Dzięki genialnej pracy kamerzystów i świetnemu montażowi uchwycono dziesiątki magicznych momentów, których zwykle nie jesteśmy w stanie namierzyć będąc na koncercie, chyba że pod samą sceną. Tutaj często czujemy się jak byśmy byli na scenie i dopiero widzimy jak niesamowicie intuicyjne niemal porozumienie jest ciągle pomiędzy tymi facetami. Nie ma tutaj żadnych kompromisów artystycznych. To nie jest wierne odegranie studyjnych czy innych wersji. To ZEPPELIN w swojej wielkości czyli zespół improwizujących artystów, kreujących sztukę tu i teraz na naszych oczach. Tak zawsze grali przez całą swoją karierę i wręcz nieludzkie wydaje się, że po 27 latach nie grania razem ciągle TO mają.
