Old Union - Motels & Highways, 2007

[RafałS]

Fanatycznym wielbicielem southern rocka nie jestem. Nabrałem nawet uczulenia na pewne jego aspekty (teksty zaciekle broniące „tradycyjnych amerykańskich wartości” lub gloryfikujące specyficznie pojmowaną wolność i prostotę). Do tego stopnia bywam na to cięty, że jak widzę hasło: „THE SOUTH HAS DONE IT AGAIN” to korci mnie, żeby dokończyć „AND IT SUCKS AS USUAL”. Jednak nie tym razem. I to nie dlatego, że drażniących mnie zwykle elementów tu nie ma (w końcu to obowiązkowe składniki gatunku), lecz dlatego, że muzyka jest tak świetna, że jestem skłonny wszystko wybaczyć i kupuję całość z dobrodziejstwem południowego inwentarza. Ale po kolei.

Niniejszy krążek jest prawdopodobnie drugim dziełem zespołu. Prawdopodobnie, bo przed pierwszym albumem mogła być jeszcze jakaś EP-ka dostępna dla wtajemniczonych, kilka demówek i kilkanaście ćwierć-oficjalnych bootlegów. W końcu to kapela z Południa. W każdym razie płyta ukazała się w 2007 roku i zespół liczył wtedy pięciu muzyków. Zerkając na okładkę (skromny, ale gustowny digipack) nie od razu zorientowałem się, kto śpiewa. Nie od razu, bo „lead vocals” skrywało się tuż za „Grand Piano”, „Hammond B3 Organ” i „Wurlitzer”. Za wszystkie te instrumenty odpowiada Chuck Foster, a reszta grupy to dwie gitary i sekcja. Przeczytawszy kolejnych kilka wierszy dowiedziałem się, że ów Chuck Foster jest również autorem lub współautorem całego materiału (niektóre numery napisał sam, inne wspólnie z gitarzystami). Najwyraźniej pan klawiszowiec jest tu liderem i to jest bardzo dobra wiadomość. Bowiem według wyników najnowszych amerykańskich badań mózg statystycznego klawiszowca jest 1.2 razy większy i 1.7 razy bardziej pofałdowany od tegoż narządu u przeciętnego szarpidruta, co daje ponad dwa razy większe możliwości intelektualne. Możliwości te klawiszowcy pożytkują w różny sposób: niektórzy są tylko bardziej wygadani i częściej myją włosy, inni zaś (jak Chuck Foster) dowodzą swego intelektu kompozycjami i aranżacjami. Krótko mówiąc: rewelacyjny materiał.

Kierunek skojarzeń -> Lynyrd Skynyrd, ale oczywiście ten stary. Może bez takiej fantazji solistów, ale z większym rozmachem produkcyjnym. Mamy tu bardzo ładnie rozwinięte, wręcz przebojowe linie melodyczne, zarówno wokalu jak i instrumentów. Piosenki oprócz zwrotek i refrenów zawierają też „mosty”, często serwuje nam się przyspieszenia i zwolnienia. Ciekawie rozplanowano partie klawiszy i gitar. Pomimo typowo rockowego składu w niektórych utworach jest przepych aranżacyjny typowy dla rocka symfonicznego. Gęsto wypełniona przestrzeń, nakładające się na siebie instrumenty elektryczne i akustyczne, dodatkowe melodie lub zgrabne zagrywki rytmiczne pod liniami podstawowymi. Jest tego wszystkiego dużo, jest bogato a jednocześnie miękko, ciepło i na luzie. Z przyjemnością można zawiesić ucho na pojedynczym rifife czy melodyjce i rozłożyć na instrumenty składowe. Do tego Foster znakomicie śpiewa. Wokal niski, z chrypką, mocno kojarzący się z Dr Johnem, lecz młodszy i bardziej energetyczny. Przypomina mi też Johna Bella z Widespread Panic i Douga Graya z Marshall Tucker Band, choć jest jaśniejszy i cieplejszy od tego pierwszego i znacząco niższy od drugiego. Po prostu śpiewający instrumentalista z talentem rasowego frontmana. W ogóle to bardzo utalentowana kapela, na moje ucho muzycy spełniają wymagania dzisiejszych ofert pracy (wiek do 30-tki, minimum 20 lat doświadczenia). Mimo to nie polegają wyłącznie na własnych umiejętnościach i zapraszają gości. Jest Charlie Daniels ze swoimi skrzypcami w jednym numerze i sekcja dęta w innym. Kawałek z sekcją dętą ma w sobie sporo r&b i Foster jeszcze bardziej kojarzy mi się tu z Dr Johnem, mimo że śpiewa z typowo rockową ekspresją. Ten numer („Ragged Blue”) to jeden z moich faworytów obok utworu tytułowego (z ładnym chórkiem w refrenie i solem na organach), „Justified” (z melodią w stylu „That Smell” Skynyrdsów), ostrzejszego „Backbreaker”, wakacyjno-lekkiego „Rusted” czy monumentalnego finału „Sweet Freedom” (podniosła southernowa piosenka z niepokojacą zagrywką fortepianu i gitarowym odjazdem na koniec). No właśnie – pół płyty można od ręki wymienić jako hity, a i drugiej połowie nic nie brakuje. Dla mnie to perfekcyjny album, który sprawił mi większą frajdę niż wszystko, co Lynyrd Skynyrd nagrało w ciągu ostatnich 20 lat. Świetny materiał, wykonanie i produkcja, czyli kompletny produkt. Wydawnictwo ukazało sie w tym samym roku, co między innymi "The Point" Tishamingo, ale bije tamten album na głowę. Nie ucieknę wiec od wyświechtanego podsumowania: „THE SOUTH HAS DONE IT AGAIN”.

[kora]

[Pawel Freebird Michaliszy]

[RafałS]

[Pawel Freebird Michaliszy]

[posener]

[Pawel Freebird Michaliszy]