The Duke Robillard Band "Calling All Blues"

[posener]

Płyta ukazała się 23 września. Dobry, bluesowy album z urozmaiconym materiałem.
1. Down In Mexico
2. I'm Gonna Quit My Baby
3. Svengali
4. Blues Beyond The Call Of Duty
5. Emphasis On Memphis
6. Confusion Blues
7. Motor Trouble
8. Nasty Guitar
9. Temptation
10. She's So Fine

[rocken]

Założyłem kilka tygodni temu w tym dziale temat dotyczący tej płyty. Niestety po wysłuchaniu niedawno zawartości na Spotify, zrobiło to na mnie tak słabe wrażenie, że postanowiłem usnąć cały wpis.

Gość potrafi grać świetnie i jest kilka płyt oraz gościnnych udziałów Duke’a na innych płytach, które bardzo lubię. Jednak graniem około-bluesowym podanym w tak pedagogiczno-akademicki sposób nie jestem w stanie się zachwycać. Robi się z niego jak dla mnie taki Stefan Grossman tyle, że gitary elektrycznej. Szkoda, bo poprzednia z Monster Mike Welch’em była niezła. Może właśnie zabrakło takiej młodej krwi, która dodałaby więcej wigoru w tej muzyczce.

Z tegorocznych wydawnictw mam zdecydowanie innych faworytów spośród białych artystów podpadających pod „contemporary blues”.

[posener]

No właśnie tak mi się wydawało, że był wątek poświęcony tej płycie. Szukałem i nie mogłem się doszukać. W końcu złożyłem to na karb swojego zaawansowanego wieku. Ulżyło mi. A z Twoją oceną oczywiście się nie zgadzam, bo płyta mi się podoba.

[RafałS]

[rocken]

Na szczęście wychował i ma w swojej katedrze wielu bardzo zdolnych Adiunktów, których najnowsze wykłady bardziej do mnie przemawiają. Ale niech Profesor nabija sobie listę publikacji, nikt mu nie broni.

[posener]