Ronnie Earl "Good News"

[posener]

Rzeczywiście good news - nowa płyta Ronnie Earla & The Broadcasters ukaże się 17 czerwca.

[posener]

http://www.youtube.com/watch?v=T3s4YvZR ... e=youtu.be

[posener]

Track Listings
1. I Met Her On That Train
2. Change Is Gonna Come
3. Time To Remember
4. In The Wee Hours
5. Good News
6. Six String Blessing
7. Marje's Melody
8. Blues For Henry
9. Puddin' Pie
10. Runnin' In Peace

http://www.youtube.com/watch?v=wCYg1mOHu-o

[posener]

https://soundcloud.com/stony-plain-reco ... that-train

[posener]

Słyszałem całość i na razie mogę powiedzieć tylko tyle, iż jest to druga z rzędu płyta Earla, która pozostawia mnie obojętnym. Nadal przepiękne i wręcz wzorcowe brzmienie strata i mistrzowskie frazy, jednak poza tym bardzo konwencjonalne, rutynowe granie. Przynajmniej tak to odbieram.

[rocken]

Całość można odsłuchać w Spotify.

Słyszałem całość i na razie mogę powiedzieć tylko tyle, iż jest to druga z rzędu płyta Earla, która pozostawia mnie obojętnym.

A które płyty Earla uważasz za najciekawsze?

[RafałS]

Słyszałem dwa numery z tej płyty w "Bielszym odcieniu bluesa". Sam Ronnie specjalnie mnie nie porwał, ale zespół jako całość mi się podobał. Piękne brzmienie Hammonda pod palcami Dave'a Liminy. Może to i konwencjonalne, ale akurat ta konwencja grania należy do moich ulubionych.

[posener]

A które płyty Earla uważasz za najciekawsze?

Generalnie staram się nie klasyfikować, znaczy nie odbieram tymi kategoriami i zawsze mam kłopot z takim pytaniem. Po prostu wcześniejsze bardziej mnie intrygowały. Np. Rafał niedawno zadał w zagadkach jakąś starszą koncertówkę i dużo bardziej mi się to podobało niż koncertówka z zeszłego roku.

[rocken]

Dla mnie na ostatnich wydawnictwach zbyt mocno to idzie w kierunku blues ballad, grania smooth bluesowego i muzyki ilustracyjnej. Z płyty "Good News" z tego co przesłuchałem na Spotify najbardziej podoba mi się "Runnin' in Peace" poświęcony wydarzeniom jakie miały miejsce podczas maratonu w Bostonie. Jest ta bluesowa prostota, surowość i pazur którego w dużej części materiału mi brakuje. Kojarzy mi się ten utwór z "Catfish Blues" Waters'a i pulsacją jaką miał John Lee Hooker.

Ronnie nagrywał płyty gdzie takiego grania było więcej i odwołań do bluesowych tradycji. Nie znam wszystkich płyt Earl'a jednak jak dla mnie płyty do których najczęściej wracam to materiał z pierwszej połowy lat 90. Jakiś czas temu udało mi się zakupić te wydawnictwa.
Moi faworyci to "I Like It When It Rains" - połowa materiału akustyczna lub zagrana w bardzo tradycyjnym bluesowym stylu. Do tego dodałbym "Surrounded by Love" z udziałem Roberta Lockwood'a Jr. a także dziarsko i bardzo zespołowo zagraną "Peace Of Mind".

[posener]

Bawią mnie "rady" dawane przez fanów artystom dużego formatu, ale w przypadku Ronnie Earl'a przemknęła mi przez głowę taka myśl, że powinien spróbować z inną sekcją. Czasami pod względem profesjonalnym jest wszystko perfekcyjnie ale ludzie przestają się inspirować wzajemnie. To takie, za przeproszeniem, pieprzenie fana, bo to, że mi średnio podoba nie znaczy, że nie podoba się innym. Dla mnie to nie jest problem, bo są inne płyty do słuchania, a do kolejnej płyty Earla podejdę z równą ciekawością.

[RafałS]

Dla mnie na ostatnich wydawnictwach zbyt mocno to idzie w kierunku blues ballad, grania smooth bluesowego i muzyki ilustracyjnej.

Bardzo precyzyjnie to podsumowałeś. Paweł Stomma kiedyś napisał wręcz, że to są numery weselne i wtedy uważałem, że przesadza, ale teraz już rozumiem na co narzekacie. Przy czym dla mnie to gitarowo-organowe brzmienie pozostaje tym, co przesądza o atrakcyjności tej muzyki. Naprawdę rzadko trafia się w bluesie na tak ładnie zarejestrowanego Hammonda, który ma dla siebie tyle miejsca.

[rocken]

Przy czym dla mnie to gitarowo-organowe brzmienie pozostaje tym, co przesądza o atrakcyjności tej muzyki. Naprawdę rzadko trafia się w bluesie na tak ładnie zarejestrowanego Hammonda, który ma dla siebie tyle miejsca.

Jakoś bardzo mocno zakręcony nie jestem na punkcie Hammonda, chociaż tylko jego brzmienie oraz pianina/fortepianiu i Rhodesa toleruję w muzyce, ale w tej kwestii to co Matt Schofield z kolegą serwuje bardziej mnie frapuje niż "bezpieczne" granie z ostatnich płyt Earl'a.