Kenny Wayne Shepherd - "Goin' Home"

[rocken]

"Zapowiadana na maj siódma płyta Kenny'ego nosi tytuł "Going Home", który właściwie wyjaśnia wszystko. "Ten materiał to powrót do moich muzycznych korzeni, piosenek, które mnie inspirowały, gdy byłem dzieciakiem. Spędzałem wtedy mnóstwo czasu w pokoju mojego taty i słuchałem mnóstwa bluesowych płyt, które miał w kolekcji, ucząc się przy okazji wielu technik" – opisuje gitarzysta.
Jednak to nie jedyny powrót Shepherda. Okazuje się bowiem, że muzyk kupił niedawno dom w rodzinnym mieście i to właśnie tam postanowił zarejestrować nowy krążek. Pierwsze efekty usłyszycie w poniższej zapowiedzi:"

http://www.youtube.com/watch?v=QsLyFWONupA

źródło: http://www.t-mobile-music.pl

Na albumie gościnnie pojawią się: Ringo Starr, Kim Wilson, Robert Randolph, Keb' Mo' i
Warren Haynes
http://www.youtube.com/watch?v=mbFyGrtIBWc

[posener]

Płyt dobrych muzyków nigdy za dużo. W tym przypadku szczególnie intrygujący jest zestaw gości, bo Kenny jednak dał się poznać zdecydowanie jako solowy artysta (myślę o swoich płytach). Ciekawe czy jest to wynik pomysłu/potrzeby artystycznej, czy też zjawiska/mody w bluesowo-rockowej amerykańskiej elicie, które juz trochę zaczyna zastanawiać? Myślę o projektach, w których powtarza się wiele nazwisk, a zmienia się nazwisko firmującego album wykonawcy

Usłyszałem w zwiastunie Warrena w "Feel Like Breaking Up Somebody's Home" Alberta Kinga i to juz mnie bardzo zachęca do tego wydawnictwa, bo bardzo lubię ten numer

[rocken]

Ciekawe czy jest to wynik pomysłu/potrzeby artystycznej, czy też zjawiska/mody w bluesowo-rockowej amerykańskiej elicie, które juz trochę zaczyna zastanawiać? Myślę o projektach, w których powtarza się wiele nazwisk, a zmienia się nazwisko firmującego album wykonawcy

Dla mnie coraz bardziej "naciągane" są duety na płytach żyjących jeszcze legend bluesa (Buddy Guy, James Cotton, Johnny Winter itp.). Większość tego typu hybryd mnie nie przekonuje i odbieram jako zabieg czysto marketingowy nieidący zupełnie w parze z wartościami artystycznymi.
Obawiam się, że przekłada się to również na podejście relatywnie młodych twórców a raporty sprzedaży pewnie nie kłamią i płyty z takimi gościnnymi występami po prostu lepiej się sprzedają. Zawsze to jednak jakaś dywersyfikacja rynku zbytu. W 1-2 utworach gościnny występ dodaje często smaku płycie, jednak nagrywanie na solowej płycie w połowie lub nawet większej części duetów to już jak dla mnie artystyczne "robienie bokami".

[RafałS]

Dla mnie coraz bardziej "naciągane" są duety na płytach żyjących jeszcze legend bluesa (Buddy Guy, James Cotton, Johnny Winter itp.). Większość tego typu hybryd mnie nie przekonuje i odbieram jako zabieg czysto marketingowy nieidący zupełnie w parze z wartościami artystycznymi.

Ja akurat te płyty nawet dość lubię, ale zgadzam się, że to głównie zabieg marketingowy i rozumiem tych, co się krzywią. Natomiast, jeśli chodzi o młodszych wykonawców, to uważam, że sprawa jest czysta: nagrywają z tymi, na których muzyce być może sami się wychowali i od których wciąż mogą się niejednego nauczyć. Poza tym, akurat KWS nie gra czystego bluesa, tylko rozrywkowego gitarowego bluesrocka domieszkowanego rockendrolem i amerykańskim heartland rockiem. Do tej formuły duety i gościnne występy bardzo pasują. Nie wyobrażam sobie, żeby jego plyta miała coś stracić na obecności Wilsona czy Haynesa (który pojawił się już wcześniej na "Live On"). Pamiętamy, że KWS ma na koncie "10 Days Out" nagraną z wiekowymi bluesmanami, na której pokazał, że potrafi odłożyc na bok i kwestie finansowe i swoje ego. Więc ma u mnie pewien kredyt zaufania. Jak na razie jego najsłabszym krążkiem jest dla mnie ten najbardziej solowy - "The Place You're In" i wtedy faktycznie było ryzyko, że zboczy na manowce. Teraz jest chyba na dobrej drodze.

[rocken]

[...]KWS nie gra czystego bluesa, tylko rozrywkowego gitarowego bluesrocka domieszkowanego rockendrolem i amerykańskim heartland rockiem. Do tej formuły duety i gościnne występy bardzo pasują. Nie wyobrażam sobie, żeby jego plyta miała coś stracić na obecności Wilsona czy Haynesa (który pojawił się już wcześniej na "Live On"). Pamiętamy, że KWS ma na koncie "10 Days Out" nagraną z wiekowymi bluesmanami, na której pokazał, że potrafi odłożyc na bok i kwestie finansowe i swoje ego.

Najważniejsze, aby z tym nie przedobrzyć, w końcu całkiem nie dawno było The Rides, którego motorem napędowym był KWS (zresztą bardzo lubię tę płytę). Wydaje mi się, że każdy muzyk powinien jednak od czasu do czasu zaznaczyć swoją muzyczną osobowość i ugruntować dorobek stricte autorską płytą. Tym bardziej, że KWS klasyfikuję jako muzyka, który ma jeszcze wiele do udowodnienia i potwierdzania swojej pozycji na muzycznej mapie. Na różnorakie, eventy ma jeszcze dużo czasu, a duety kojarzą mi się trochę z drogą na skróty.

[rocken]

Jest na kanale YT KWS'a kolejna zapowiedź z zagadką kto gościnnie na gitarze.
http://www.youtube.com/watch?v=ZqwBFts5i3s

[posener]

Czyli mamy także Joe Walsha na pokładzie

[RafałS]

Czyli mamy także Joe Walsha na pokładzie

No nie. Kolejny muzyczny celebryta. No to biedny Kenny ma już u Rockena przechlapane na całego.

[rocken]

Czyli mamy także Joe Walsha na pokładzie

No nie. Kolejny muzyczny celebryta. No to biedny Kenny ma już u Rockena przechlapane na całego.

Za kilka lat będzie znany nie z tego co nagrał i stworzył tylko z kim to udało mu się zagrać w życiu. Szkoda, że odchodzi do lamusa to, że przede wszystkim prawdziwego artystę poznawało się po tym co stworzył i wniósł do muzyki.

U Zucchero na płytach zagrał Miles Davis, B.B. King, John Lee Hooker i co z tego? nie mam żadnej płyty tego wykonawcy.

A tak jak pisał Posener trend jest ewidentny. No i abyśmy się rozumieli, mówimy o ewidentnych zabiegach gdzie czuć intencje poza muzyczne. Bo nic nie mam do tego jeśli wykonawca nie ma np. w swoim zespole harmonijkarza i zaprasza Kima Wilsona aby wzbogacił nagrania harmonijką bo pasuje mu to do koncepcji płyty lub jak w przypadku The Rides spotykają się i nagrywają cały album.

ps.Rafał, kilka dni temu czytałem, że jeden z twoich ulubieńców również w takiej formule nagrał płytę (Tommy Castro).

[RafałS]

ps.Rafał, kilka dni temu czytałem, że jeden z twoich ulubieńców również w takiej formule nagrał płytę (Tommy Castro).

Nagrał. Nawet Bonamassę zaprosił. Ale podobno płyta bardzo udana, choć (sądzac po próbkach) trochę bardziej bluesrockowa od poprzedniej. Tu wyraźnie jakaś zmiana była potrzebna, bo "Hard Believer" trochę mnie rozczarował. Dobrze, że Tommy pozbył się Toma Poole'a z zespołu, dobrze, że wrócił Randy McDonald, dobrze, że wreszcie jest etatowy klawiszowiec. Szkoda, że nie ma już Keitha Crossana. Współbrzmienie gitary i saksofonu było dla mnie kluczowym elementem brzmienia TCB. Z czasem rozmieniło się ono na gitarę i trutu-tu dwuosobowej sekcji dętej Crossan-Poole i ta formuła dość szybko się wyczerpała, bo zrobiło się za gęsto w aranżacjach i poszło to w stronę: Tommy - wokalista i gwiazdor, reszta - bogaty akompaniament. Teraz Tommy przewietrzył skład na całego i jest trochę więcej miejsca na swobodne granie. Co nie zmienia faktu, że Bonamassa nijak nie pasuje do starej stylistyki Castro.

[rocken]

Tak, ale bardziej chodziło mi o zwrócenie uwagi na samą formułę płyty, gdzie oprócz wspomnianego Joe mamy także Samanthe Fish, Tab Benoit, Marcia Ball, The Holmes Brothers.

[RafałS]

Wiem, też to zauważyłem. Takie czasy. Przyszło mi do głowy racjonalne wytłumaczenie. Otóż dorasta młode pokolenie wychowane w natłoku bodźców. Zmierzono, że ponoć osoby starszej daty (jak ja) są w stanie skutecznie skupić się na jednym zagadnieniu przez kilkadziesiąt minut. U osoby młodszej ten czas skupienia wynosi już tylko kilka minut, zdaje się, że około siedmiu. Rynek muzyczny najwyraźniej próbuje za tym nadążać. Spece już sobie pewnie policzyli, że młody słuchacz nie wytrzyma tego samego składu grającego i śpiewającego przez więcej niż dwa utwory pod rząd. Potem musi być zmiana.

[rocken]

No to się chyba w końcu zrozumieliśmy

[posener]

Jednego nazwiska w tym projekcie brakuje - Tommy Hambridge'a jako producenta

[rocken]

W sklepach od 28 kwietnia.

Tracklista:
01. Palace Of The King
02. Everything’s Gonna Be Alright
03. I Love The Life I Live
04. The House Is A Rockin’
05. Breaking Up Somebody’s Home
06. You Done Lost Your Good Thing
07. You Can’t Judge A Book By It’s Cover
08. Boogie Man
09. Looking Back
10. Cut You Loose
11. Born Under A Bad Sing
12. Still A Fool
13. Three Hundred Pounds Of Joy (Bonus Track)
14. Can You Hear Me (Bonus Track)
15. Trick Bag (Bonus Track)

ps.Na stronie KWS jest już kilkanaście miast w ramach European Tour 2014. 8 maja Berlin, 18 maja Praha.

[rocken]

KWS Band New Album Goin' Home Preview - "Palace of the King" featuring Rebirth Brass Band
http://www.youtube.com/watch?v=IP4qG7k3 ... giYgqKNYcw

[rocken]

Próbki z interpretacją dwóch bluesowych klasyków "Everything Gonna Be Alright" i "I Love The Life I Live". Szkoda tylko, że wokal zupełnie niebluesowy...

http://www.youtube.com/watch?v=IAcyc03FT_s
http://www.youtube.com/watch?v=DNneTWvsvWQ

[rocken]

Making of
http://www.youtube.com/watch?v=GXjSP_9pSsk

KWS Band New Album Goin' Home Preview - "Breaking Up Somebody's Home"
http://www.youtube.com/watch?v=UVpXGkq6 ... giYgqKNYcw

KWS Band New Album Goin' Home Preview - "House Is Rockin"
http://www.youtube.com/watch?v=UVpXGkq6 ... giYgqKNYcw

[rocken]

KWS Band - "You Done Lost Your Good Thing"
http://www.youtube.com/watch?v=T-o3j0_E6Ao

KWS Band - "You Can't Judge A Book By The Cover"
http://www.youtube.com/watch?v=ocF5gYZ2174

[rocken]

Kenny Wayne Shepherd Goin Home EPK - Full Length
http://www.youtube.com/watch?v=Bq165F37luE

KWS Band New Album Goin' Home Preview - "Boogie Man"
http://www.youtube.com/watch?v=Q6eUGdOr8qc

[StS]

Znowu są dwie wersje CD. "Going Home" ma w wersji limitowanej 15 nagrań (tyle samo na winylu - 2 LP), wersja standard ma 3 kawałki mniej. Pomysły wydawców są zastanawiające.

[posener]

http://www.classicrockmagazine.com/news ... herd-album

12 kawałków do odsłuchania

[rocken]

http://www.classicrockmagazine.com/news/2014-05-01/exclusive-stream-the-new-kenny-wayne-shepherd-album
12 kawałków do odsłuchania

Jest czego posłuchać w "I Live the Life I Love", fajne, zadziorne i surowe brzmienie strata w połączeniu ze stylową harmonijkową Kim’a Wilsona. Rytmicznie bardzo swamp bluesowo, co od razu kojarzy mi się z moim ulubieńcem w tym gatunku, Lazy Lester'em.
No i jeszcze dobra wersja " You Done Lost Your Good Thing Now" z pianem na pierwszym planie, gdzie jest sporo ładnych dźwięków i improwizacji.

Reszta nagrań póki co, jak dla mnie mocno „bezbarwna”. Trochę takie blues-rockowe "radio friendly".

[karambol]

Kennyego jako muzyka od zawsze raczej lubiłem od "10 Days Out Blues From The Backroads" zacząłem go szanować jako człowieka a nie tylko jako artystę. Te wszystkie informacje jakie się pojawiały w roli zapowiadaczy nowej płyty przyjmowałem bardzo sceptycznie bo mam awersję do przesadnego sięgania po covery i zapraszania znanych "nazwisk" w roli taniego chwytu marketingowy mającego nagonić klientów do sklepów płytowych. Szczerze mówiąc bardzo mnie martwiły te wszystkie zapowiedzi związane z nową płytą. Ale posłuchałem jej w całości i jestem wielce uradowany. Fantastycznie się tego słucha i daj nam Panie Boże jak najwięcej takiego blues-rockowego "radio friendly" grania.

[posener]

daj nam Panie Boże jak najwięcej takiego blues-rockowego "radio friendly" grania.

W rzeczy samej. Nie ma się czego czepiać. Wyjątkowo solidne granie. Najwyższa półka amerykańskiej sceny bluesrockowej. Pewnie każdy znajdzie na tej płycie kawalki, które mniej go przekonują, ale na pewno każdy znajdzie także numery, których będzie często słuchał (w moim przypadku np.Feel Like Breaking Up Somebody's Home). Zawodnicy zaangażowani w to przedsięwzięcie jednak poniżej pewnego (bardzo wysokiego) poziomu nie schodzą.

[rocken]

Po dwu dniowej przerwie i po zapoznaniu się z Waszymi entuzjastycznymi opiniami postanowiłem na spokojnie po raz trzeci wysłuchać tego, co zostało udostępnione na stronie internetowej magazynu Classic Rock.

Nadal nie mogę się przekonać do tego materiału. Ale wyjaśnię, o co chodziło mi z tym "radio friendly" dla większej jasności. Słuchając tego odnoszę wrażenie jakby muzyka mnie męczyła. To, co jest w internecie to pewnie 192kbs a więc kompresja mogła zrobić swoje. Z drugiej strony wątpię, aby na CD było kolosalnie lepiej, bo mam wrażenie, że realizacja nie powali dynamiką i raczej dość mocno było „pompowane”, aby grało wszędzie możliwie "głośno". No i to, co najbardziej rzuca mi się w uszy, większość aranżacji utworów jest strasznie przeładowana, w jednym momencie gra prawie wszystko co możliwe przez dużą część utworu. Nigdy nie podobała mi się w nagraniach "ściana dźwięku" a tym bardziej w formule blues-rock, która ma być bliska korzeni bluesowych. Z jednej strony klasyki bluesowe a realizacyjnie jakby hołd dla Phila Spectora. Dla mnie za dużo dźwięków "na kupie", chyba najbardziej to daje po uszach w "Palace Of The King", "Born Under A Bad Sign" i "Everything's Gonna Be Alright". Generalnie dość mocno polerowane te klasyki i trochę zbyt przewidywalne muzycznie.

CD kupię do kompletu, ale pewnie za kilka tygodniu, aby nie wydać więcej niż 30zł.

[rocken]

Magazyn Gitarzysta recenzja:
http://www.magazyngitarzysta.pl/muzyka/ ... -home.html

"[...]Wśród piętnastu kawałków na "Goin’ Home" (recenzujemy wersję deluxe z trzema bonusowymi utworami), znalazło się także miejsce dla kilku coverów.[...]"

Kilka coverów, a reszta to co? autorski materiał?

[posener]

Magazyn Gitarzysta recenzja:
http://www.magazyngitarzysta.pl/muzyka/ ... -home.html

"[...]Wśród piętnastu kawałków na "Goin’ Home" (recenzujemy wersję deluxe z trzema bonusowymi utworami), znalazło się także miejsce dla kilku coverów.[...]"

Kilka coverów, a reszta to co? autorski materiał?

Czepiasz się.

[rocken]

Być może. Ale odniosłem wrażenie z lektury recenzji, że "Breaking Up Somebody’s Home" i "Boogie Man" to kompozycje autorskie.Prawdopodobnie jednak, nie dostrzegam pewnych cech semantycznych.

[posener]

Być może. Ale odniosłem wrażenie z lektury recenzji, że "Breaking Up Somebody’s Home" i "Boogie Man" to kompozycje autorskie.Prawdopodobnie jednak, nie dostrzegam pewnych cech semantycznych.

A tak poważnie, to myślę, że jesteś jeszcze z pokolenia, któremu wpojono pewien szacunek dla słowa pisanego. To implikuje podświadome założenie, że jeżeli ktoś pisze na użytek publiczny, to powinien być rzetelny, władać poprawnie polszczyzną, a może nawet mieć mieć talent do tego pisania. To już przeszłość. Wszystko się zdewaluowało. Nie wszyscy wiedzą, ale Kopernik był także ekonomistą i sformułował prawo mówiące, iż "pieniądz gorszy wypiera lepszy". Ja mam wrażenie, że ta zasada w dzisiejszych czasach dotyczy niemal wszystkiego. Ludzie zatrudnieni w mediach walą ordynarne byki ortograficzne, nie rozumieją znaczenia słów, których używają, nie mówiąc o szybko malejącym zasobie słownictwa. Takie czasy, a będzie jeszcze gorzej. Tak więc takie rzeczy jak ta recenzja, to nieistotny drobiazg.