Szkoda ze Violetta, czyli forumowa Agrypina, od wielu lat nie pisze juz na forum recenzji plyt. Pisze sporo, jednak zupelnie gdzie indziej i wyłącznie po angielsku. Nieraz probowalem namowic ja na powrot do Okolic Bluesa. Niestety bezskutecznie
października 24, 2010, 12:10 am
Roscoe Mitchell and The Note Factory "Far Side"
Roscoe Mitchell: saskofony sopraninowy, sopranowy i altowy, flet, piccolo;
Corey Wilkes: trąbka, flugelhorn;
Craig Taborn: fortepian;
Vijay Iyer: fortepian;
Jaribu Shahid: kontrabas;
Harrison Bankhead: kontrabas, wiolonczela;
Tani Tabbal: perkusja;
Vincent Davis: perkusja
A wiec podwojny fortepian, kontrabas i perkusja
Album niezwykle bogaty i fascynujacy. Materiał został nagrany na żywo podczas występu na Burghausen Jazz Festival na południu Niemiec w 2007 roku. „Far Side” wypełnia muzyka niezwykle świeża i odważna. To kontynuacja wydanej w 1999 roku płyty „Nine To Get Ready”, którą Roscoe nazwał „spełnieniem swojego marzenia, stworzenia grupy z improwizujących muzyków o orkiestrowej randze i rozmachu”.
By ułatwić rozpoznanie solistów w tkance nagrania, partie instrumentów solowych są rozmieszczone nastepująco:
Vijay Iyer, Jaribu Shahid oraz Tani Tabbal po lewej stronie panoramy stereo, Craig Taborn, Harrison Bankhead oraz Vincent Davis - po prawej.
Taborn wyjaśnia: „Roscoe pisze dla nas takie tematy, w których zostawia nam wiele przestrzeni. W jej ramach musisz rozwijać własne pomysły, tworzyć wielopoziomowe struktury. Mitchell lubi tego rodzaju głębie, która wyłania się z wielu różnorodnych, wspólnie wybrzmiewających tematów. Podczas gry musisz być czujny i ciągle rozwijać swoje pomysły, oczywiście w ramach pewnego narzuconego kontekstu... Zmusza to do słuchania uważnie wszystkiego, co dzieje się wokół ciebie. Stajesz się wtedy świadomy całej struktury i faktury dźwięku. Zamiast skupiać się na linearnej improwizacji, koncentrujesz się na tej jednolitej przestrzeni, w której powstaje wielowymiarowa kompozycja. Współpraca z Roscoe sprawiła, że słyszę tego typu przestrzeń w odmienny sposób.”
Muzyka na płycie ulega ciągłym zmianom i ma otwarte struktury. Pelna jest rozmaitych dzwiekow, halasow i halasikow. Zgodnie z prostota ZEN - gdziekolwiek jestesmy, to co na ogol slyszymy to halas. Kiedy staramy sie go zignorowac - przeszkadza nam. Ale kiedy wsluchamy sie w niego wydaje sie fascynujacy.
Mitchellowi udaje się w tej plycie zatrzeć granice między improwizacją i kompozycją.
Craig Taborn zagrał na ostatniej płycie Michaela Formanka „The Rub & Spare Change” oraz przygotowuje album solowy, który zostanie wydany w przyszłym roku. W 2005 roku zagrał na płycie Davida Thorna „Prezens” oraz na już wspomnianym „Nine To Get Ready” Roscoe Mitchella oraz obydwu albumach Transatlantic Art Ensemble
Basista Jaribu Shahid oraz perkusista Tani Tabbal współpracują z Mitchellem od trzydziestu lat.
Trębacz Corey Wilkes również nagrywał dla ECM z Transatlantic Art Ensemble. W 2003 roku zajął miejsce po zmarłym Lesterze Bowie w Art Ensemble Of Chicago. Jest uważany za niezwykle utalentowanego muzyka.
Vijay Iyer, Harrison Bankhead oraz Vincent Davis debiutują na płycie ECM. Iver został wybrany muzykiem roku przez Stowarzyszenie Dziennikarzy Jazzowych. Kontrabasista i wiolonczelista Harrison Bankhead oraz perkusista Vincent Davis koncertują z Mitchellem w Roscoe Mitchell Trio. Bankhead jest najbardziej znany ze współpracy z Fredem Andersonem, Oliverem Lakiem oraz Joshuą Redmanem oraz z grupami 8 Bold Souls, Frequency oraz Indigo Trio. Vincent Davis, muzyk trio Malachi Favorsa Maghostut, grał również w grupach prowadzonych przez Craiga Taborna oraz Billy'ego Brimfielda.
Roscoe Mitchell urodził się w 1940 roku w Chicago. Jest jednym z największych innowatorów muzyki improwizowanej ery post-coltrane'owskiej i post-aylerowskiej oraz jednym z najbardziej utalentowanych liderów i twórców wywodzących się z chicagowskiego ruchu AACM (the Association for the Advancement of Creative Musicians). Jest założycielem grupy Art Ensemble Of Chicago
(początkowo pod nazwą Roscoe Mitchell Art Ensemble), która dla ECM nagrała znakomite,swietnie przyjęte przez krytykę albumy „Nice Guys”, „Full Force”, „Urban Bushmen” oraz „Tribute To Lester”.
Ostatnio wraz z saksofonistą Evanem Parkerem prowadzi Transatlantic Art Ensemble
Ich płyta “Composition/Improvisation Nos 1, 2 & 3” została wybrana płytą roku przez francuski magazyn „Jazzman”. Oprócz działalności nagraniowej i koncertowej, Roscoe Mitchell wykłada na Mills College w Kaliforni.
Album "Far Side" ukazal sie w Polsce 22/10/2010 (przedwczoraj) na 70 -te urodziny Roscoe Mitchella.
Nagranie 87 plyt i ponad 250 utworow czyni go postacia niezwykle tworcza, bardzo znaczaca, majaca niebagatelny wplyw na rozwoj wspolczesnego JAZZU. Niewatpliwie "Far Side" to album FREE JAZZOWY, pelny rozmaitych brzmien. I nie jest to bynajmniej kakofonia, seria razacych sluch wspolbrzmiacych
dzwiekow. Wrecz odwrotnie - panuje tu harmonia cokolwiek niepoukladanych dzwiekow.
Zapewne dla kazdego z Was ten album bedzie czyms innym, rozmaite skojarzenia Wam sie nasuna - i to jest sila i urokiem FREE JAZZU. Muzyka z "Far Side" jest bardzo obrazowa, ilustracyjna.
Calosc plyty tworza 4 utwory. A sa to:
1. Far Side / Cards / Far Side
2. Quintet 2007 A For Eight
3. Trio Four For Eight
4. Ex Flover Five
Pierwszy utwor jest trzy - czesciowy. Far Side/ Cards/ Far Side.
Kojarzy mi sie z sekwencja nastepujacych po sobie por dnia. Album zaczyna sie od konczacej sie juz nocy. Delikatne dzwieki flecika bocznego piccolo, wiolonczeli, fortepianu, miekkiego kontrabasu, perkusji, z rzadka trabki, niezwykle tworza nastroj. Gdzies - po deszczu w nocy - spadnie kropla wody na lisc, uginajacy sie pod jej ciezarem. Gdzies w oddali zahuczy triumfujaco sowa - widocznie dla niej ta noc byla pelna wrazen lownych. Nagle spokoj nocy przerywa przeciagajacy sie w czasie dzwiek saksofonu sopranowego. Daje nam znac, ze dzien juz sie zaczal, pelen rozmaitych dzwiekow i brzmien. Ale nie jest to zwyczajny dzien. Brzmi tutaj muzyka calego swiata, kazde jego stworzenie celebruje radosc zycia. Ach, ile tu sie dzieje...
Kolejne dwa utwory nasuwaja mi skojarzenia ze skrzypiacym juz ze starosci, gadatliwym domem, ale nie tym Usherow Adgara Ellana Poe, ale takim cieplym, pelnym dzwiekow domem. Kazdy kat brzmi tutaj inaczej. Smyczek kontrabasu, wiolonczeli, dzwieki fortepianu, gdzieniegdzie trabka i flet, a nawet delikatne brzmienia bebnow i talerzy perkusji nadaja niezwykle mocny nastroj.
Czwarty i ostatni utwor pozwala na ponowne uslyszenie ostrego, szarpiacego saksofonu. Szybkie, mocne przeciagniecia smykiem zarowno na kontrabasie jak i na wiolonczeli, zdecydowane uderzenia w klawisze fortepianu maja co nieco nieustabilizowany charakter emocjonalny. I jest to pelne uroku, fascynujace...
Violetta
Kliknij obrazek, aby powiększyćRoscoe Mitchell. Cafe Oto Club. Londyn. 9 marzec 2012. fot. Violetta "Agrypina"
