Okolice Bluesa

Ale dzieci bluesa grają bluesowo

PS: horrory Tomiszonowe/Witkowe czasami aż do łez doprowadzają

Marek, o to to właśnie:

"geneza bluesa wiąże się bardziej z przemożną koniecznością osobistej wypowiedzi"

od tego się zaczęło

Son House, Fred McDowell, Skip James, Robert Pete Williams, Charley Patton, Lemon Jefferson, Tommi Johnson - długo wymieniać, każdy grał inaczej, a wszyscy wiedzieli, że to blues

Makaron, jak zwykle w sedno

Witam.
Jako muzyczny pedagog czuję się jakby mimochodem wywołany do tablicy.
Moi drodzy nie będę tutaj pisał co jest bluesem a co nie jest ani co jest w tym gatunku najważniejsze czy emocje czy technika czy może choreografia?!
Długo można by o tym pisać...

Chciałem się odnieść na początku do spraw związanych z Bolesławcem i z warsztatami Bluesem nad Bobrem.
No właśnie tego bluesa tam jest niewiele, kiedyś były to warsztaty sensu stricto bluesowe, teraz są warsztatami po prostu muzycznymi (bluesowymi sensu largo).
Dlaczego? Powodów jest zapewne kilka.
Po pierwsze brak dłuższych tradycji bluesowych w Polsce zaowocował brakiem prawdziwie bluesowej kadry pedagogicznej. Taki jest fakt.
Do prowadzenia zajęć zapraszani są wspaniali muzycy, naprawdę ścisła polska (a może i europejska) czołówka. Jadnak nie są to muzycy bluesowi. Oczywiście potrafią znakomicie zagrać ten gatunek ale często nie znają standardów lub po prostu nie chcą ich grac.

Po drugie blues może się wydawać mało atrakcyjny dla młodych, nabuzowanych hormonami oraz entuzjazmem do szybkiego i głośnego grania ludzi. Bardziej imponuje młodym kciukowanie czy oburęczny tapping niż znakomity groove czy oszczędne (ale logiczne i piękne) frazowanie. Dlatego, aby przyciągnąć młodzież zapraszani są muzycy typu "wymiatacz" albo "jazzman" którzy grają wspaniale, ale rzadko kiedy bluesa.
W mojej opinii najbardziej bluesowymi nauczycielami na BnB 2009 byli Roman Puchowski oraz Jacek Jaguś.

Co do jam session (bo blues- to ono raczej nie było) to zgadzam się że momentami panował na scenie chaos. Jednak kadra pedagogiczna podjęła problem kultury scenicznej oraz fundamentalnych zasad wspólnego muzykowania w postaci 2 godzinnego wykładu obowiązkowego dla wszystkich. Byc może za rok będą wyznaczone dyżury dla prowadzących aby moderowali jam session w określony wieczór.

Myślę, że Lauderdale wyraża zbyt kategoryczne poglądy w stylu "traumatyczne (ha ha ha ) jam session". Jednak rozumiem co miał na myśli oraz uważam, że powinniśmy dążyć do bardziej kulturalnego i nieegoistycznego grania. Niestety większość z nich tak właśnie wygląda, chyba, że są moderowane tak jak np. w Harendzie. Pamiętajmy jednak że są to w większości młodzi ludzi którzy dopiero się uczą, nie oceniajmy ich tak srogo... Dajmy im dobry przykład swoim występem, grajmy nie za głośno, selektywnie, na trzeźwo i schludnie ubrani.
Co do kadry to też czasem przesadzała z głośnością, dając mylne wyobrażenie młodzieży "że tak właśnie trzeba". Wybaczcie ale nie będę się szamotać ze starszymi kolegami belframi o to że są stanowczo za głośno, sami sobie wystawiają złe świadectwo.

Kiedyś postanowiłem spisać moje 18letnie doświadczenia z jamów i powstał taki "elementarz jamowicza" który przytaczam niekiedy moim studentom i sam go przestrzegam (być może jest niekompletny ale wystarczający)
Dla zainteresowanych http://www.harmonijka.mud.pl/index.php?r=79&l=pl

Co do wypowiedzi Witka B. to pamiętajmy, że na sto kilkanaście osób rzadko będzie nawet połowa bluesowych purystów. Zwykle będą to ludzie którzy chcą szybko i efektywnie nauczyć się grac szybko i efektownie Niestety dominuje w Polsce głośne granie, co do emocji to jest to znacznie wyższy poziom wtajemniczenia niż np ciche lub zwyczajnie równe granie perkusisty i basisty (a tego często brakuje). Więc nie oczekujmy od młodych ludzi, że zagrają aż nam ciarki po plecach przebiegną. Niech najpierw młodzi opanują podstawy, a później oczekujmy od nich kunsztu tj emocji

Moim zdaniem prawdziwy blues (bez względu na definicję) jest dla ludzi bardziej dojrzałych ceniących umiar w dźwiękach czy wyraźniejsze emocje. Nie oczekujmy tak dojrzałego podejścia od początkujących instrumentalistów.

Co się tyczy Huberta - 12 letniego gitarzysty to ma on potencjał ale w mojej opinii powinien być on poprowadzony przez mądrego nauczyciela-gitarzystę. Jeśli ktoś mu klaszcze i mówi jaki jest świetny kiedy się wygina i skacze po scenie zamiast po prostu grac, to nie jest wina jego samego ale osób które go otaczają i zamiast nagradzać go dobrym słowem za muzykę, nagradzają go za popisy choreograficzne i "stylowe miny". Wg mnie to wyrządzanie krzywdy osobie która chce na poważnie grac. To jego opiekunowie i częściowo my kształtujemy go, oklaskując to co robi (lub to czego nie robi).
To bardzo młody człowiek który jeszcze nie wie gdzie podążać i jaką drogą a robienie z niego młodej gwiazdy to błąd który obróci się przeciwko Hubertowi, a tego byśmy przecież nie chcieli.

Moim zdaniem powinien mieć dobrego nauczyciela np. Jacka Jagusia który nie dość że wie jak grac bluesa (oraz inne gatunki), wie jak uczyć to na dodatek posiada niezwykle rzadką cechę: wielką kulturę sceniczną.

Myślę, że najlepszą wskazówką dla Huberta będzie pracowitość i pokora a w połączeniu z jego zdolnościami powinno to wszystko szybko zaowocować.

B&B napisał "Obejrzałem kilka fragmentów tego jam session z Hubertem - L. Cichoński z uśmiechem na ustach obserwował i chyba podobało mu się to zaangażowanie młodych muzyków (choć mógł to być uśmiech pobłażliwości) ale Boruta nie wytrzymał i zarządził 'time'."
Owszem zasugerowałem zakończenie utworu, bowiem trwał on grubo ponad 15min, każdy zagrał co najmniej po 3 solówki no i zdaje się że chłopcy nie wiedzieli jak skończyć.
Trzeba szanować publiczność dla której się gra i jeśli zaczynamy się powtarzać to już powinniśmy sfinalizować utwór. Poza tym nie ukrywam, że (za-)głośne i (za-)długie utwory mogą zmęczyć i nie jestem odosobniony w tym przekonaniu.

Moi drodzy, tak naprawdę jesteśmy pierwszym pokoleniem które może dać młodym ludziom dobry przykład, czego słuchać, co i jak grac.
Ciesze się, że będę mógł uczestniczyć w projekcie Akademia Bluesa, gdzie stawiamy właśnie na młode pokolenia, na "edukację w bluesie" i na promowanie wartościowej muzyki.
Razem z Jackiem postaramy się dowieść że to co dzisiaj słyszymy w komercyjnych stacjach radiowych to gatunki które powstały dzięki muzyce bluesowej.
O naglącej potrzebie edukacji młodzieży monitowałem już w Olsztynie chyba w 2003r na spotkaniu tuż po wykładzie Marka Jakubowskiego w ramach ONB. Powinniśmy pokazywać młodym ludziom właściwe wzory zachowań na scenie, podsuwać rozmaite płyty i rozmawiać o muzyce. Uważam że to jest właściwa choć zapewne nie jedyna droga.

Naprawdę bardzo się ciesze, że powstaje coraz więcej festiwali, warsztatów i projektów edukacyjnych które pozwolą pokazać młodym zbuntowanym ludziom co to jest blues, dlaczego warto go słuchać i że dosyć łatwo można nauczyć się go grac. Mam nadzieje, że wkrótce się spotkamy i porozmawiamy, wymienimy myśli oraz idee na powyższe tematy.

(ale się rozpisałem )
Trzymajcie kciuki za naszą wspólną Akademię Bluesa. Do zobaczenia!

Tomii napisał:
"No tu Cie chyba ponioslo. Wszelkie gwiazdy na niebie wskazuja, ze blues w naszym kraju pojawil sie jakis czas przed Twoimi i na dobra sprawe moimi urodzinami".
Zgadza się, ale nie chodzi mi o pojawienie się zjawiska "Blues" jako takiego ale raczej o jego intensywność. Ile znasz kapel bluesowych grających przed 80-ym rokiem? Albo ile znasz zespołów grających bluesa chicagowskiego albo bluesa wiejskiego przed rokiem 90-ym?

Nie jestem historykiem muzyki i być może nie znam takowych, chętnie się dowiem o ich istnieniu

Pozdrowienia serdeczne!

Bart, kilkanascie kapel czy wykonawcow grajacych przed rokiem 80' z pewnoscia mozna znalezc w , ktory jest budowany w bluesidlach.
Kilka przykladow: Apokalipsa, Apogeum, Bracia Skrzekowie, Kasa Chorych, Leszek Winder i Rysiek Skiba Skibinski oraz ich Skibinski&Winder Super Session, SBB, .... i jeszcze troszke ,jednak zgodze sie z Toba ze rozkwit to lata 80'.
Chodzilo mi o to, ze troszke niefortunnie zbudowales to zdanie:
brak dłuższych tradycji bluesowych w Polsce
To nie brak, ale moze raczej niewielka ilosc wykonawcow z tych lat. Tradycje sa i to dosc duze, chyba podane przyklady sa trafne?

Twoja wypowiedz, to takze lekcja z ktorej czerpia mlodzi, trzeba bardzo uwaznie pisac, by nie powielac takich stereotypow jak np ten ze Dzem to kapela bluesowa

Jezeli chodzi o kapele grajace bluesa chicagowskiego albo bluesa wiejskiego to juz bardziej zlozony problem, ale o tym akurat nie wspominales chyba?

Zapraszam do przejzenia leksykonu

Pozdrawiam

P.S. Bart, Twoja skromna osoba rowniez zostala ujeta w spisie

Tak mnie cos naszło, żeby sie wypowiedzieć a propos głośności grania.

Pierwszy podpunkt - duża scena (hale, plenery, itp)
Muzyk nie ma prawie żadnego wpływu co bedzie z przodu...
odkrecą jak chcą , ustawia poziomy jak im sie podoba, załozą kompresory, bramki i kupe od groma niepotrzebnych bzdur zeby człowiek brzmiał do dupy.
Gra sobie ktoś piano, schodzi jak najciszej może a co robi pan akustyk?
Odkręca na sumie, bo za cicho... zagrasz sforzato i co? i jest tak głosno , ze uszy pekają.
Dynamika (muzyka, kapeli) idzie sie bujać.
Wiadoma sprawa jest, ze nie zawsze tak bywa, ale przewaznie, Chyba ze ma sie swojego gałmastera i po kłopocie (ale to juz inna para kaloszy i kolejny temat).
Pisze to z własnego doświadczenia i składu mocno bluesrockowego, rockowego(nazywanie i gadka co jest bluesem co nie, mnie juz nudzi i więcej sie nie dam wkrecic w takie ekszyny, wiec jak kto to nazwie mnie nie rusza) i ze składu bardzo delikatnie grajacego (folk? blues? ja nie wiem) i spotykam sie z tym nagminnie.

Podpunkt namber tu. - scena mała (kluby, klubiki, klubiczki)

Zacząć nalezy od tego, że w tym kraju, na palcach jednej reki gościa który 40 lat pracuje w tartaku policzyc mozna muzyczne kluby. Pisze o klubach MUZYCZNYCH...gdzie sala i wystrój sa tak zrobione, żeby było słychać na scenie, SCENIE (nie mylic z paroma dechami zbitymi do kupy, gdzie pod nimi tworzy sie zajebiste pudło rezonansowe i nijak basu nie ustawisz bo drgania powoduja dziwne ataki na zwieracz) i poza sceną.
Nie pisze juz o badziewiu które często wisi w klubie i powoduje dodatkowe cudowne doznania akustyczne.
Jak się nie odkrecisz bedzie żle, bo odsłuch owszem mamy ale jeden tor, ewentualnie dwa... i kazdy sie rozkreca bo chce sie słyszeć!!!
A jak juz kazdy to zrobi, to zaczyna grać sala i jest wprost przepieknie...
Druga opcyja wygląda tak. Wszyscy sciszaja sie na maksa i kazdy sie domysla co gra drugi, patrz granie na pamięć.Przewaznie najlepsze koncerty. Zero emocji, i oby dotrwać do końca, chyba że sie człowiek wkreci w klimat który jest w pierwszym stoliku gdzie, słychac ozywiona dyskusje o tym, czy owamtym.Wzglednie bełkot pijacki, i cała masa epitetów( my Polacy jestesmy w tym najlepsi, tez ich uzywam czasem nawet naduzywam).

A na jamach, jest jak jest i nikt tego nie zmieni, każdy kiedys zaczynał i grał głosno popisujac sie ile wlezie.Patrzcie na znane nazwiska, jak czesto na jamach panowie pokazuja młodym jak grac za duzo i za głosno.

Oki kończe bo sie rozwinałem za bardzo.

Zgadzam się Lauderdale w 100% że jamy powinny zawsze mieć osobę odpowiedzialna za całość, prowadzącą, moderującą itd.
Mam wrażenie że w Polsce mamy jakieś groteskowe wyobrażenie o jam session czy w zasadzie blues session.
Z mojego doświadczenia w Polsce bardzo często wygląda to tak:

Po koncercie gdzie zarówno kapela jak i słuchający z uwagą okoliczni muzycy wchłaniali większe dawki piwa zaczyna się jam. Najpierw nieśmiało, potem wszyscy na raz. Numery trwają kilkanaście minut, nie mają żadnego tematu (po prostu "wolny w E"), każdy gra po 2 lub 3 sola w jednym utworze, co rusz podkręcając gałkę głośności jakby mimochodem. Oczywiście bębniarz nie pozostaje dłużny i uderza już zza głowy, wokalista pijany jak bela śpiewa "po norwesku", harmonijkarza też nie abstynent nie może znaleźć tonacji, ale mu to nie przeszkadza - gra zaciekle. Ogólne nuda i chaos, chaos i nuda (i browary).
W pewnym momencie efekt jest taki że nikt nikogo nie słucha, akustyk (o ile był) już dawno się zawinął ratując resztki słuchu.

Kurde, to jest jam? Dla mnie to jakieś dożynki muzyczno-alkoholowe. Sorry Spontaniczność - tak ale w pewnym wyznaczonym rozsądkiem i muzycznym wyczuciem zakresie. Emocje - tak, ale trudno o nie kiedy zupełnie nie słyszę co gram, budowanie dynamiki - tak ale nie wtedy kiedy wszyscy naparzają najgłośniej jak potrafią przez cały utwór.
Ja z takich jamów wypisuje się definitywnie, szkoda mi nerwów, harmonijek które błyskawicznie padają przy takim graniu i czasu, bowiem takie spotkania nic dla mnie nie wnoszą.
Stosuje 3 proste zasady:
1. piłeś, nie graj, a jak grasz to nie pij % (zawsze na to znajdzie się czas)
2. nie możesz pomóc to nie przeszkadzaj
3. less is more
I to już wystarczy aby jam zabrzmiał znacznie lepiej
Jam ma być przyjemnością i to nie tylko dla muzyków na scenie ale i dla publiczności jeśli takowa jest.

Może jestem niepoprawnym idealistą, ale naprawdę da się to wszystko zrobić, przy minimalnym moderowaniu, A kto nie wierzy, zapraszam do Harendy w każdy wtorek

Pozdrowienia serdeczne i do zobaczenia!

[

Maziku, Ty lepiej zerknij mysle ze jest sporo do dodania [/quote]

Przysiąde kiedyś, zaloguje sie i pewnie dodam pare słow od siebie...

jak kobieta ma czarny humor to idzie do fryzjera rozjaśnić włosy...

ja myślę że ta tarka na pewno coś oznacza ;-]