Okolice Bluesa

Jesli ktos lubi Deep Purple i Rainbow, nie ma takiej mozliwosci, zeby nie lubil Blackmore'a, bo to tak, jakby ktos powiedzial: "lubie bulke z maslem i lubie bulke ze smalcem. Jedyne, czego nie lubie to bulki"
Sugerowalbym wylaczenie z Twojej ankiety punkt nr 5.
Teraz moge zajac swoja pozycje w tym temacie i wysylam swoj glos.
Pozdrowienia

...

a ja pójde dalej
- bardzo mi sie podobało spotkanie Gillana z Tonym Iommi, Hughesa z Iommi, Gillana z Gloverem, Bolina z DP, Lorda z Ashtonem, DP z Orkiestrą x2, wszystkie solo Lordy, a Michał!!!! - Trapeze too.
- nie podoba mi się reunion DP z 1984, granie z Satrianim, granie z Morsem, odejście Lorda

Mój głos - tam gdzie Ritchie tam moje ucho

... znów mi sieć wariuje i mam problem z wysyłaniem postów - albo giną, albo się dublują...

A ja w ogóle inaczej bym postawił podział w ankiecie. Nie DP - Rainbow, tylko chronologicznie.

Pierwszy okres rockowy: od początku Purpli do Rainbow z Dio włącznie
Drugi okres rockowy: od Grahama Bonneta, przez kolejne płyty Rainbow z Turnerem i powrót DP, aż do "Stranger in Us All".
Trzeci okres - Blackmore's Night

A nawet się waham, czy nie postawić pierwszej kreski dzielącej pomiędzy "Rainbow Rising" a "Long live...". W każdym razie, w tym pierwszym okresie Ritchie grał dużo, lubił solówki pełne dźwięków i nie można go było ze sceny przegonić. A w tym drugim już tak nie sypał nutami i bardzo się skupiał na melodii. Zresztą mówił o tym w wywiadach z czasów, kiedy grał z Turnerem na wokalu. Że już go nie kręci takie granie jak kiedyś, że coraz mniej go bawi rockowe łojenie, że nudzi go wymiatanie i coraz bardziej lubi pisać po prostu piosenki. To bardzo słychać na ostatnich płytach DP z Ritchiem, one czesto stylistycznie są właśnie bliższe Rainbow z Turnerem. Zmalała wtedy rola sekcji rytmicznej i Lorda, nie mieli tak dużo do pokazania w piosenkowym formacie.

Lekki offtop: od czasu jak wszedł Morse znów zaczęłą się zabawa graniem. "Purpendicular" instrumentalnie przebija wszystko, co Purple nagrali z Ritchiem po "Perfect Strangers". Znów pojawiłą się radość muzykowania, a Morse z Lordem rozumieli się na innej płaszczyźnie niż Blackmore z Lordem. Dla tandemu Blackmore-Lord to porozumienie bazowało między innymi na elementach klasycyzujących, obaj mieli ciagoty do mzyki dawnej. Stąd między innymi tak stranne podejście do kompozycji, w tym do kompozycji studyjnych solówek. A Morse-Lord, czy Morse-Airey jadą na bluesie i jamowaniu, więc nawet w studiu improwizują. Kompletnie inne podejście do grania i wzorcowy przykład różnic pomiędzy rockiem amerykańskim i brytyjskim. Morse mocno pociągnął DP w stronę Ameryki. Niestety nie jest kompozytorem tej klasy, co Blackmore w swoich najlepszych latach, zresztą Airey też nigdy nie napisał tyle muzyki, co Lord (dość spojrzeć na dorobek solowy). I stąd brak przebojów na maire tych z przeszłości. Do tego starzejący się głos Gillana i coraz trudniej jest tę machinę popychać. Jakąś opcją jest spokojniejsze, balladowe granie z pogranicza bluesa i folku: regularnie pojawiają się ostatnio w DP takie kawałki i nic dziwnego: aż trzech panów (Gillan, Glover i Morse) ciągnie w tę stronę na swoich solowych płytach. Mi to nawet pasuje (zwłaszcza, ze Gillan się wtedy tak nie szarpie), ale rozumiem, że można mieć Purplom za złe brak czadu na ostatniej płycie.
A te utwory nowego DP, które najbardizje sa zbliżone do starego grania, sa czesto najsłabsze, tak jakby były dodane na siłę.

Kolejna rzecz: nie rozumiem strategii grupy. Dlaczego w kółko koncertują grając te same numery i wykonując je (przynajmniej wokalnie) coraz gorzej? Nie lepiej podarowć fanom więcej płyt studyjnych, póki Gillan w ogóle daje radę śpiewać? I druga rzecz: dobór repertuaru koncertowego. Zawsze jest parę numerów z najnowszego albumu, plus starocie. A jak wyjdzie kolejny album - to samo. Prawie nic z dorobku nowego składu nie wchodzi do ich koncertowego kanonu. Tak jakby sami przyznawali otwarcie: zagramy teraz pare numerów z nowej płyty, bo trzeba ją promować, ale wiemy że są do bani, więc za trzy lata już ich nie usłyszycie. To jest droga do nikąd, pasywne podejście, po linii najmniejszego oporu. Powinni próbowac wybrać przynajmniej jeden czy dwa najlepsze kawałki z kilku poprzednich płyt i wciąż je grać, żeby udwoodnić, ze nie muszą odcinac kuponów - bo dla mnie nie muszą. A "Doing it Tonight" z Bananasów można było wylansowac na niezłego hita, tylko komuś rozumu zabrakło.