Thunder - moi nieznani ulubieńcy

[RafałS]

Nadeszła chwila, bym podzielił się z Wami swą sympatią do grupy powszechnie nieznanej, bądź niespecjalnie cenionej – brytyjskiego Thunder.

Najprościej rzecz ujmując Thunder, szczególnie ostatnimi czasy, brzmi jak krzyżówka Bad Company z AC/DC. I – z mojego punktu widzenia – nie są to porównania przesadzone, bo ostatnie 3 płyty studyjne Thunder, nagrane dla ich prywatnej wytwórni a dystrybuowane przez włoską firmę Frontiers, uważam za rewelacyjne. Wcześniej też mieli trochę fajnych piosenek i na ogół kojarzeni są z dwu pierwszych albumów, ale wtedy kulała u nich trochę produkcja – na początku lat 90-tych lekko zalatywała jeszcze latami 80-tymi.

Choć grupa liczy 5 członków (oprócz wokalisty, gitarzysty prowadzącego i sekcji jest też drugi gitarzysta udzielający się czasem na organach), na klasę formacji składają się dla mnie dwie osobowości: fantastyczny wokalista Danny Bowes i gitarzysta-kompozytor-tekściarz Luke Morley. Faceci ci kumplują się ze sobą od 15-tego roku życia i oprócz Thunder współtworzyli też funk-rockową grupę Terraplane i duet Bowes & Morley (dwie sympatyczne płyty około-soulowe). Danny Bowes śpiewa mocno w stylu Paula Rodgersja, ale że dysponuje głosem niższym i mocniejszym, a i piosenki ma trochę inne, efekt końcowy różni się dość znacznie. Powiedzmy – Rodgers skrzyżowany z Warrenem Haynesem. Z kolei Morley nie jest gitarzystą specjalnie technicznym ani oryginalnym, ma za to łeb do wymyślania riffów, melodii wokalnych i tekstów. Teksty niektórych jego piosenek rozkładam sobie na czynniki pierwsze i podziwiam talent opowiadania historii. Bo każda historię opowiada. Nauczyłem się od niego kilku zgrabnych angielskich zwrotów. Riffy zaś sprawiły, że dwa lata temu kupiłem gitarę elektryczną i wzmacniacz z ambicją nauki gry. Tak – dobrze słyszeliście: nie Purple, Zeppelini, Skynyrdsi, Stonesi, Allmani, Beatlesi czy Free, ale właśnie mało, komu znana grupa Thunder sprawiła, że zachciało mi się grać. Niestety moje zdolności manualne nigdy nie były oszałamiające, a po 30-tce palce mi jeszcze zesztywniały i skończyło się to dość szybko, ale to już inna opowieść – raczej zamknięta, choć Washburn wciąż dumnie stoi w futerale, a Laney porasta kurzem za fotelem.

Thunder to grupa pechowa. Częściowo sama sobie winna (idiotyczna nazwa, źle wybierane utwory na single). Na początku lat 90-tych ich pierwsza płyta sprzedała się w nakładzie około 300 000 egzemplarzy i było to osiągnięcie, którego już nigdy nie powtórzyli. Wokalista inspirował się od wczesnych lat głównie Paulem Rodgersem, Stevem Marriotem, wczesnym Rodem Stewartem, Rogerem Daltreyem i czarnym soulem. Gitarzysta podobnie – lubił zdrowe riffowi granie spod znaku Free, Bad Company, Humble Pie i The Who, też miał ciągoty soulowe, też bawił go rock’n’roll The Faces i (jak wielu) przeszedł fascynację Led Zeppelin. Stylistycznie grupa prezentowała, więc wtedy lekko uwspółcześniony wariant prostszej strony rocka lat 70-tych: tej hałaśliwie radosnej i wygłupiackiej, z hymnowymi balladami dla urozmaicenia. Z niewiadomych jednak przyczyn zostali zaklasyfikowani jako pop-metal, soft-metal, hair-metal (po polsku - pudel metal) i wrzuceni do tej samej szuflady, co idole nastolatków w rodzaju Def Leopard czy Poison. Tragedia. Ta klasyfikacja ich praktycznie zabiła w sensie komercyjnym. Kiedy nadeszła fala grunge’u i zmyła modę na tego typu granie, nie zdążyli się jeszcze przebić do radia na czas, a potem to radio było już przed nimi trwale zamknięte. Na przestrzeni lat umieścili wprawdzie około 20 singli w brytyjskim Top 40, ale rzadko powyżej 20-tego miejsca. Fani uwielbiali ich, ale sprzedaż nie była wystarczająca, żeby zadowolić duże wytwórnie i czwartą płytę nagrali już dla mniejszego wydawcy, a po piątej się rozstali na 3 lata. Nie do końca jednak, bo w ciągu tych 3 lat ukazały się dwa albumy duetu Bowes & Morley, gdzie liderzy odeszli trochę od rocka i dali wyraz swoim fascynacjom soulowym. Powrócili jako Thunder w 2003 r., kolejne albumu nagrywając w 2005, 2006 i 2008. Oprócz pełnych krążków ukazały się wówczas również liczne EP-ki zawierające w połowie premierowy materiał. Historię grupy dobrze ilustrują tytuły płyt, podsumowujące ich bieżącą sytuację. I tak druga, nagrywana, gdy ważyły się ich losy, zwała się „Laughing On A Judgment Day”, trzecia, gdy żegnali się z wytwórnią – „Behind Closed Doors”, piąta, gdy podejmowali decyzję o rozejściu się – „Giving The Game Away”. Najnowsza, poprzedzająca kolejny rozpad płyta z roku 2008 zwie się „Bang!” – niewykluczone, iż jest to skrót od „To Go With A Bang” – „odejść z hukiem”.

Zainteresowanym polecam na początek 3 ostatnie płyty studyjne, moim zdaniem najlepsze w ich karierze:

The Magnificent Seventh (2005)
Robert Johnson’s Tombstone (2006)
Bang! (2008)

(Odradzam natomiast rozpoczynanie przygody z grupą od płyt „The Thrill of It All” i „Giving The Game Away” – chyba najsłabszych w dyskografii.)

Ostatnimi laty zagęścili fakturę riffów gitarowych a solówki Morleya, (prawdopodobnie po wakacyjnych wycieczkach do Teksasu) zbliżyły się trochę do bluesrocka. Z kolei riffy zyskały na drapieżności (efekt trasy koncertowej z 2003 roku, kiedy supportowali Deep Purple) Głos Dannego nie stracił nic ze swej głębi. Prezentują sporo radosnego (a przy tym niegłupiego) hardrocka z domieszką boogie i ballad (czasem akustycznych), gdzie słychać fantastyczne frazowanie Bowesa. Spośród współczesnych grup grających prostą, radosną, rytmiczną i melodyjną muzykę – mój zdecydowany faworyt. Niedawno nabyłem ich ostatnią płytę i aż się wzruszyłem – że nie obniżyli poprzeczki, że wciąż „to” mają: Luke w głowie, a Danny w głosie.

http://www.thunderonline.com/bang/sounds/

[74yaro]

Rafale dzięki za przypomnienie tego zespołu (lubię czytać to co piszesz, często mogę się czegos nowego dowiedzieć), spróbuję poszukać tych ostatnich płyt.
Lubiłem go słuchać, miałem nagrane 2 pierwsze płyty. Do dziś pamiętam takie utwory jak "Love Walked In" czy "Low Life in High Places". Wokal Bowesa świetny, w tamtych latach jeden z moich ulubionych. Gitarzysta jakoś specjalnie mnie nie zachwycał, na początku lat 90-tych wolałem granie kolesia, który nazywał się Bettencourt. Później skierowałem się w stronę innej muzyki i zespół mi umknął.

[RafałS]

Yaro, co do gitary masz zdecydowanie rację - Luke Morley nigdy nie wymiatał. Kiedyś powiedział w wywiadzie, że szkoda mu czasu na ćwiczenie wiosła, bo woli zamiast tego wymyślać nowe piosenki. To go chyba podsumowuje.

Po dwu-trzech pierwszych albumach poszli w dół z popularnością i jakością. Ale od powrotu w 2003 roku z ciekawym, choć trochę nierównym "Shootin' At The Sun" (świetny "Loser") nabrali wiatru w żagle. Morley też trochę się moim zdaniem rozwinął albo przynajmniej lepiej swoją gitarę nagrywa.

Jak chcesz, to mogę Ci jakiś nowszy kawałek podesłać, jak podasz mi adres na priva. Zresztą te próbki na ich stronie dają chyba jakiś wgląd, w obecne brzmienie grupy.

Pozdrawiam

http://www.thunderonline.com/bang/sounds/

[74yaro]

Dzięki, wysłuchałem fragmentów nagrań na ich stronie, i na razie najbardziej zaciekawił mnie "Robert Johnson's Tombstone" ale dopiero po wysłuchaniu całej płyty będę mógł powiedzieć czy mi się to podoba.

Pozdrawiam

[Marciniasty]

Mam tą płytę, jest fajna, ale mnie zainteresowała ostatnia? płyta. W radiu Planet Rock o ile pamiętam namiętnie ich puszczali. jak jest teraz, nie wiem, nie mam zbyt wiele czasu na ślęczenie i słuchanie radia w necie.

[RafałS]

Mam tą płytę, jest fajna, ale mnie zainteresowała ostatnia? płyta.

Ostatnia ma niezłe kompozycje, ale gitary są jakoś słabiej nagrane, nie kopie tak jak poprzednia, choć sporo piosenek wpada w ucho. Na przykład ballady ma zdecydowanie bardziej melodyjne niż na RJT. Z kolei rockersy trochę zbyt wygładzone. No i pojawiają się drobne elementy bluesowo-countrowe (sympatyczne jako ciekawostka, ale moim zdaniem to nie jest ich najmocniejsza strona). Mimo to polecam, bo jest parę potencjalnych "przebojów" np. "Love Sucks", czy ballada "Retribution". Ach, ten wokal....

[bartic]

namówiłeś mnie. muszę się pokręcić przy temacie, może zostanę na dłużej (a może ich słyszałem, a nawet nie wiem?)