Okolice Bluesa

Patrzac na regaly z plytami wyszlo mi ze 50% to Blues (ze wyraznym wskazaniem na "od Pattona do Watersa").Reszta to w zasadzie wszystko "od Nusrat Fateh Ali Khan do... Miles Davis".Sluchac mozna a w zasadzie TRZEBA wszystkiego.Inna sprawa czy nam sie cos z tego spodoba.Nalezy przepuscic przez "sito naszego gustu" roznego rodzaju muzyke bo moze sie zdarzyc ze cos tam na dnie blysnie.W ten tez sposob np "wkrecilem" sie przed paroma laty w muzyke o niesamowitym poziomie emocji i energii jakim jest flamenco.Sluchajac rozne gatunki wyrazamy w szczegolny sposob szcunek i podziw,odczuwamy powinowadztwo duchowe z ludzmi o czasem odmiennej kulturze.Muzyka uczy nas tolerancji i otwartosci.
Uff...wystarczy

W celu przewietrzenia i odświeżenia swoich muzycznych pejzaży zainteresowałem się różnymi odmianami rocka w polskim wydaniu. Jakoś tak samo to na mnie spłynęło głównie za sprawą fenomenalnego, najnowszego dzieła zespołu Riverside "Anno Domini High Definition". Już się nie mogę doczekać - 23 września grają w Białymstoku. Najbardziej interesuje mnie to co się dzieje w polskim progresywnym rocku (zagraniczny też obserwuję ale tak średnio). A dzieje się tam co niemiara. O Riverside wspominałem, lada dzień ma się ukazać najnowszy album zespołu Belive, debiutanci z zespołu Crystal Lake wydali bardzo ciekawy album "Safe". Trochę cięższe granie reprezentuje białostocka formacja Bright Ophidia, która wydała najnowszy album "Set your madness free" (Marek Szerszyński z Kasy Chorych na basie!). Ciekawy zespół. Nie jest to typowe tępe łojenie i darcie ryja. W swojej muzyce łączy wiele odmian ciężkiego grania ale usłyszeć można też jakieś nowoczesne elektroniczne dźwięki,czasem jakieś jazzujące motywy (z saksofonem w tle), jakieś gotyckie klimaty. I ma trochę bluesowych konotacji (wokalista - Adam Bogusłowicz i perkusista - Czarek Mielko grali kiedyś w Formacji FRU). Jest jeszcze niezwykła płyta formacji Rootwater "Visionism". Świetna. Głośna ,ekspresyjna co prawda na granicy mojej osobistej akceptacji łojenia ale zupełnie światowy poziom. W zapowiedziach jest najnowszy Behemot ale to już zupełnie nie moja bajka.

Dygresja na koniec.
W tych 7 zakończonych miesiącach roku 2009 trafiło w moje ręce kilka polskich płyt bluesowych jak i tych z wyżej opisanego rejonu muzycznego. Jedna ogólna obserwacja - płyty rockowych wykonawców przyjemnie wziąć do ręki i posłuchać. Grafika na światowym poziomie (często wykonana przez znanych autorów np. Riverside), pięknie wydane i zapakowane, z książeczkami z tekstami takie tam. Nawet jeżeli nie jest się miłośnikiem danego gatunku muzycznego, ale jest się ogólnie muzycznie osłuchanym, od razu można zauważyć profesjonalną produkcję nagrań. Świetnie brzmiące instrumenty, wyodrębnione plany muzyczne, pełne i soczyste brzmienie całości. Aż przyjemnie posłuchać. A bluesowe płyty na tym tle? Przeważnie siermięga i amatorszczyzna. Produkcja materiału amatorska jakby nagrana w stołowym pokoju babci Jadzi a wujek Heniek to wszystko połączył. Szkoda bo wiele formacji zasługuje na profesjonalne nagrania lepiej oddające ich wartość.

Widzę, że kolega perfekcyjnie wykorzystuje urlop
Do powyższych rozważań dorzucę TALE OF DIFFUSION "Adventures Of Mandorius (The Bird)". Nie jestem pewien czy to 2008 czy 2009r., ale na prawdę godne uwagi (i też ładnie wydane).

Hej!

Powiedzmy, że mam teraz więcej czasu wolnego i z tego powodu mogę się wypowiedzieć w tym wątku.

Z tego co zrozumiałem, stawiamy sobie pytanie: "czego słuchamy poza bluesem (i dlaczego)?".
Myślę, że nie ma się co dziwić, że słuchamy czegoś poza bluesem. Blues to jeden z wielu gatunków muzycznych, podobnie jak kryminał jest jednym z wielu gatunków literatury. Powody dla których jedni wolą wspomniane kryminały, od książek przygodowych, nie są tak do końca znane nawet nam samym - trudno jest uzasadnić, czemu dany styl odpowiada nam najbardziej (łatwiej już powiedzieć co w tym innym nam przeszkadza).

Ale pomyślmy przez chwilę: czy miłośnicy kryminałów czytają tylko i wyłącznie Christie, Hammeta, Doyle'a? Jestem pewny, że nie i wiem dlaczego - człowiek potrzebuje różnorodności, inaczej się nudzi.

Kiedy wracam do domu i jestem strasznie zmęczony, lubię sobie włączyć i posłuchać Watersa, Paula Lamba, Mannish Boys. Taki blues mnie ładuje, pozwala odżyć i odpocząć. Ale nie zawsze potrzebuję odpoczynku, czasem chcę się odprężyć - puszczam jazz (swing): Oscara Petersona, Kenny Burrela, Woody Allena, Davisa...
Czasem mam ochotę na coś, co mnie zaskoczy: Dave Matthews Band, Tom Waits, Von Zeit; pojawiają się też potrzeby na Santanę, Dylana, Stinga, Fabrizio de Andre, Raz Dwa Trzy, Starszych Panów, bo na wszystko znajdzie się zawsze czas i miejsce.

Samego bluesa nie byłbym w stanie słuchać, nie dlatego, że by mnie nudził, ale dlatego, że to co mi oferuje (w sferze emocji i ducha) nie jest w stanie zaspokoić wszystkich moich potrzeb. Piosenka jest dobra na wszystko, sam blues niekoniecznie.

Pozdrawiam,
Kurson

ja idę dalej w tym "nie tylko" - nie tylko słucham różnych rzeczy ale gram różne rzeczy: od jazzu poprzez bluesa do rocka ale także soul, r'n'b, funk, folk i co tam jeszcze można wykombinować. no i oczywiście najróżniejsze połączenia i hybrydy tychże.

no i oczywiście na nerwach potrafię grać jak mało kto...