Okolice Bluesa

Sprobuje pobieznie opisac moj sposob oceniania utworu, muzyki, jej wykonamia.
1. Zaczynam czegos sluchac /moze to byc cala plyta, utwor, czy tez wykonanie na zywo jakiejs muzyki/
2. W trakcie sluchania wystepuje u mnie jakas reakcja /moze to byc znudzenie, obojetnosc, zainterosowanie, zdenerwowanie, zachwyt/
3. W zaleznosci od reakcji mam ochote
a) posiadac ta plyte, ten utwor, to wykonanie w swojej kolekcji
b) kiedys moze jeszcze poslucham, ale miec nie musze
c) to co slyszalem bylo mi obojetne, nie wzbudzilo w zasadzie emocji, po co mi taka muzyka
d) odruch byl negatywny, nie moge wyjsc z podziwu, ze ktos nagral/zagral/skomponowal/napisal takiego knota, za darmo i z doplata tego nie chce

Wyzej wymienione reakcje powstaja w oparciu o moje doswiadczenie sluchacza. Im wiecej poznalem muzyki, tym wieksze mam wymagania co do kolejnej poznawanej. Jednoczesnie nie odrzucam natychmiastowo rzeczy ktore w pierwszym podejsciu nie zachwycaja, ale w jakis sposob zaskakuja innoscia. Pozniejszy efekt sluchania bywa rozny. Uznaje to za cos intrygujacego i chce miec, lub dochodze do wniosku, ze to nie moje rejony estetyczne. W miare osluchania pojawia sie u mnie coraz wieksza przewidywalnosci pewnych rozwiazan melodycznych, rytmicznych w obszarze danych gatunkow muzycznych to jedno. Z drugiej strony poznaje coraz wiecej tzw kanonow, rzeczy wymyslonych i zrealizowanych w sposob perfekcyjny. Czy to ,ze gram wplywa na to jak oceniam muzyke??? Byl taki moment w moim zyciu. Potrafilem sie katowac kiepskim utworem z trudna technicznie partia harmonijki. Na cale szczescie ten etap byl tylko krotkim nieznaczacym blyskiem. Bezsensem jest sluchanie kiepskiej muzyki. Bezsensem jest rozbieranie utworu. Utwor to calosc, jako calos ma tworzyc piekno. Skladowe piekna maja na celu tylko i wylacznie stworzyc je. To jak z pysznym ciastem.... sama maka raczej pyszna nie jest, rodzynki a owszem, ale bez maki nie ma ciasta. cdn...

Czasem dla dobra piosenki której słucham wole jej nie oceniać w całości.
Autor czy wykonawca miał coś na myśli wprowadzając np. jakieś ozdobniki w utworze,a mnie one rozbijają nastrój i irytują.
Jak utwór naprawdę dobry,szukam wersji normalnej [dla mnie].Niestety najczęściej wykonawcy są bardzo przywiązani do tych dodatków

A po jasną..dorabianie tej całej filozofii...

wchodzi albo nie....

Bledny wniosek Radek. Gra sie dla ludzi ktorzy chca slyszec muzyke. Tylko tyle

zgadzam się z Robertem, masz zagrać tak, żeby nawet tych podejrzanych ruszyła ta muzyka z głębi Ciebie... wiadomo, nie każdemu musi się podobać to co robisz, stwórz atmosferę, która pozwoli Ci się bawić z publicznością, tak by każdy mógł w tym uczestniczyć, a nie olewać ze im się nie podoba... jeśli koncert ma wyglądać tak, ze wejdziecie na scenę i polecicie piosenka po piosence bez kontaktu z publicznością, bez jakiejś anegdoty czy cos, to po co isc na koncert ??? lepiej pościć sobie muzykę z płyty i masz to samo.

Muzykę odbieramy zmysłami (zmysł słuchu) a dalej może ona oddziaływać albo na nasze emocje albo na nasz rozum. Inaczej mówiąc na głowę albo na serce.

Wyobraźmy sobie stereotypowego nauczyciela muzyki klasycznej, Pana Zbigniewa. Pan Zbigniew słysząc bluesa będzie go "słuchał rozumem" tzn przeanalizuje harmonie (nie wiele przy tym będzie miał roboty), spojrzy na akcenty, podziały, artykulacje itd.

Tera weźmy takiego Staśka. Stasiek lubi se blusa posłuchać hejjjj. Staś słuchając bluesa "słucha sercem". Co za tym idzie, nie bierze (przynajmniej świadomie) pod uwagę tego co Pan Zbigniew. Chodzi o to czy ta muzyka się mu podoba czy nie. Czy wywołuje u niego pozytywne czy negatywne emocje.

Oczywiście, powiedział Grzesiu relatywista: "nic nie je ani czarne ani białe". Zatem każdy ma trochę z pana Zbigniewa i pana Stasia. Człowiek zatem mierzy muzykę trochę jak jeden pan i trochę jak drugi.

Jeszcze pamiętajmy że nasz kochany zmysł słuchu jest zawodny (jak i reszta zmysłów). To też wpływa na ocenę muzyki.

Pozdrawiam
Witek