Pink Floyd

Tematy związane z muzyką bliższych i dalszych okolic bluesa.

Moderator: mods

Pink Floyd

Postautor: sawyer » września 22, 2008, 6:02 pm

Dużo ostatnio myslałem o Pink Floyd i chciałbym sie z Wami podzielic tymi myślami.

Pink Floyd

Odejście Ricka chyba definitywnie zamyka ten rozdział. Legenda będzie nadal trwać. Oby wiecznie.
Zacząłem ich słuchać w latach 72-73. Pierwsze były "Echa" słuchane bez końca. Wkrótce pojawiła się "Ciemna strona" i zachwyt, który nie minął do dzisiaj. Zaraz potem było szukanie wcześniejszych nagrań i nowe płyty.
Czym była i jest dla mnie muzyka Pink Floyd?
Nasuwają mi się dwa porównania. Pierwsze, to dom rodzinny - tak trochę jak w „Breathe (Reprise)". Miejsce, do którego wraca się z najdalszych muzycznych wędrówek. Wraca się pełnym cudownych wrażeń i odkryć. Ale w odtwarzaczu ląduje płyta z pryzmatem i okazuje się, że te stare kapcie są najcieplejsze, a ten stary, wysiedziany fotel – najwygodniejszy, a widok za oknem, choć zna się go na pamięć – najpiękniejszy. W ciągu tych 35 lat słuchania muzyki odkryłem już wiele najlepszych płyt i najlepszych zespołów, ale zawsze następował powrót do starego Floyda i refleksja, że chyba to oni są najwięksi.
Drugie porównanie, to stary przyjaciel. Możemy go nie widzieć od bardzo dawna, ale zawsze mamy pewność, że możemy na niego liczyć, że nigdy nie zawiedzie. Że jak zajdzie potrzeba, to w ich muzyce znajdziemy to, co akurat jest nam potrzebne. A tak trochę z przymrużeniem oka, to dosłownie znajdowałem. Znałem ich teksty na pamięć i często na zaliczeniach z angielskiego korzystałem z nich. Jedno zadanie pamiętam do dzisiaj: „Uzupełnij zdanie – Wish you ………..”.

Rick

Tu też mi się nasuwają porównania. Tym razem malarskie. Z jednej strony piękne pejzaże malowane hammondami, a z drugiej cudowne miniaturki. W moim numerze jeden Pink Floyd, w „Us and Them” między drugą zwrotką, a solem na saksofonie jest krótka partia grana przez Ricka na fortepianie. Jest w niej tyle piękna, artyzmu, wrażliwości, że zachwyca mnie ciągle tak samo. Ten fragment, to jest moje główne skojarzenie z Rickiem i będzie już na zawsze. Chyba nikt nie potrafił tak jak On jednym akordem, paroma dźwiękami przenieść grany utwór w zupełnie inny wymiar.
Z jednej strony geniusz, a z drugiej wspaniały, skromny człowiek. Może mi się wydawało, ale wtedy w Gdańsku, po wyjściu na scenę, jak usłyszał owacje pod swoim adresem, to wydał mi się trochę zakłopotany, onieśmielony, choć przeżywał to już tyle razy. I ta jego pomyłka w Time, tak zwyczajna, tak typowo ludzka powoduje, że jest mi jeszcze bliższy.
Trudno się pisze ze ściśniętym gardłem. Jak okrutne są słowa, które Rick spiewał:
„The time is gone, the song is over”
Ostatnio zmieniony września 22, 2008, 6:06 pm przez sawyer, łącznie zmieniany 1 raz
Jurek Sawicki
Obrazek Obrazek
Awatar użytkownika
sawyer
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 4668
Rejestracja: kwietnia 14, 2008, 1:36 pm
Lokalizacja: Poznań

Postautor: Andrzej Jerzyk`e » września 22, 2008, 6:05 pm

Pięknie napisane Jurku! Dzięki!!!
Awatar użytkownika
Andrzej Jerzyk`e
Ojciec Dyrektor
Ojciec Dyrektor
 
Posty: 25314
Rejestracja: kwietnia 16, 2004, 8:54 pm
Lokalizacja: Ostrów Wielkopolski

Postautor: RafałS » września 24, 2008, 6:51 pm

No - pieknie, wzruszająco napisane i bardzo uniwersalnie: każdy przecież ma taką swoją specjalną grupę do której właśnie w taki sposób wraca, choć nie dla każdego oczywiście musi to być Pink Floyd...

Dzięki :)
Awatar użytkownika
RafałS
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 6455
Rejestracja: lutego 2, 2007, 12:05 pm


nowoczesne kuchnie tarnowskie góry piekary śląskie będzin świętochłowice zawiercie knurów mikołów czeladź myszków czerwionka leszczyny lubliniec łaziska górne bieruń

Wróć do Muzykowanie

Kto jest online

Użytkownicy przeglądający to forum: melomaniak i 169 gości