Okolice Bluesa

To już ostatnia audycja przed wakacyjną przerwą. Przerwa zaczyna się nieco wcześniej, ale za to ponownie spotkamy się nie później niż w połowie sierpnia. Szczegóły znajdziecie na forum Okolice Bluesa i newslatterze audycji.
Ponieważ poprzednie wydanie Jazz-rockowej Płytoteki nie doszło do skutku, to zapowiadany program zaprezentuję w tym tygodniu. Głównym punktem programu badzie muzyka Jaco Pastoriusa.
Posłuchamy także obszernych fragmentów właśnie wydanej płyty kwartetu Zbigniewa Seiferta Nora. Na program albumu składają się nagrania zarejestrowane w czasie festiwali Jazz Jamboree i Jazz Nad Odrą w latach 1969-70.
Całości dopełnią relacje i informacje koncertowe.
Serdecznie zapraszam.
----------------------------------------

Jeśli chcesz otrzymywać wiadomości dotyczące programu kolejnych wydań audycji wyślij e-maill na adres Jazzrockowaplytoteka@gmail.com w temacie wpisując "TAK"

Postaram się zajrzec by pomachac na pożegnanie

Spirit Blues Night..
Dobre to może być..

Jaco Pastorius - Jaco Pastorius to potężna płyta! I przepiękny debiut (jeśli nie liczyć odlotowej płyty z Methenym).


Koniecznie proszę puścić utwór "4 AM" z płyty Hancocka "Mr. Hands" !
http://www.youtube.com/watch?v=pGrFtUHrYCA

Hancock niejako "odkrył" i zafascynował się Dżako Pastoriusem i chętnie z nim grał. Istnienie niszowe wydanie koncertu z '77 roku, są też pojedyncze studyjne kawałki. Na "Sunlight" jest "Good Question", na "Mr. Hands" (genialna płyta!!!) wspomniane "4 AM".


Czemu akurat ten utwór? To tutaj doskonale można usłyszeć jak basówka staje się osobnym instrumentem. Jaco nie gra stałej linii basowej. On CHODZI w tle niemal niezależnie od reszty instrumentów. (trochę jak ci freejazzowi basiści typu Charlie Haden czy Reggie Workmen.).

Znam sporo jego nagrań, ale dopiero wsłuchując się w ten kawałek usłyszałem najwyraźniej jego klasę.

Pozdrawiam obu Panów!

Płyta z Methenym to "Emergency!" Tony'ego Williamsa w wersji 2.0 , tak nowocześnie się wyrażając. Bardzo podobna atmosfera, podobne surowe, ostre brzmienie i duża, duuża swoboda.

Tak jak "Emergency!" było inicjacją w McLaughlina w wielki świat nowoczesnego jazzu, tak "Jaco" jest takim dosyć podobnym wejściem dla Metheny'ego. Choć, jak się okazało, Metheny zrealizował się bardziej w kierunku ECM-owskim niż jazzrockowym.


Mam jednak spore zastrzeżenie.
"Niekwestionowany mistrz", "rewolucja brzmienia" - wydaje mi się, że to mimo wszystko spore nadużycia jakie się w muzycznej historiografii nagromadziły. Nie chcę Pastoriusowi zbyt dużo ujmować, ale to trochę jak z "Bitches Brew" Milesa - piszę się o tym "prawdziwy początek fusion", podczas gdy tych "początków" było wiele i nie tylko w USA, ale i w Wielkiej Brytanii (Ian Carr i Nucleus chociażby).

Będąc młodszym miałem wyobrażenie, że przed Pastoriusem nikt nie grał solowo na basówce. Albo przynajmniej nikt tak dobrze. Jakież było zaskoczenie, gdy słyszałem płyty z początku lat '70 z fantastycznym basistami.

Herbie Hancock "Headhunters" - rocznik 1973, na basie Paul Jackson grający niesamowite tematy. Nigdy nie słyszałem kogokolwiek, grającego tak oryginalnie jak on. W tym samym roku powstało też genialne "Actual Proof" (do soundtracku do filmu "The Spook Who Sat By The Door"), wydane rok później na "Thrust" - to również utwór pokazujący bardzo wysoką klasę basisty.

Carlos Santana "Caravanserai" - rocznik 1972 i kolejny "zapomniany basista" - Doug Rauch. Co on wyprawiał! On to dopiero namieszał w grze na basie. Był jednym z prekursorów tego funkowego brzmienia, które znamy dopiero z drugiej polowy lat '70. A przy tym realizował się nie w muzyce z kręgu dyskotekowego pop, a rockowej i jazzrockowej (w tym samym roku sesje z McLaughlinem, w kolejnym trasa z Santaną oraz krótka trasa z Santaną, Cobhamem i McLaughlinem).

"Wymiataczy" można by mnożyć. Ale nie o to mi chodzi. Wydaje mi się, że my - jako osoby muzyką się interesujące - powinniśmy trochę weryfikować apoteozy muzyków, przypominać o tych zapomnianych kosztem lekkiego demitologizowania.
Mimo wszystko, posługując się internetem, mamy znacznie bardziej kompleksowy dostęp do muzyki danego okresu .


Ale nawet z takimi odczuciami, Jaco nadal pozostaje dla mnie bohaterem. I za solowe nagrania i za świetne koncerty/sesje po okresie big-bandowym. Nagrania z np. Birelim Lagrenem na elektryku są wyśmienite!

słuchamy, cały czas słuchamy