Okolice Bluesa

Wniosek - harpika, jak kartę kredytową - nie spuszczać z oka

właśnie misie przypomniała zabawna historia z jamu. było to z 15L temu ale pamiętam jak dziś.

graliśmy bluesa w czymś i wtedy na scenie pojawił się młody nikomu nieznany harmonijkarz. tak się wydawało bo w ręce 3mał harmonijkę. grzecznie zapytałem gościa (przekrzykując się przez jazgot gitar) w jakiej tonacji ma tę harmonijkę. chciałem być "gościnny" ale nic z tego. nie potrafił dać sensownej odpowiedzi. zaczął grać i okazało że tonacja się nie zgadza. po upływie chorusa zmieniliśmy na taką która wydawała nam się bardziej odpowiednia na podstawie tego co usłyszeliśmy. niestety i to nie pomogło. zrobiliśmy tak jeszcze kilka 1y - zagraliśmy we wszystkich typowych dla harmonijki tonacjach ze wskazaniem na najbardziej chyba harmonijkową "G" i nic...

miałem też koleżkę który zawsze przed a czasem i w trakcie piosenki pytał mnie o tonację...

hehe. nieźle to ująłeś. jednakowoż nie do końca się z tobą zgodzę. czasem można użyć jakichś delikatnych zagrywek które POMOGĄ w budowaniu sola kolegi/koleżanki - oczywiście należy się tu wykazać wysoką kulturą i inteligencją. przy okazji wiedza i erudycja muzyczna nie zaszkodzi...

jazzmani używają NATO określenia "comping"

no tak. Ale kiedy kawałek już się ciągnie i dostajesz od prowadzącego tę solówkę, to chcesz ją zagrać jakoś ciekawie, popracować dynamiką, i na przykład masz ochotę zagrać 5 nutek w pierwszych czterech taktach pierwszego chorusa i pozwolić im wybrzmieć przez te cztery takty. I ktoś komu nie dałeś najmniejszego znaku se wymyślił że to kuźwa call and response, i on Ci response dźwięków trzydzieści. Gdzie sens, gdzie logika...

comping to nieco wyższa szkoła jazdy niż to o czym piszesz. ja to robię na codzień ale widzę że niespecjalnie udało misie wytłumaczyć o co cho. proponuję więc zapoznać się z tym artykulikiem:

http://en.wikipedia.org/wiki/Comping

oczywiście nie musisz się wgłębiać w niuanse harmonii ale sedno sprawy jest w ostatnim akapicie traktującym o roli comping'u