Witam i zapraszam na kolejny Magazyn Bluesowy.
1. Clarence "Gatemouth" Brown
2. The Animals
3. Alan Price
4. Nocna Zmiana Bluesa
5. Albert King
6. Browar Łomża
Audycja 20.04.08
Moderator: mods
Posty: 132
• Strona 1 z 5 • 1, 2, 3, 4, 5
Audycja 20.04.08
autor: Marek Kaczanowski » kwietnia 18, 2008, 8:05 pm
Magazyn Bluesowy - niedziela godz 22:00
słuchaj przez internet *
słuchaj przez internet *
-
Marek Kaczanowski - bluespatronize
- Posty: 26331
- Rejestracja: listopada 23, 2006, 7:34 pm
- Lokalizacja: Częstochowa
autor: Adam Węgrzynowicz » kwietnia 19, 2008, 10:15 am
BROWN, CLARENCE „GATEMOUTH”
Ur. 18.04.1924 r. w Vinton w stanie Luizjana (USA) (niektóre źródła podają Orange w stanie Teksas, gdzie wychowywał się, odkąd skończył trzy tygodnie). Ojciec Browna był muzykiem i nauczył syna gry na gitarze i skrzypcach. Dzięki niemu Clarence w młodości zapoznał się z muzyką takich wykonawców, jak Tampa Red, Bob Wills, Count Basie i inni. Zatrudniony jako perkusista przez trupę objazdową, wędrował po amerykańskim Południu do czasu, kiedy został powołany do wojska. Po odbyciu służby pracował jako muzyk w San Antonio w stanie Teksas, gdzie udoskonalił swą grę na gitarze do tego stopnia, że zwrócił na siebie uwagę Dona Robeya, który w 1947 r. zaangażował go do pracy w swym klubie w Houston. Tam zaczęła się prawdziwa kariera Browna, który przejął program po chorym T-Bone Walkerze i został tak dobrze przyjęty, że Robey zawiózł go do Los Angeles, gdzie 21.08.1947 r. Brown nagrał kilka utworów w wytwórni Aladdin. W 1948 r. Robey założył własną wytwórnię, Peacock, dla której Brown nagrywał aż do 1959 r. Wiele z tych nagrań to klasyczne teksańskie bluesy gitarowe, charakteryzujące się ogromną siłą wyrazu. Niektóre, jak „Dirty Work At The Crossroads”, „Okie Dokie Stomp” i „Ain't That Dandy” stały się regionalnymi przebojami. W latach 60. Brown poszerzył swą bazę stylistyczną, włączając do repertuaru utwory jazzowe i country, co najlepiej ukazują nagrania dokonane w 1965 r. w Nashville w wytwórni Chess. Wskazywały one kierunek, w którym muzyka Browna miała wkrótce podążyć. W latach 70. nagrał kilka albumów dla francuskich wytwórni Barclay i Black And Blue (w tym zestaw utworów nagranych w hołdzie Louisowi Jordonowi), kilka blues-country-rockowych hybryd oraz dobry album bluesowy dla wytwórni Barclay Records. W latach 80. wszechstronność i zróżnicowanie stylistyczne Browna zostały uwypuklone przez wytwórnię Rounder, która dodała do tego wielką orkiestrę dętą. Poza tym Brown dokonał szeregu nagrań dla wytwórni Alligator. Jeden z albumów, Alright Again, zdobył nagrodę Grammy. W ostatnich latach Brown poświęcił wiele czasu doskonaleniu umiejętności gry na skrzypcach, co odbywało się jednak kosztem jego gitarowej wirtuozerii. Pozostaje on wszakże świetnym wokalistą i niezwykle utalentowanym instrumentalistą, bez względu na to, jaki kierunek muzyki uprawia.
Albumy: Sings Louis Jordan (1974), Gate's On The Heart (1975), Cold Storage (®1973), Down South In Bayou Country (1975), Bogalusa Boogie Man (1976), DoubleGive At The Cowboy Bar (1978), Makin' Music (1979; z Royem Clarkiem), San Antonio Ballbuster (® 1965/1979), The Man (® 1980), Texas Blues Live (ok. 1980), Alright Again (1982), One More Mile (1983), Atomic Energy (©1947-59/1984), The Original Peacock Recordings (© 1952-59/1984), More Stuff (©1973/1985), Texas Guitar Man - Duke Peacock Story, vol. I (®1949-52/1986), Real Life (®1985), Pressure Cooker (© 1973/1987), Texas Swing (® 1981-82/1988), The Nashville Session 1965 (® 1965/1989), Standing My Ground (1989), No Looking Back (1992), Just Got Lucky (1993).
Ur. 18.04.1924 r. w Vinton w stanie Luizjana (USA) (niektóre źródła podają Orange w stanie Teksas, gdzie wychowywał się, odkąd skończył trzy tygodnie). Ojciec Browna był muzykiem i nauczył syna gry na gitarze i skrzypcach. Dzięki niemu Clarence w młodości zapoznał się z muzyką takich wykonawców, jak Tampa Red, Bob Wills, Count Basie i inni. Zatrudniony jako perkusista przez trupę objazdową, wędrował po amerykańskim Południu do czasu, kiedy został powołany do wojska. Po odbyciu służby pracował jako muzyk w San Antonio w stanie Teksas, gdzie udoskonalił swą grę na gitarze do tego stopnia, że zwrócił na siebie uwagę Dona Robeya, który w 1947 r. zaangażował go do pracy w swym klubie w Houston. Tam zaczęła się prawdziwa kariera Browna, który przejął program po chorym T-Bone Walkerze i został tak dobrze przyjęty, że Robey zawiózł go do Los Angeles, gdzie 21.08.1947 r. Brown nagrał kilka utworów w wytwórni Aladdin. W 1948 r. Robey założył własną wytwórnię, Peacock, dla której Brown nagrywał aż do 1959 r. Wiele z tych nagrań to klasyczne teksańskie bluesy gitarowe, charakteryzujące się ogromną siłą wyrazu. Niektóre, jak „Dirty Work At The Crossroads”, „Okie Dokie Stomp” i „Ain't That Dandy” stały się regionalnymi przebojami. W latach 60. Brown poszerzył swą bazę stylistyczną, włączając do repertuaru utwory jazzowe i country, co najlepiej ukazują nagrania dokonane w 1965 r. w Nashville w wytwórni Chess. Wskazywały one kierunek, w którym muzyka Browna miała wkrótce podążyć. W latach 70. nagrał kilka albumów dla francuskich wytwórni Barclay i Black And Blue (w tym zestaw utworów nagranych w hołdzie Louisowi Jordonowi), kilka blues-country-rockowych hybryd oraz dobry album bluesowy dla wytwórni Barclay Records. W latach 80. wszechstronność i zróżnicowanie stylistyczne Browna zostały uwypuklone przez wytwórnię Rounder, która dodała do tego wielką orkiestrę dętą. Poza tym Brown dokonał szeregu nagrań dla wytwórni Alligator. Jeden z albumów, Alright Again, zdobył nagrodę Grammy. W ostatnich latach Brown poświęcił wiele czasu doskonaleniu umiejętności gry na skrzypcach, co odbywało się jednak kosztem jego gitarowej wirtuozerii. Pozostaje on wszakże świetnym wokalistą i niezwykle utalentowanym instrumentalistą, bez względu na to, jaki kierunek muzyki uprawia.
Albumy: Sings Louis Jordan (1974), Gate's On The Heart (1975), Cold Storage (®1973), Down South In Bayou Country (1975), Bogalusa Boogie Man (1976), DoubleGive At The Cowboy Bar (1978), Makin' Music (1979; z Royem Clarkiem), San Antonio Ballbuster (® 1965/1979), The Man (® 1980), Texas Blues Live (ok. 1980), Alright Again (1982), One More Mile (1983), Atomic Energy (©1947-59/1984), The Original Peacock Recordings (© 1952-59/1984), More Stuff (©1973/1985), Texas Guitar Man - Duke Peacock Story, vol. I (®1949-52/1986), Real Life (®1985), Pressure Cooker (© 1973/1987), Texas Swing (® 1981-82/1988), The Nashville Session 1965 (® 1965/1989), Standing My Ground (1989), No Looking Back (1992), Just Got Lucky (1993).
-
Adam Węgrzynowicz - Blues Foto Man
- Posty: 7728
- Rejestracja: marca 25, 2007, 4:43 pm
- Lokalizacja: BRALIN
autor: Adam Węgrzynowicz » kwietnia 19, 2008, 10:32 am
ANIMALS
Grupa powstała w Newcastle-upon-Tyne w Anglii w 1963 r., gdy wokalista Eric Burdon (ur. 11.05.1941 r. w Walker-on-Tyne, Anglia) dołączył do miejscowej grupy rhythm'n'bluesowej The Alan Price Combo. W skład The Animals weszli: Alan Price (ur. 19.04.1942 r. w Fatfield w Anglii; fortepian), Hilton Valentine (ur. 22.05.1943 r. w North Shields w Anglii; gitara), John Steel (ur. 4.02.1941 r. w Gateshead w Anglii; perkusja) oraz Chas Chandler (właśc. Bryan James Chandler, ur. 18.12.1938 r. w Heaton w Anglii; bas). Valentine grał wcześniej z The Gamblers, natomiast Burdon i Steel wspólnie występowali w jazz-bandach uniwersyteckich; Burdon grał na puzonie, a Steel - na trąbce. Swymi hałaśliwymi i ekscytującymi występami zwrócili wkrótce uwagę kilku impresariów ze świata show-businessu. Legenda rhythm'n'bluesa Graham Bond polecił ich swemu menedżerowi Ronanowi O'Rahilly'emu i wkrótce zespół stał się gwiazdą słynnego klubu A-Go-Go w Newcastle. Pewnego wieczora wystąpili razem z Sonny Boyem (Rice Millerem) Williamsonem (album z nagraniem tego koncertu ukazał się w 1977 r.). Pod koniec 1963 r. przenieśli się do Londynu i stali się nieodłącznym elementem kolorytu klubów muzycznych, które mnożyły się tam jak grzyby po deszczu. Po podpisaniu kontraktu z producentem Mickiem Mostem zadebiutowali żywiołowym nagraniem „Baby Let Me Take You Home” (nową wersją bluesowego standardu Erica Von Schmidta „Baby Let Me Follow You Down”, spopularyzowanego przez Boba Dylana), które stało się znacznym przebojem. Ich kolejna produkcja miała okazać się pamiętną i kontrowersyjną zarazem. Była to trwająca cztery i pół minuty piosenka o domu publicznym w Nowym Orleanie, którą wytwórnia płytowa Columbia wstępnie odrzuciła jako zbyt długą do prezentacji w radiu. „House Of The Rising Sun” (ludowy temat) zaraz po wydaniu na singlu - w czerwcu 1964 r. - dostał się na szczyty list przebojów na całym świecie i sprzedał w liczbie kilku milionów egzemplarzy. Połączenie nieskomplikowanego wstępu Valentina na gitarze z przenikliwym dźwiękiem organów Price'a świetnie dopełniał bardzo dojrzały, burzący krew w żyłach wokal Burdona. W ciągu następnych dwóch lat The Animals wylansowali siedem kolejnych dużych hitów po obu stronach Atlantyku. Warto choćby wspomnieć o pamiętnej, pełnej dramatyzmu wersji piosenki „Don't Let Me Be Misunderstood”, spopularyzowanej przez Ninę Simon, która ukazała się na singlu w styczniu 1965 r. Na stronie B znalazł się autobiograficzny utwór „Club A Go-Go”. Muzycy potrafili w sposób niezwykle trafny dobierać materiał na swoje płyty, a wiele z ich przebojów zawierało prowokujące do refleksji teksty, od pełnego bólu „I'm Crying” po oddającą frustrację i beznadziejność wielkiego miasta kompozycję Cynthii Weill i Barry'ego Manna „We Gotta Get Out Of This Place”. Ich albumy zawierały poruszające interpretacje klasycznych utworów Chucka Berry'ego, Sama Cooka, Jimmy'ego Reeda czy idola Burdona, Raya Charlesa. W listopadzie 1965 r., tuż po ukazaniu się singla „It's My Life” i występie w Polsce, z grupy odszedł Price (rzekomo cierpiał na aerofobię), którego zastąpił Dave Rowberry z Mike Cotton Sound. Burdon do dziś utrzymuje, że odejście Price'a spowodowane było nabyciem przez niego lukratywnych praw do publikacji „House Of The Rising Sun”, co dało mu zabezpieczenie finasowe. Zespół w nowym składzie zadebiutował w lutym 1966 r. singlem „Inside Looking Out” (kompozycją Johna i Alana Lomaxów), po czym formację opuścił Steel, zastąpiony przez perkusistę The Nashville Teens - Barry' ego Jenkinsa (ur. 22.12.1944 r. w Leicester w Anglii). W 1967 r. Burdon i Valentine całkowicie pogrążyli się w muzycznej i narkotycznej psychodelii, co wyalienowało ich z reszty grupy (która preferowała stary dobry alkohol) i doprowadziło do jej rozpadu. Chandler odkrył fenomen Jimiego Hendrixa i został jego menedżerem. Burdon zachował prawo do nazwy zespołu i natychmiast pojawił się na rynku jako Eric Burdon And The Animals (później Eric Burdon And The New Animals). Nowa formacja odniosła większe sukcesy w USA, gdzie osiadła na stałe. Zespół flirtował tam z brzmieniem Zachodniego Wybrzeża, przejmując manierę miejscowych grup z tego okresu. Oddają to świetnie słowa piosenki „San Franciscan Nights”: „Stroboskopowych świateł blask tworzy sny, ściany drżą i umysły też, w ciepłą noc w San Francisco”. Swoje fascynacje Burdon zawarł też w piosence „Monterey”, będącej zręczną apologią Festiwalu Muzyki Pop w Monterey w 1967 r. (na którym zagrała m.in. grupa The Animals).Wśród nowych współpracowników Burdona znalazło się wielu ciekawych muzyków: John Weider (ur. 21.04.1947 r. w Londynie; gitara/organy/skrzypce), Danny McCulloch (ur. 18.07.1945 r. w Londynie; bas/śpiew) i Tom Parker (organy), szybko zastąpiony przez Vica Briggsa (ur. 14.02.1945 r. w Twickenham; organy/bas/gitara/fortepian). W 1968 r. na miejscu Briggsa i McCullocha pojawili się Zoot Money (właśc. George Bruno, ur. 19.08.1942 r. w Bournemouth w Anglii; organy/bas/fortepian/śpiew) i Andy Summers (właśc. Andrew Somers, ur. 31.12. 1942 r. w Poulton Le Flyde w hrabstwie Lancashire w Anglii; gitara) - późniejszy gitarzysta The Police.
Poskromiony Burdon pisał teraz introspektywne i refleksyjne teksty, choć wielu spośród jego fanów nie zaakceptowało nowego kierunku proponowanego przez muzyka. W czasie występów na żywo zaczęły się pojawiać długie improwizacje, których krótsze wersje można odnaleźć na albumach Winds Of Change, The Twain Shall Meet, Everyone Of Us i Love Is. W grudniu 1968 r. zespół definitywnie rozpadł się. Co ciekawe, grupa dwukrotnie reaktywowała się w pierwotnym składzie, w 1977 i 1983 r., by za każdym razem nagrać nowy album. Oba spotkały się jednak z obojętnością słuchaczy. W czasie retrospektywnego tournee w 1983 roku donoszono, iż Valentine gra na gitarze tak niepewnie, że trzeba było nająć nowego gitarzystę prowadzącego.
Wpływ The Animals na muzykę lat 60. był znaczący, a chwilami ich popularność zagrażała nawet Beatlesom i Rolling Stonesom. Utwór „The House Of The Rising Sun” dał im muzyczną nieśmiertelność i zapewne będzie regularnie wznawiany.
Albumy: The Animals (1964), Animals On Tour (1965, wydany tylko w USA), Animal Tracks (1965), The Most Of The Animals (1966), Animalization (1966, tylko w USA), Animalisms (1966), Eric Is Here (1967, solowy album Burdona wydany tylko w USA), Winds Of Change (1967), The Twain Shall Meet (1968), Everyone Of Us (1968), Lave Is (1968), Give In Newcastle '63 (1976, nagrania z koncertu w 1963 r.), The Animal,s And Sonny Boy Williamson (Live!) (1977, nagrania koncertowe z 1963 roku), Before We Were So Rudely Interrupted (1977), The Ark (1983), Rip It To Shreds (Greatest Hits Live) 1984).
Wybrane kompilacje: The Best Of The Animals (1966, tylko w USA), The EP Collection (1989), The Complete Animals (1990), Tracking' The Hits (1990).
Grupa powstała w Newcastle-upon-Tyne w Anglii w 1963 r., gdy wokalista Eric Burdon (ur. 11.05.1941 r. w Walker-on-Tyne, Anglia) dołączył do miejscowej grupy rhythm'n'bluesowej The Alan Price Combo. W skład The Animals weszli: Alan Price (ur. 19.04.1942 r. w Fatfield w Anglii; fortepian), Hilton Valentine (ur. 22.05.1943 r. w North Shields w Anglii; gitara), John Steel (ur. 4.02.1941 r. w Gateshead w Anglii; perkusja) oraz Chas Chandler (właśc. Bryan James Chandler, ur. 18.12.1938 r. w Heaton w Anglii; bas). Valentine grał wcześniej z The Gamblers, natomiast Burdon i Steel wspólnie występowali w jazz-bandach uniwersyteckich; Burdon grał na puzonie, a Steel - na trąbce. Swymi hałaśliwymi i ekscytującymi występami zwrócili wkrótce uwagę kilku impresariów ze świata show-businessu. Legenda rhythm'n'bluesa Graham Bond polecił ich swemu menedżerowi Ronanowi O'Rahilly'emu i wkrótce zespół stał się gwiazdą słynnego klubu A-Go-Go w Newcastle. Pewnego wieczora wystąpili razem z Sonny Boyem (Rice Millerem) Williamsonem (album z nagraniem tego koncertu ukazał się w 1977 r.). Pod koniec 1963 r. przenieśli się do Londynu i stali się nieodłącznym elementem kolorytu klubów muzycznych, które mnożyły się tam jak grzyby po deszczu. Po podpisaniu kontraktu z producentem Mickiem Mostem zadebiutowali żywiołowym nagraniem „Baby Let Me Take You Home” (nową wersją bluesowego standardu Erica Von Schmidta „Baby Let Me Follow You Down”, spopularyzowanego przez Boba Dylana), które stało się znacznym przebojem. Ich kolejna produkcja miała okazać się pamiętną i kontrowersyjną zarazem. Była to trwająca cztery i pół minuty piosenka o domu publicznym w Nowym Orleanie, którą wytwórnia płytowa Columbia wstępnie odrzuciła jako zbyt długą do prezentacji w radiu. „House Of The Rising Sun” (ludowy temat) zaraz po wydaniu na singlu - w czerwcu 1964 r. - dostał się na szczyty list przebojów na całym świecie i sprzedał w liczbie kilku milionów egzemplarzy. Połączenie nieskomplikowanego wstępu Valentina na gitarze z przenikliwym dźwiękiem organów Price'a świetnie dopełniał bardzo dojrzały, burzący krew w żyłach wokal Burdona. W ciągu następnych dwóch lat The Animals wylansowali siedem kolejnych dużych hitów po obu stronach Atlantyku. Warto choćby wspomnieć o pamiętnej, pełnej dramatyzmu wersji piosenki „Don't Let Me Be Misunderstood”, spopularyzowanej przez Ninę Simon, która ukazała się na singlu w styczniu 1965 r. Na stronie B znalazł się autobiograficzny utwór „Club A Go-Go”. Muzycy potrafili w sposób niezwykle trafny dobierać materiał na swoje płyty, a wiele z ich przebojów zawierało prowokujące do refleksji teksty, od pełnego bólu „I'm Crying” po oddającą frustrację i beznadziejność wielkiego miasta kompozycję Cynthii Weill i Barry'ego Manna „We Gotta Get Out Of This Place”. Ich albumy zawierały poruszające interpretacje klasycznych utworów Chucka Berry'ego, Sama Cooka, Jimmy'ego Reeda czy idola Burdona, Raya Charlesa. W listopadzie 1965 r., tuż po ukazaniu się singla „It's My Life” i występie w Polsce, z grupy odszedł Price (rzekomo cierpiał na aerofobię), którego zastąpił Dave Rowberry z Mike Cotton Sound. Burdon do dziś utrzymuje, że odejście Price'a spowodowane było nabyciem przez niego lukratywnych praw do publikacji „House Of The Rising Sun”, co dało mu zabezpieczenie finasowe. Zespół w nowym składzie zadebiutował w lutym 1966 r. singlem „Inside Looking Out” (kompozycją Johna i Alana Lomaxów), po czym formację opuścił Steel, zastąpiony przez perkusistę The Nashville Teens - Barry' ego Jenkinsa (ur. 22.12.1944 r. w Leicester w Anglii). W 1967 r. Burdon i Valentine całkowicie pogrążyli się w muzycznej i narkotycznej psychodelii, co wyalienowało ich z reszty grupy (która preferowała stary dobry alkohol) i doprowadziło do jej rozpadu. Chandler odkrył fenomen Jimiego Hendrixa i został jego menedżerem. Burdon zachował prawo do nazwy zespołu i natychmiast pojawił się na rynku jako Eric Burdon And The Animals (później Eric Burdon And The New Animals). Nowa formacja odniosła większe sukcesy w USA, gdzie osiadła na stałe. Zespół flirtował tam z brzmieniem Zachodniego Wybrzeża, przejmując manierę miejscowych grup z tego okresu. Oddają to świetnie słowa piosenki „San Franciscan Nights”: „Stroboskopowych świateł blask tworzy sny, ściany drżą i umysły też, w ciepłą noc w San Francisco”. Swoje fascynacje Burdon zawarł też w piosence „Monterey”, będącej zręczną apologią Festiwalu Muzyki Pop w Monterey w 1967 r. (na którym zagrała m.in. grupa The Animals).Wśród nowych współpracowników Burdona znalazło się wielu ciekawych muzyków: John Weider (ur. 21.04.1947 r. w Londynie; gitara/organy/skrzypce), Danny McCulloch (ur. 18.07.1945 r. w Londynie; bas/śpiew) i Tom Parker (organy), szybko zastąpiony przez Vica Briggsa (ur. 14.02.1945 r. w Twickenham; organy/bas/gitara/fortepian). W 1968 r. na miejscu Briggsa i McCullocha pojawili się Zoot Money (właśc. George Bruno, ur. 19.08.1942 r. w Bournemouth w Anglii; organy/bas/fortepian/śpiew) i Andy Summers (właśc. Andrew Somers, ur. 31.12. 1942 r. w Poulton Le Flyde w hrabstwie Lancashire w Anglii; gitara) - późniejszy gitarzysta The Police.
Poskromiony Burdon pisał teraz introspektywne i refleksyjne teksty, choć wielu spośród jego fanów nie zaakceptowało nowego kierunku proponowanego przez muzyka. W czasie występów na żywo zaczęły się pojawiać długie improwizacje, których krótsze wersje można odnaleźć na albumach Winds Of Change, The Twain Shall Meet, Everyone Of Us i Love Is. W grudniu 1968 r. zespół definitywnie rozpadł się. Co ciekawe, grupa dwukrotnie reaktywowała się w pierwotnym składzie, w 1977 i 1983 r., by za każdym razem nagrać nowy album. Oba spotkały się jednak z obojętnością słuchaczy. W czasie retrospektywnego tournee w 1983 roku donoszono, iż Valentine gra na gitarze tak niepewnie, że trzeba było nająć nowego gitarzystę prowadzącego.
Wpływ The Animals na muzykę lat 60. był znaczący, a chwilami ich popularność zagrażała nawet Beatlesom i Rolling Stonesom. Utwór „The House Of The Rising Sun” dał im muzyczną nieśmiertelność i zapewne będzie regularnie wznawiany.
Albumy: The Animals (1964), Animals On Tour (1965, wydany tylko w USA), Animal Tracks (1965), The Most Of The Animals (1966), Animalization (1966, tylko w USA), Animalisms (1966), Eric Is Here (1967, solowy album Burdona wydany tylko w USA), Winds Of Change (1967), The Twain Shall Meet (1968), Everyone Of Us (1968), Lave Is (1968), Give In Newcastle '63 (1976, nagrania z koncertu w 1963 r.), The Animal,s And Sonny Boy Williamson (Live!) (1977, nagrania koncertowe z 1963 roku), Before We Were So Rudely Interrupted (1977), The Ark (1983), Rip It To Shreds (Greatest Hits Live) 1984).
Wybrane kompilacje: The Best Of The Animals (1966, tylko w USA), The EP Collection (1989), The Complete Animals (1990), Tracking' The Hits (1990).
-
Adam Węgrzynowicz - Blues Foto Man
- Posty: 7728
- Rejestracja: marca 25, 2007, 4:43 pm
- Lokalizacja: BRALIN
autor: Stanley-1 » kwietnia 19, 2008, 11:43 am
Animals... pierwszy raz usłyszałem ich w PDT w Wrocławiu w 1964
boniu kupiłem tam plastikowa pocztówke dzwiękowa 
mam ją do dzisiaj..
To cała historia i pierwsze nutki Domu wschodzacego słońca.,.. wywołują przyjemne wspomnienia ..
Jak niedoskonała była aparatura nagłośnieniowa a jak brzmiało to w tych przestrzeniach Państwowego Domu Towarowego..
http://tw.youtube.com/watch?v=pRV9QCXLtHQ
http://tw.youtube.com/watch?v=z4yVN5CKw ... re=related
http://tw.youtube.com/watch?v=vjh9D7BgMFQ
http://tw.youtube.com/watch?v=Vx1-1_UdtmQ
http://tw.youtube.com/watch?v=wP1w5Hl8D0E
http://tw.youtube.com/watch?v=ULdHgO3eDz
Ostatnio zmieniony kwietnia 20, 2008, 11:24 pm przez Stanley-1, łącznie zmieniany 1 raz
...szczęście to jedyna rzecz, która się mnoży, gdy się nim dzielisz...
.
.
-
Stanley-1 - bluespatronize
- Posty: 7616
- Rejestracja: marca 13, 2005, 10:13 pm
- Lokalizacja: Glogówek
autor: Stanley-1 » kwietnia 19, 2008, 11:51 am
Nocna zmiana Bluesa...................
to Tomek Wierzcholski..
z okazji 50 rocznicy Urodzin ..
serdeczne życzenia spełłnienia marzeń
siły trwaniua w tym naszym piekiełku..
i radosciz muzy jaka tworzy i gra...
kilka słówek z mojego jego wizemnia napisze ..
ps. sory za błedy ale zapodziało mi sie gdizes szkliełko powiększajaca
a patrzałki dzisiaj w skrskrajym polożeniu
Ostatnio zmieniony kwietnia 19, 2008, 12:14 pm przez Stanley-1, łącznie zmieniany 1 raz
...szczęście to jedyna rzecz, która się mnoży, gdy się nim dzielisz...
.
.
-
Stanley-1 - bluespatronize
- Posty: 7616
- Rejestracja: marca 13, 2005, 10:13 pm
- Lokalizacja: Glogówek
autor: Krzysztof Gadomski » kwietnia 19, 2008, 11:57 am
witaj marek widze ze nasza praca na marne nie poszła, BROWAR ŁOMŻA pojawi sie na antenie hejjjjjj
a tu znajdziecie fote, jak ta kaseta wyglądała odnaleziona po latach
zdjęcie jest poniżej rekordu świata na stronie hejjjjjj
http://www.akordotwock.wirtualnyotwock.com.pl/
a tu znajdziecie fote, jak ta kaseta wyglądała odnaleziona po latach
zdjęcie jest poniżej rekordu świata na stronie hejjjjjj
http://www.akordotwock.wirtualnyotwock.com.pl/
W KIEŁPIŃCU MIESZKA BLUES
www.kielpiniec.pl
www.zegarserwis.pl tu zawsze jestem gg 4723241 tel.668-215-363
www.kielpiniec.pl
www.zegarserwis.pl tu zawsze jestem gg 4723241 tel.668-215-363
- Krzysztof Gadomski
- blueslover
- Posty: 692
- Rejestracja: maja 19, 2005, 1:56 pm
- Lokalizacja: Józefów
autor: Krzysztof Gadomski » kwietnia 19, 2008, 9:24 pm
heee ja tu czekam kombinuje a to przeca sobota,do zobaczenia za 24 godzinki hejjj
W KIEŁPIŃCU MIESZKA BLUES
www.kielpiniec.pl
www.zegarserwis.pl tu zawsze jestem gg 4723241 tel.668-215-363
www.kielpiniec.pl
www.zegarserwis.pl tu zawsze jestem gg 4723241 tel.668-215-363
- Krzysztof Gadomski
- blueslover
- Posty: 692
- Rejestracja: maja 19, 2005, 1:56 pm
- Lokalizacja: Józefów
...cd szczescia..
autor: tegeska » kwietnia 20, 2008, 6:03 am
[quote="Stanley-1"]:D[
.....bede musiala sobie to zapamietac.....czyli analogicznie...o nieszczesciu nie wypada mowic....na wlasna szkode..hehheh
.....bede musiala sobie to zapamietac.....czyli analogicznie...o nieszczesciu nie wypada mowic....na wlasna szkode..hehheh
-
tegeska - bluesHealer
- Posty: 871
- Rejestracja: marca 3, 2008, 1:35 pm
autor: Marek Kaczanowski » kwietnia 20, 2008, 9:11 am
Po wczorajszym Koncercie Przyjażni w Kobiórze na którym byłem,nie może zabraknąć w audycji Kulisz Trio i Kasy Chorych.
Koncert był wspaniały.
Koncert był wspaniały.
Magazyn Bluesowy - niedziela godz 22:00
słuchaj przez internet *
słuchaj przez internet *
-
Marek Kaczanowski - bluespatronize
- Posty: 26331
- Rejestracja: listopada 23, 2006, 7:34 pm
- Lokalizacja: Częstochowa
autor: paul david » kwietnia 20, 2008, 10:14 am
Marek Kaczanowski pisze:Po wczorajszym Koncercie Przyjażni w Kobiórze na którym byłem,nie może zabraknąć w audycji Kulisz Trio i Kasy Chorych.
Koncert był wspaniały.
Marku dziekuje ze chcialo ci sie taki kawal jechac!
pozdrawiam
-
paul david - bluespatronize
- Posty: 4151
- Rejestracja: października 26, 2004, 11:34 pm
- Lokalizacja: Ostrów Wielkopolski
autor: Adam Węgrzynowicz » kwietnia 20, 2008, 10:38 am
ap ropo Browar Łomża to może tegeska coś by napisała
-
Adam Węgrzynowicz - Blues Foto Man
- Posty: 7728
- Rejestracja: marca 25, 2007, 4:43 pm
- Lokalizacja: BRALIN
autor: Marek Kaczanowski » kwietnia 20, 2008, 1:24 pm
paul david pisze:Marek Kaczanowski pisze:Po wczorajszym Koncercie Przyjażni w Kobiórze na którym byłem,nie może zabraknąć w audycji Kulisz Trio i Kasy Chorych.
Koncert był wspaniały.
Marku dziekuje ze chcialo ci sie taki kawal jechac!
pozdrawiam
Cześć Paul, serduszko cały czas mi podpowiadało że muszę wziąć udział w tak wspaniałym Koncercie Przyjażni. Tylu ludzi w różnych miastach Polski brało w tym udział. Gdybym nie pojechał, dzisiaj bym z tym się żle czuł.
Ogromne brawa dla Emdżi, wszystkich organizatorów,artystów i publiczności.
Serdecznie Cię pozdrawiam.
Magazyn Bluesowy - niedziela godz 22:00
słuchaj przez internet *
słuchaj przez internet *
-
Marek Kaczanowski - bluespatronize
- Posty: 26331
- Rejestracja: listopada 23, 2006, 7:34 pm
- Lokalizacja: Częstochowa
autor: Marek Kaczanowski » kwietnia 20, 2008, 1:25 pm
Bambosz75 pisze:ap ropo Browar Łomża to może tegeska coś by napisała
Dzisiaj nam zaśpiewa.
Magazyn Bluesowy - niedziela godz 22:00
słuchaj przez internet *
słuchaj przez internet *
-
Marek Kaczanowski - bluespatronize
- Posty: 26331
- Rejestracja: listopada 23, 2006, 7:34 pm
- Lokalizacja: Częstochowa
autor: tegeska » kwietnia 20, 2008, 8:28 pm
.....nie wiem....czy dotrwam do konca audycji...ale juz teraz pozdrawiam Marka..i wszystkich sluchaczy...........ciesze sie,ze kaseta znalazla sie po latach..i trafila nie tylko w moje raczki.../dzieki Krzysiowi Gadomskiemu /.....przypomnilay mi sie moje pierwsze podrygi muzyczne..i te proby "bluesowo-kompozycyjne"...ktore zostaly utrwalone......ach..pamietam.....poddasze na starowce w Olsztynie...gitare...dziurawe lozko.....swiatlo swiec....pierwsze akordy F_dur...E_dur..iii.."Zastanow sie jeszcze....nim znow mnie wyrzucisz...zakmniesz drzwi...".////((tekst jest aktualny ....dzis jest tak samo.....na spacer biore kota.....i powracam w sny.....oj , dluga historia.........a jestem wyjatkowa gadula wiec........az sie boje..... 
-
tegeska - bluesHealer
- Posty: 871
- Rejestracja: marca 3, 2008, 1:35 pm
autor: Adam Węgrzynowicz » kwietnia 20, 2008, 8:42 pm
Miłych dla ucha dźwięków i spokojnej nocy wam życzę i niechaj ktoś nagra audycje
-
Adam Węgrzynowicz - Blues Foto Man
- Posty: 7728
- Rejestracja: marca 25, 2007, 4:43 pm
- Lokalizacja: BRALIN
autor: Krzysztof Gadomski » kwietnia 20, 2008, 9:01 pm
witajcie hej
W KIEŁPIŃCU MIESZKA BLUES
www.kielpiniec.pl
www.zegarserwis.pl tu zawsze jestem gg 4723241 tel.668-215-363
www.kielpiniec.pl
www.zegarserwis.pl tu zawsze jestem gg 4723241 tel.668-215-363
- Krzysztof Gadomski
- blueslover
- Posty: 692
- Rejestracja: maja 19, 2005, 1:56 pm
- Lokalizacja: Józefów
-
andrzej.staszok - bluespatronize
- Posty: 4138
- Rejestracja: października 13, 2005, 7:06 pm
- Lokalizacja: Ostrów Wlkp
autor: Marek Kaczanowski » kwietnia 20, 2008, 9:02 pm
Cześć, Witam.
Magazyn Bluesowy - niedziela godz 22:00
słuchaj przez internet *
słuchaj przez internet *
-
Marek Kaczanowski - bluespatronize
- Posty: 26331
- Rejestracja: listopada 23, 2006, 7:34 pm
- Lokalizacja: Częstochowa
autor: Krzysztof Gadomski » kwietnia 20, 2008, 9:03 pm
siema adaś
W KIEŁPIŃCU MIESZKA BLUES
www.kielpiniec.pl
www.zegarserwis.pl tu zawsze jestem gg 4723241 tel.668-215-363
www.kielpiniec.pl
www.zegarserwis.pl tu zawsze jestem gg 4723241 tel.668-215-363
- Krzysztof Gadomski
- blueslover
- Posty: 692
- Rejestracja: maja 19, 2005, 1:56 pm
- Lokalizacja: Józefów
Posty: 132
• Strona 1 z 5 • 1, 2, 3, 4, 5
Wróć do Magazyn Bluesowy - Radio Fiat Częstochowa
Kto jest online
Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 410 gości