Audycja 14.12.2008

[Marek Kaczanowski]

[Stan.Antoskiewicz]

[Marek Kaczanowski]

[Stan.Antoskiewicz]

[Andrzej Jerzyk`e]

[Marek Kaczanowski]

[Marek Kaczanowski]

[Andrzej Jerzyk`e]

[74yaro]

Pojawię się na pewno, żeby posłuchać Bolina i Walsha.

[Marek Kaczanowski]

[Marek Kaczanowski]

[Adam Węgrzynowicz]

The Allman Brothers Band



Allman Brothers Band – amerykański zespół rockowy powstały w marcu 1969. Allman Brothers była jedną z bardziej znaczących i wpływowych grup rockowych XX wieku. Reprezentowała takie style i gatunki jak hard rock, jazz rock, południowy rock, folk rock i country rock, jam rock i blues rock.
S

Historia

Grupę założyli bracia Allmanowie: Gregg (instrumenty klawiszowe) i Duane (gitara) . Nadali jej nazwę od swojego nazwiska (po polsku: "zespół braci Allman"). Dołączyli do nich Dickey Betts (gitara), Barry Oakley (gitara basowa) i Butch Trucks (perkusja). Bracia Allman, podobnie jak i pozostali muzycy, już przed powstaniem grupy, jak i w pierwszych latach jej istnienia intensywnie pracowali jako muzycy studyjni, grając dla całej gamy współczesnych im gwiazd muzyki rockowej i popowej. Wszyscy wnieśli do grupy profesjonalizm, olbrzymie doświadczenie sceniczne i wiele technicznych umiejętności. Spośród muzyków tworzących grupę wyróżniał się jej frontman Duane Allman, który był jednym z najlepszych gitarzystów rockowych swego pokolenia. W pierwszych latach istnienia grupa wydała dwa bardzo dobre albumy, lecz przełomowym momentem w jej karierze był legendarny koncert dany w Fillmore East w Nowym Jorku. Występ zarejestrowany i wydany na płycie stał się perłą w dyskografii grupy i ukazał ją jako jedną z najlepszych rockowych grup koncertowych. W istocie muzyka grupy najlepiej prezentowała się na scenie. Muzycy wprowadzając typowe dla jazzu elementy improwizacji, rozwijali swe krótkie studyjne utwory w długie, niekiedy sięgające 40 minut improwizowane solówki instrumentalne oraz jamy.

Kilka miesięcy po słynnym występie, 29 października lider grupy Duane Allman zginął w wypadku motocyklowym. Rok później w niemal identycznych okolicznościach rozstał się z życiem basista Berry Oakley. Zespół jednak zdołał się pozbierać po tej stracie, pojawiając się w nowym składzie. Dotychczasowy drugi gitarzysta Dickey Betts został wysunięty na czoło. Jego styl gitarowy, w którym wyraźnie słuchać wpływy muzyki country, nadał grupie nieoczekiwane, nowe brzmienie. Zamiast drugiego gitarzysty zatrudniono kolejnego pianistę. Duet instrumentów klawiszowych znacznie pogłębił dotychczasowe brzmienie zespołu. W 1973 w tym składzie grupa osiągnęła szczyt popularności występując na festiwalu na Grad Prix Rececorse w Watkin’s Glen w stanie Nowy Jork, gdzie dzieląc scenę z Grateful Dead i The Band zespół dał wielogodzinny koncert dla 600 tysięcy słuchaczy. Niedługo potem rozpoczął się kryzys w grupie, związany z tarciami wewnętrznymi i problemami z narkotykami. Doprowadził on do rozwiązania się grupy. Zespół zawiązał się powtórnie w 1979, by znów się rozpaść w 1982. Ponowny, tym razem triumfalny powrót na scenę w częściowo odnowionym składzie nastąpił w 1991. Grupa odzyskała formę, nagrywając serię znakomitych albumów. Okres lat dziewięćdziesiątych można uznać za najbardziej płodny artystycznie w historii grupy. Zespół zaznaczył swoje istnienie w XXI wieku nowymi, znakomitymi albumami i trasami koncertowymi.

Do największych przebojów grupy należały: Whipping Post, Midnight Rider, Revieval, Blue Sky, Ramblin’ Man, In Memory of Elizabeth Reed, Les Bres in A Minor i High Falls.

Skład

* Gregg Allman - instrumenty klawiszowe, śpiew
* Duane Allman - gitara, sitar
* Dickey Betts - gitara, śpiew
* Oteil Burbridge - gitara basowa
* David Goldflies - gitara basowa
* Warren Haynes - gitara, śpiew
* Jai Johanny Johanson - perkusja
* Chuck Leavell - instrumenty klawiszowe
* Johnny Neel - instrumenty klawiszowe
* Berry Oakley - gitara basowa
* Jack Pearson - gitara
* Marc Quiñones - perkusja
* David Frankie Toler - perkusja
* Butch Trucks - perkusja
* Lamar Williams - gitara basowa
* Allen Woody - gitara basowa
* Derek Trucks - gitara

Dyskografia

1969 The Allman Brothers Band
1970 Idlewild South
1971 At Fillmore East [live]
1972 Eat a Peach
1973 Brothers and Sisters
1975 Win, Lose or Draw
1976 Wipe the Windows, Check the Oil, Dollar Gas
1979 Enlightened Rogues
1980 Reach for the Sky
1981 Brothers of the Road
1990 Seven Turns
1991 Shades of Two Worlds
1991 Live at Ludlow Garage - 1970
1992 An Evening With the Allman Brothers Band
1994 Where It All Begins
2000 Peakin' at the Beacon [live]
2002 American University 12/13/70 [live]
2003 Hittin' the Note
2003 At Fillmore East [Deluxe Edition] [live]
2003 Live at the Atlanta International Pop Festival
2003 American University W.D.C. [live]
2003 S.U.N.Y. at Stonybrook, Stoneybrook
2004 One Way Out

Nagrody, pozycje na listach przebojów i rekordy

* 1995 roku zespół został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame.
* Piosenki Ramblin' Man i Whipping Post zostały umieszczone na liście 500 piosenek które ukształtowały rock utworzonej przez Rock and Roll Hall of Fame
* 1975 Jessica - Grammy za najlepszy utwór instrumentalny

[Adam Węgrzynowicz]

THE ANIMALS

Grupa powstała w Newcastle-upon-Tyne w Anglii w 1963 r., gdy wokalista Eric Burdon (ur. 11.05.1941 r. w Walker-on-Tyne, Anglia) dołączył do miejscowej grupy rhythm'n'bluesowej The Alan Price Combo. W skład The Animals weszli: Alan Price (ur. 19.04.1942 r. w Fatfield w Anglii; fortepian), Hilton Valentine (ur. 22.05.1943 r. w North Shields w Anglii; gitara), John Steel (ur. 4.02.1941 r. w Gateshead w Anglii; perkusja) oraz Chas Chandler (właśc. Bryan James Chandler, ur. 18.12.1938 r. w Heaton w Anglii; bas). Valentine grał wcześniej z The Gamblers, natomiast Burdon i Steel wspólnie występowali w jazz-bandach uniwersyteckich; Burdon grał na puzonie, a Steel - na trąbce. Swymi hałaśliwymi i ekscytującymi występami zwrócili wkrótce uwagę kilku impresariów ze świata show-businessu. Legenda rhythm'n'bluesa Graham Bond polecił ich swemu menedżerowi Ronanowi O'Rahilly'emu i wkrótce zespół stał się gwiazdą słynnego klubu A-Go-Go w Newcastle. Pewnego wieczora wystąpili razem z Sonny Boyem (Rice Millerem) Williamsonem (album z nagraniem tego koncertu ukazał się w 1977 r.). Pod koniec 1963 r. przenieśli się do Londynu i stali się nieodłącznym elementem kolorytu klubów muzycznych, które mnożyły się tam jak grzyby po deszczu. Po podpisaniu kontraktu z producentem Mickiem Mostem zadebiutowali żywiołowym nagraniem „Baby Let Me Take You Home” (nową wersją bluesowego standardu Erica Von Schmidta „Baby Let Me Follow You Down”, spopularyzowanego przez Boba Dylana), które stało się znacznym przebojem. Ich kolejna produkcja miała okazać się pamiętną i kontrowersyjną zarazem. Była to trwająca cztery i pół minuty piosenka o domu publicznym w Nowym Orleanie, którą wytwórnia płytowa Columbia wstępnie odrzuciła jako zbyt długą do prezentacji w radiu. „House Of The Rising Sun” (ludowy temat) zaraz po wydaniu na singlu - w czerwcu 1964 r. - dostał się na szczyty list przebojów na całym świecie i sprzedał w liczbie kilku milionów egzemplarzy. Połączenie nieskomplikowanego wstępu Valentina na gitarze z przenikliwym dźwiękiem organów Price'a świetnie dopełniał bardzo dojrzały, burzący krew w żyłach wokal Burdona. W ciągu następnych dwóch lat The Animals wylansowali siedem kolejnych dużych hitów po obu stronach Atlantyku. Warto choćby wspomnieć o pamiętnej, pełnej dramatyzmu wersji piosenki „Don't Let Me Be Misunderstood”, spopularyzowanej przez Ninę Simon, która ukazała się na singlu w styczniu 1965 r. Na stronie B znalazł się autobiograficzny utwór „Club A Go-Go”. Muzycy potrafili w sposób niezwykle trafny dobierać materiał na swoje płyty, a wiele z ich przebojów zawierało prowokujące do refleksji teksty, od pełnego bólu „I'm Crying” po oddającą frustrację i beznadziejność wielkiego miasta kompozycję Cynthii Weill i Barry'ego Manna „We Gotta Get Out Of This Place”. Ich albumy zawierały poruszające interpretacje klasycznych utworów Chucka Berry'ego, Sama Cooka, Jimmy'ego Reeda czy idola Burdona, Raya Charlesa. W listopadzie 1965 r., tuż po ukazaniu się singla „It's My Life” i występie w Polsce, z grupy odszedł Price (rzekomo cierpiał na aerofobię), którego zastąpił Dave Rowberry z Mike Cotton Sound. Burdon do dziś utrzymuje, że odejście Price'a spowodowane było nabyciem przez niego lukratywnych praw do publikacji „House Of The Rising Sun”, co dało mu zabezpieczenie finasowe. Zespół w nowym składzie zadebiutował w lutym 1966 r. singlem „Inside Looking Out” (kompozycją Johna i Alana Lomaxów), po czym formację opuścił Steel, zastąpiony przez perkusistę The Nashville Teens - Barry' ego Jenkinsa (ur. 22.12.1944 r. w Leicester w Anglii). W 1967 r. Burdon i Valentine całkowicie pogrążyli się w muzycznej i narkotycznej psychodelii, co wyalienowało ich z reszty grupy (która preferowała stary dobry alkohol) i doprowadziło do jej rozpadu. Chandler odkrył fenomen Jimiego Hendrixa i został jego menedżerem. Burdon zachował prawo do nazwy zespołu i natychmiast pojawił się na rynku jako Eric Burdon And The Animals (później Eric Burdon And The New Animals). Nowa formacja odniosła większe sukcesy w USA, gdzie osiadła na stałe. Zespół flirtował tam z brzmieniem Zachodniego Wybrzeża, przejmując manierę miejscowych grup z tego okresu. Oddają to świetnie słowa piosenki „San Franciscan Nights”: „Stroboskopowych świateł blask tworzy sny, ściany drżą i umysły też, w ciepłą noc w San Francisco”. Swoje fascynacje Burdon zawarł też w piosence „Monterey”, będącej zręczną apologią Festiwalu Muzyki Pop w Monterey w 1967 r. (na którym zagrała m.in. grupa The Animals).Wśród nowych współpracowników Burdona znalazło się wielu ciekawych muzyków: John Weider (ur. 21.04.1947 r. w Londynie; gitara/organy/skrzypce), Danny McCulloch (ur. 18.07.1945 r. w Londynie; bas/śpiew) i Tom Parker (organy), szybko zastąpiony przez Vica Briggsa (ur. 14.02.1945 r. w Twickenham; organy/bas/gitara/fortepian). W 1968 r. na miejscu Briggsa i McCullocha pojawili się Zoot Money (właśc. George Bruno, ur. 19.08.1942 r. w Bournemouth w Anglii; organy/bas/fortepian/śpiew) i Andy Summers (właśc. Andrew Somers, ur. 31.12. 1942 r. w Poulton Le Flyde w hrabstwie Lancashire w Anglii; gitara) - późniejszy gitarzysta The Police.
Poskromiony Burdon pisał teraz introspektywne i refleksyjne teksty, choć wielu spośród jego fanów nie zaakceptowało nowego kierunku proponowanego przez muzyka. W czasie występów na żywo zaczęły się pojawiać długie improwizacje, których krótsze wersje można odnaleźć na albumach Winds Of Change, The Twain Shall Meet, Everyone Of Us i Love Is. W grudniu 1968 r. zespół definitywnie rozpadł się. Co ciekawe, grupa dwukrotnie reaktywowała się w pierwotnym składzie, w 1977 i 1983 r., by za każdym razem nagrać nowy album. Oba spotkały się jednak z obojętnością słuchaczy. W czasie retrospektywnego tournee w 1983 roku donoszono, iż Valentine gra na gitarze tak niepewnie, że trzeba było nająć nowego gitarzystę prowadzącego.
Wpływ The Animals na muzykę lat 60. był znaczący, a chwilami ich popularność zagrażała nawet Beatlesom i Rolling Stonesom. Utwór „The House Of The Rising Sun” dał im muzyczną nieśmiertelność i zapewne będzie regularnie wznawiany.
Albumy: The Animals (1964), Animals On Tour (1965, wydany tylko w USA), Animal Tracks (1965), The Most Of The Animals (1966), Animalization (1966, tylko w USA), Animalisms (1966), Eric Is Here (1967, solowy album Burdona wydany tylko w USA), Winds Of Change (1967), The Twain Shall Meet (1968), Everyone Of Us (1968), Lave Is (1968), Give In Newcastle '63 (1976, nagrania z koncertu w 1963 r.), The Animal,s And Sonny Boy Williamson (Live!) (1977, nagrania koncertowe z 1963 roku), Before We Were So Rudely Interrupted (1977), The Ark (1983), Rip It To Shreds (Greatest Hits Live) 1984).
Wybrane kompilacje: The Best Of The Animals (1966, tylko w USA), The EP Collection (1989), The Complete Animals (1990), Tracking' The Hits (1990).

[Adam Węgrzynowicz]

Paul Butterfield Blues Band

Paul Butterfield Blues Band – prekursorska bluesowa, blues rockowa i jazz rockowa grupa amerykańska z Chicago.

Historia grupy

Początki W 1956 r. podczas jednego z folkowych hootenanny na Uniwersytecie Chicagowskim poznali się dwaj miłośnicy bluesa Nick Gravenites i Paul Butterfield. W latach 1960-1963 grali w duecie. Poznali także innych białych wielbicieli bluesa: Mike'a Bloomfielda, Marka Naftalina i Barry'ego Goldberga. Bluesa można wtedy było posłuchać wyłącznie w dzielnicach murzyńskich na południu i południowym zachodzie Chicago. Mimo że wyprawy tam nie należały do bezpiecznych, cała ta grupa chodziła do klubów bluesowych, najpierw słuchać, ale wkrótce zaczęli dołączać do zespołów, a gdy okazało się, że nie są tylko białymi dziwakami ale posiadają także spore umiejętności - zapraszano ich na scenę. Paul Butterfield szczególnie często grał z zespołem Muddy'ego Watersa i tak zdobywał doświadczenie.

Paul Butterfield Blues Band 1

W 1963 r. Paul Butterfield decyduje się założyć swój bluesowy zespół. Prawdopodobnie obok grupy Franka Zappy z tego okresu były to pierwsze mieszane rasowo zespoły w USA. W pierwszym kwartecie PBBB z lat 1963-1964 jedynym muzykiem białym był Paul Butterfield - wokalista i mistrz harmonijki ustnej. Gitarzysta Otis Smokey Smothers grywał przedtem z Bo Diddleyem, z Rocket Four Big Boya Spiresa, w 1955 r. brał udział w sesjach nagraniowych Howlin' Wolfa, następnie Freddie'ego Kinga i wreszcie w latach 1960-1962 był członkiem grupy Muddy'ego Watersa. Basista Jerome Arnold grał w zespole swojego brata, znanego bluesmana Williama Billy'ego Boya Arnolda. W latach 1962-1965 grał także w grupie Howlin'a Wolfa. Perkusista Sam Lay miał bogatą karierę muzyczną zarówno poza Chicago (np. w Cleveland) jak i w Chicago, m.in. także w grupie Howlin'a Wolfa.

Ten zespół jeszcze w 1963 r. zaczął występować regularnie najpierw w klubie Big John's Lounge a w 1964 r. w Southern Lounge.

Paul Butterfield Blues Band 2

Po odejściu z grupy Smothersa nowym gitarzystą PBBB zostaje jego uczeń, kalifornijczyk Elvin Bishop. Paul Butterfield i on poznali się w 1960 r. na uniwersytecie.

Paul Butterfield Blues Band 3

Na początku 1965 r. kwartet staje się kwintetem. Do zespołu dochodzi fenomenalny gitarzysta Mike Bloomfield. W latach 1964-1965 grał w bluesowej grupie Nicka Gravenitesa, w której na harmonijce grał Charlie Musselwhite, późniejszy członek zespołu Muddy'ego Watersa.

Ten zespół dokonuje pierwszych nagrań studyjnych dla firmy Elektra, która ukierunkowana była na propagowanie muzyki folkowej. W firmie tej nikt nie wiedział, co zrobić z tymi nagraniami i przeleżały one na półce do 1995 r. kiedy wydano je jako Original Lost Elektra Sessions.

Paul Butterfield Blues Band 4

Latem grupa staje się sekstetem. Dochodzi do zespołu ich dawny przyjaciel klawiszowiec Mark Naftalin, który studiował wówczas poza Chicago. Gdy tylko dowiedział się, że grupa sobie radzi, rzucił studia, został członkiem zespołu i zawodowym muzykiem.

Sekstet ten nagrywa pierwszy rewelacyjny album The Paul Butterfield Blues Band z pomocą muzyków grających na instrumentach dętych. 25 lipca 1965 r. Mike Bloomfield, Jeremy Arnold i Sam Lay (oraz ich kolega Barry Goldberg) jako członkowie stworzonej ad hoc zelektryfikowanej grupy Boba Dylana występują na Newport Folk Festival i zmieniają tym przyszłość muzyki folkowej i rockowej. Mike Bloomfield bierze także udział w nagraniu albumu Highway 61 Revisited Boba Dylana.

Paul Butterfield Blues Band 5

Pod koniec 1965 r. z grupy odchodzi perkusista Sam Lay i zostaje zastąpiony przez Billa Davenporta. Davenport był najpierw cenionym perkusistą jazzowym. Jego pierwszym mistrzem był Gene Krupa, ale później wpłynęli na niego Max Roach i Art Blakey. Po 20 latach grania jazzu przekwalifikował się (co przyszło mu z wielką trudnością) na perkusistę bluesowego. Grał z Otisem Rushem, Juniorem Wellsem, Little Walterem i Sylem Johnsonem.

8. 1966 r. ukazuje się prekursorski album grupy East West. Tytułowy utwór z tej płyty zapowiadał zarówno rock psychodeliczny jak i jazz-rock. Znakomicie spełnił tu swoją rolę Davenport, gdyż przy tego typie muzyki Sam Lay, wybitny perkusista, ale stricte bluesowy, zapewne nie dałby sobie rady. Grupa jest chętnie zapraszana do znanych i wielkich sal koncertowych. Występują w lutym 1966 r. w Whiskey-A-Go-Go w Los Angeles, w marcu w Fillmore Auditorium w San Francisco i w kwietniu w Cafe Au Go-Go w Nowym Jorku. Występują także 19 lipca na Monterey Jazz Festival a w listopadzie w słynnym klubie Marquee w Londynie.

Paul Butterfield Blues Band 6

Na początku 1967 r. od zespołu odchodzi gitarzysta Mike Bloomfield, który zakłada swój zespół Electric Flag. Grupa PBBB staje się ponownie kwintetem, który nagrywa pierwszy koncertowy album East West Live wydany dopiero w 1996 r. Nieco później z grupy odchodzą Jeremy Arnold i Billy Davenport.

Paul Butterfield Blues Band 7

W miejsce Arnolda i Davenporta przyjęci zostają perkusista Phil Wilson i basista-wokalista Bugsy Maugh. Z dodatkiem dęciaków (wśród nich był David Sanborn) zespół wydaje kolejny album zatytułowany The Resurrection of Pigboy Crabshaw (Pigboy był ksywką Bishopa). Ten skład zespołu działał od wiosny 1967 r. do 1968 r. i wydał jeszcze album In My Own Dream.

Paul Butterfield Blues Band 8

Od tego momentu zmiany w zespole zaczynają następować tak szybko, że jak do tej pory chyba nie zostały uchwycone. Ostatni jako tako stały skład jest septetem w składzie: Paul Butterfield: harmonijka, wokal. Gene Dinwiddie: wokal, harmonijka, klawisze. Buzzy Feiten: gitara. Ted Harris: pianino. Rod Hicks: gitara basowa, wokal. Fred Beckmeier: gitara basowa. Philip Wilson: perkusja. Częścią zespołu jest także kwartet muzyków grających na instrumentach dętych z Sanbornem na czele. W 1969 r. ukazuje się album Keep on Moving. Grupa występuje na festiwalu w Woodstock.

Od tego momentu nastąpiła coraz szybsza dezintegracja zespołu aż do całkowitego rozwiązania.

Paul Butterfield w 1982 r. założył swój następny zespół Better Days. Coraz bardziej stawał się zależny od narkotyków i alkoholu, co doprowadziło do jego przedwczesnej śmierci.



Baul Butterfield Blues Band był zespołem pod każdym względem prekursorskim. Był pierwszym białym (czy też mieszanym) zespołem wykonującym bluesa. Poziom muzyków był niezwykle wysoki. Mike Bloomfield właściwie zrewolucjonizował styl gry bluesa. Byli prekursorami blues rocka, jazz-rocka i rocka psychodelicznego.

Przełamali także bariery rasowe istniejące w społeczeństwie amerykańskim. To dzięki nim B.B. King mógł wystąpić w Fillmore na zaproszenie Billa Grahama i otrzymać od całkowicie białej widowni owację na stojąco.

Dyskografia

* The Paul Butterfiel Blues Band. 1965
* East West. 1966
* The Resurrection of Pigboy Crabshaw. 1967
* In My Own Dream. 1968
* Keep on Moving. 1969
* Sometimes I Just Feel Like Smilin'. 1971
* Original Lost Electra Session. 1995
* Strawberry Jam. 1995
* East West Live. 1996

[Adam Węgrzynowicz]

James Gang


Zespół powstał w 1966 roku w Cleveland. Początkowo zespół działał w piecioosobowym składzie, który podlegał zmianom personalnym. W1968r. zespół działał już jako trio: Joe Walsh, Jimmy Fox i Tom Kriss, w tym składzie rok później nagrał swój debiutancki album "Yer' Album". Następne 3 płyty: "James Gang Rides Again"(1970), "Thirds"(1971) i "James Gang Live in Concert"(1971) zespół nagrał z Dalem Petersem na basie. W 1971r. od zespołu odszedł Joe Walsh by kilka lat później pojawic sie w Eagles. Zespół działał do 1977r. i grał w nim m.in. Tommy Bolin. Muzycy nagrali jeszcze 6 albumów: Passin' Thru ( 1972), Straight Shooter (1972), Bang (1973), Miami (1974), Newborn (1975) i Jesse Come Home (1976). W 1996r. w składzie Fox, Peters i Walsh zagrali podczas kampanii wyborczej billa Clintona, a w 2001 pojawili sie na Rock and Roll Hall of Fame. W późniejszych latach występowali na koncertach w Stanach.

[JaRas]

Pięknie odrobione lekcje Bamboszku


Ciężki kaliber będzie się działo

[Marek Kaczanowski]

[JaRas]

[Marek Kaczanowski]

[JaRas]

Jak na koncercie Joe ( to Józek) czytaj na zakładce fajne foty
zwłaszcza braci Forumowej.
Gra Józka cudowna, ale czegoś mi brakowało, nie wiem czy to jasno napisałem.
Powtórzę Święte słowa Wielebnego Arka "mnie nie powalił". Zaczynam rozumieć Korę dlaczego się tak wzbraniała przed tym koncertem, Bambosz chyba też nie był no i wielcy mistrzowie jak Ty i Andrzej. No nie mi się podobało i za rok pewnie poszedłbym znowu, ale za rok.
Kurcze pewnie stary już jestem, bardziej kręcą mnie takie mniejsze cichsze imprezy jak ta niezapomniana w Kobiórze, mały koncercik Aśki w Kościanie.

Teraz na potwierdzenie. Zielony Krzak który wyrósł na moim chodniku dał owoce
które dojrzały w szufladzie



Z nasion na drugi rok można posiać nowe
Tak jak się będzie odradzał co rok Festiwal który był inspiracją dla tego krzaka.

Kurcze to już pewnie jakaś schiza - proszę o łagodne traktowanie.
P.S.
Ha dzisiaj Aśka w audycji u Dąbrowskiego

[Marek Kaczanowski]

[Marek Kaczanowski]

http://pl.youtube.com/watch?v=G1jpQu6qR1E

[JaRas]

[Marek Kaczanowski]

[JaRas]

[Marek Kaczanowski]

[effcia]

[Marek Kaczanowski]

[Stan.Antoskiewicz]

[e m d ż i]