Audycja 24.08.2008

[Marek Kaczanowski]

Zapraszam na kolejną audycję w której zagrają :

1 JOE COCKER
2 JANIS JOPLIN
3 JIMI HENDRIX
4 JOHN LEE HOOKER
5 LED ZEPPELIN
6 BREAKOUT
7 TADEUSZ NALEPA
8 PHIL GUY

[Adam Węgrzynowicz]

[effcia]

[Marek Kaczanowski]

[Marek Kaczanowski]

[Adam Węgrzynowicz]

Joe Cocker, wł. John Robert Cocker (ur. 20 maja 1944 w Sheffield) – angielski piosenkarz muzyki rockowej.

Karierę muzyczną rozpoczynał w wieku 15 lat w zespole The Avengers pod pseudonimem scenicznym Vance Arnold. Później śpiewał w innych zespołach: Big Blues (1963), The Grease Band (1966). W roku 1969 wystąpił w amerykańskim programie telewizyjnym Ed Sullivan Show. Jego pierwszym wielkim przebojem była jego wersja With a Little Help from My Friends grupy The Beatles. W tym samym roku wystąpił na Festiwalu Woodstock.

W latach 70. XX wieku ze względu na kłopoty z alkoholem i narkotykami jego twórczość była mniej ciekawa i zauważana. Joe Cocker powrócił do swej świetności w latach 80. i 90. z takimi przebojami jak: Up Where We Belong, You Are So Beautiful, When the Night Comes, N'oubliez Jamais czy Unchain My Heart autorstwa Raya Charlesa.

Kilkakrotnie koncertował w Polsce, np. w 2002 roku podczas trasy promującej płytę Respect Yourself, 24 czerwca 2007 wystąpił w poznańskiej Arenie oraz 13 i 14 sierpnia 2007 w Krakowie i Gdyni na Skwerze Kościuszki. 10 grudnia 2007 Joe Cocker wystąpił na warszawskim Torwarze.



Dyskografia

Płyty studyjne

* With a Little Help from My Friends (1969)
* Joe Cocker! (1969)
* Something to Say (1973)
* I Can Stand a Little Rain (1974)
* Jamaica Say You Will (1975)
* Stingray (1976)
* Luxury You Can Afford (1978)
* Sheffield Steel (1982)
* Civilized Man (1984)
* Cocker (1986)
* Unchain My Heart (1987)
* One Night of Sin (1989)
* Night Calls (EUR: 1991, USA: 1992)
* Have a Little Faith (1994)
* Organic (1996)
* Across from Midnight (1997)
* No Ordinary World (EUR: 1999, USA: 2000)
* Respect Yourself (2002)
* Heart & Soul (2004)
* Hymn for My Soul (2007)

Płyty koncertowe

* Mad Dogs & Englishmen (1970)
* Live in LA (1976)
* Space Captain (1976)
* Live in New York (1981)
* Joe Cocker Live (1990)
* On Air 1968/1969 (1998)
* Standing Here - Live in Colorado '81 (2001)

Oficjalne płyty kompilacyjne

* Cocker Happy (1971)
* Greatest Hits (1977)
* The Best of Joe Cocker (EUR: 1992, USA: 1993)
* The Long Voyage Home (1995, boks)
* Greatest Hits (1998)
* Classic Cocker (2007)

[Marek Kaczanowski]

Właśnie Adamie, ten pierwszy wielki przebój Lennona i Mc Cartneya, "Z niewielką pomocą moich przyjaciół" w wykonaniu Joe Cockera do dzisiaj kojarzony jest z jego występem na festiwalu w Woodstock.
W niedzielę m. in.wrócimy na tenże festiwal.

[Adam Węgrzynowicz]

Janis Lyn Joplin

Janis Lyn Joplin urodziła się 19 stycznia 1943 roku w Port Artur, niewielkim mieście w stanie Texas. Rodzicami jej byli Seth i Dorothy Joplin. Miała dwoje rodzeństwa - Laurę i Michaela. W 1960 roku ukończyła szkołę średnią (Thomas Jefferson High School) i zgodnie z życzeniem matki rozpoczęła naukę w Lamar College, ale po roku stwierdziła, że taka droga życia jej nie odpowiada i wyjechała do Los Angeles. Latem 1962 roku wróciła do domu. Zaczęła wtedy publicznie śpiewać i realizować pierwsze nagrania. Po udanym publicznym debiucie w grudniu 1961 r. występowała przez pewien czas jako stała wokalistka w klubie Purple Onion w Houston. Zainspirowana twórczością wielkich śpiewaczek bluesowych, Bessie Smith i Odetty, szybko stworzyła w pełni własny, szorstki styl wykonawczy, w niczym nie przypominający ówczesnych „arcykapłanek” folku w rodzaju Joan Baez i Judy Collins. W 1962 r. przyłączyła się do zespołu z Austin, The Waller Creek Boys, w którego skład wchodził też Powell St. John, późniejszy współzałożyciel grupy Mother Earth. W 1963 r. przeniosła się do San Francisco, gdzie zdobyła popularność regularnymi występami w North Beach Coffee Gallery. Nieźle zapowiadającą się karierę piosenkarki przerwało uzależnienie od amfetaminy i powrót do Teksasu. Joplin poddała się tam kuracji odwykowej, a w 1965 r. podjęła też przerwane studia uniwersyteckie, które zresztą znów porzuciła dla śpiewu. Wkrótce pojechała do Austin i tam zaczęła śpiewać repertuar bluesowy i rockowy w zespole The Waller Creek Boys z Powellem St. Johnem i Lannym Wigginsem. W 1966 r. zaproszono ją ponownie do San Francisco, proponując występy z grupą Big Brother And The Holding Company. Zespół, specjalizujący się w bluesowych interpretacjach, był idealnym tłem dla ekspresyjnej wokalnej techniki Janis, a wspólny płytowy debiut, pomimo nie najlepszej produkcji, w pełni oddawał atmosferę zapału muzyków.
Sławę przyniósł Janis udział w Monterey Pop Festival, na którym wystąpiła w roli wschodzącej gwiazdy. Entuzjastyczne recenzje doprowadziły jednak do niesnasek w grupie, której krytyka zarzucała tłumienie prawdziwych możliwości wokalistki. Album Cheap Thrills, radosny manifest psychodelicznego soulu, przyniósł dwa wielkie standardy Janis: „Piece Of My Heart” i „Ball And Chain”, jednak nagrania szły opornie i piosenkarka porzuciła ostatecznie grupę w grudniu 1968 r. Członkowie formacji The Electric Flag: Mike Bloomfield, Harvey Brooks i Nick Gravenites, pomogli Janis zebrać nowy skład, występujący najpierw pod nazwą Janis Joplin And The Joplinaires, a później jako Kozmic Blues Band. Zespół tworzyli z początku: Sam Andrew (gitara, śpiew) eksczłonek Big Brother, oraz Terry Clements (saksofon), Marcus Doubleday (trąbka), Bill King (organy), Brad Campbell (bas) i Roy Markowitz (perkusja), z czasem kolejno odchodzący ze składu. Fatalny debiut podczas promocyjnego koncertu wytwórni Stax/Volt 21 grudnia 1968 r. był zapowiedzią przyszłych problemów piosenkarki, jednak album I Got Dem Ol' Kozmic Blues Again Mama, mimo chłodnego przyjęcia, zawierał kilka znakomitych partii wokalnych, zwłaszcza w tematach „Try”, „Maybe” i „Little Girl Blue”. Niestety, w miarę uzależniania się Janis od narkotyków i alkoholu, jej występy przyjmowały coraz bardziej chaotyczną formę. Gdy próba zmian personalnych w zespole (znanym w nowej postaci również jako The Main Squeeze) nie przyniosła efektów, piosenkarka rozwiązała formację i podjęła leczenie. Na początku 1970 r. wzięła anonimowo udział w nagraniach reaktywowanej Big Brother And The Holding Company. Znalazły się one na płycie Be A Brother, wydanej w listopadzie 1970 r. W maju 1970 r. zebrała nową, skromniejszą grupę muzyków, nazwaną The Fool Tilt Boogie Band. Ze starego składu pozostał gitarzysta Brad Campbell, nowi zaś członkowie: John Till (gitara), Richard Bell (fortepian), Ken Pearson (organy), Clark Pierson (perkusja), nadali grupie bardziej zwarte i naturalne brzmienie. W lipcu, po występach w Kanadzie wraz z The Grateful Dead, wokalistka i zespół przystąpili do pracy nad nowym albumem. Tuż przed ukończeniem nagrań, 4.10.1970 r., Janis zmarła w hotelu w Hollywood na skutek przedawkowania heroiny.

Wydany pośmiertnie album Pearl, choć tragiczny w kontekście zgonu artystki, jest jej najbardziej jednorodnym dziełem. Fascynację „podmiejskim soulem” dokumentują trzy kompozycje Jerry'ego Ragavoya: „My Baby”, „Cry Baby” i „Get It While You Can”, z których ostatnia nabrała z dnia na dzień symbolicznego wymiaru. „Trust Me” i „A Woman Left Lonely” nawiązują do tradycji Południa. Jednak centralnym motywem płyty jest kompozycja Krisa Kristoffersona „Me And Bobby McGee”, w której Janis udało się oddać równolegle swoją pewność siebie i poczucie zagubienia. Temat wydany na singlu trafił zasłużenie na szczyt listy przebojów w USA i pomimo licznych wykonań wersja Joplin pozostanie na zawsze tą najoryginalniejszą. Piosenkarka odeszła wprawdzie u szczytu sławy, ale czas nie był dla niej równie łaskawy, jak dla kilku innych zmarłych też przedwcześnie jej rówieśników. Z czasem, jak miało to też miejsce w wypadku idola Janis, Otisa Reddinga, jej nagraniom zaczęto zarzucać jednowymiarowość, brak subtelności i nastroju. W legendę obrosła natomiast osobowość piosenkarki. Janis - tak w życiu, jak i w sztuce - nie znała granic, a jej tragicznie skromny dorobek nagraniowy potwierdza determinację i uczciwość wykonawczyni.
Albumy: Big Brother And The Holding Company (1967), Cheap Thrills (1968), I Got Dem Ol’ Kozmic Blues Again Mama! (1969), Pearl (1971), Janis Joplin In Concert (1972), Cheaper Thrills (1984; archiwalny koncert z lipca 1966 r.).
Kompilacje: Greatest Hits (1973),Janis (1975; muzyka z filmu dokumentalnego zawierająca nagrania koncertowe i unikatowe), Anthology (1980), Farewell Song (1981), Janis (1993; retrospektywny zestaw trzykompaktowy).


Mary Jane

Now when I go to work,I work all day
always tutns out the same
when I bring home my hard-earned pay
I spend my money all on Mary Jane
Mary Jane,Mary Jane Lord my Mary Jane

Oh if a man should look tame now,mean and mature,
they all turns out the same
'cause they can't do nothing to make a man feel good
like my old Mary Jane
Mary Jane,Mary Jaen Lord my Mary Jane

Now I walk in the street now lookin' for a friend
one that can lend me some change
and he never questions my reason why
'cause he too loves Mary Jane
Mary Jane,Mary Jane Lord my Mary Jane

Well I have known women that wanted no man
some that wanted to say
but I never knew what happened in this world
'Till I met up with Mary Jane
Mary Jane,Mary Jane Lord my Mary Jane

Oh when I'm feeling lonesome and I'm feelin' blue
there's only one way to change
Now I walk down the street now lookin' for a man
one that knows my Mary Jane
Mary Jane,Mary Jane it's my Mary Jane

[Adam Węgrzynowicz]

festiwalu w Woodstock.
W niedzielę m. in.wrócimy na tenże festiwal.
po zestawie wykonawców domyśliłem się że będziemy wspominać
Woodstock

[Marek Kaczanowski]

[Betsztyn]

[Adam Węgrzynowicz]

Betl normalnie zazdroszczę ja na pewno bym się starał być w tym muzeum

[Marek Kaczanowski]

[Adam Węgrzynowicz]

JIMI HENDRIX

Johnny Allen Hendrix urodził się 27.11.1942 r. w Seattle w stanie Waszyngton (USA). Zmarł 18.09.1970 r. w Londynie (Anglia). Jego ojciec był Murzynem, matka Indianką z plemienia Czirokezów. Gdy miał 4 lata, ojciec nadał mu imiona James Marshall. Pierwszą gitarę otrzymał w wieku 12 lat. Hendrixa opisuje się większą liczbą komplementów niż jakąkolwiek inną gwiazdę rocka. Jako niepodważalnie jedna z najbardziej wpływowych postaci muzycznych, wzbogacił sztukę gry na gitarze elektrycznej o nieporównywalną z niczym wizję. Był samoukiem; posługując się lewą ręką, musiał radzić sobie z gitarą dostosowaną do prawej ręki. Wiele godzin spędzał wchłaniając sztukę bluesowych muzyków z Południa USA, od Roberta Johnsona po Muddy Watersa, od Howlin' Wolfa po B.B. Kinga. Jeszcze w szkole, przed zapisaniem się jako spadochroniarz do 101 Dywizji Powietrznej, mający aspiracje muzyczne Jimi dołączył do kilku lokalnych grup rhythm'n'bluesowych, m.in. The Rocking Kings. W tym okresie poznał gitarzystę basowego Billy'ego Coxa, z którym nie raz zetknął się podczas swojej kariery. Będąc w wojsku utworzyli razem The Casuals, którą reaktywowali po powrocie do cywila. W lipcu 1962 r. Hendrix został zwolniony z armii po złamaniu prawej nogi po nieudanym skoku na spadochronie (inne źródła jako powód zwolnienia podają chorobę psychiczną). Rozpoczął wówczas współpracę z różnymi odbywającymi tournee zespołami i wystąpił między innymi w The Imperials oraz Sam Cook And The Valentinos. Szczególnie przypadły mu do gustu dłuższe przygody z tak znanymi wykonawcami, jak The Isley Brothers, Lonnie Youngblood, Curtis Knight i Little Richard, z którymi sporo nagrywał, choć nie był w stanie dostosować się do dyscypliny, jaką narzucały występy. Pomimo takiej osobowości, doświadczenie zdobyte na scenie podczas okresu kształtowania się młodego Hendrixa okazało się istotne dla późniejszego rozwoju artysty.
W 1965 r. Jimi przeniósł się do Greenwich Village w Nowym Jorku. W październiku dołączył do piosenkarza soulowego Curtisa Knighta i podpisał niekorzystny kontrakt z jego menedżerem, Edem Chalpinem. Ta nierozsądna decyzja wielokrotnie odbijała się później na jego karierze. W czerwcu następnego roku Hendrix, zmieniwszy nazwisko na Jimmy James, utworzył grupę początkowo nazwaną The Rainflowers, a następnie Jimmy James And The Blue Flames. Kwartet, w którego skład wchodził również przyszły członek grupy Spirit - Randy California, występował regularnie w Cafć Wha? w Greenwich Village. Wtedy właśnie Linda Keith, była dziewczyna Keitha Richarda z The Rolling Stones, poradziła basiście grupy The Animals, Chasowi Chandlerowi, by obejrzał koncert zespołu Hendrixa. Chandler natychmiast poznał się na wyjątkowym talencie gitarzysty i namówił go do przyjazdu do Londynu. We wrześniu 1966 r. Hendrix przybył do Anglii. Chandler wspólnie z Mikiem Jeffriesem (aka Jeffreysem) został jego menedżerem i natychmiast rozpoczął poszukiwania odpowiedniej grupy towarzyszącej. Jako gitarzystę basowego zatrudniono Noela Reddinga (ur. 25.12.1945 r. w Folkstone w hrabstwie Kent, Anglia), który dopiero co zrezygnował z przyłączenia się do The New Animals, natomiast John „Mitch” Mitchell. (ur. 9.06.1947 r. w Ealing w hrabstwie Middlesex, Anglia), weteran grup The Riot Squad i Blue Flames Georgie Fame'a, został perkusistą nowo powstałego tria.
Grupa, występująca jako The Jimi Hendrix Experience, zadebiutowała 18 października 1966 r. w paryskiej Olimpii u boku Johnny'ego Hallidaya. Po powrocie do Anglii rozpoczęła serię występów w klubach, które przyciągały arystokrację muzyki pop, m.in. Pete Townshenda i Erica Claptona. W grudniu trio wydało swój pierwszy singel, „Hey Joe”, a jego wejście do brytyjskiej Top 10 zachęciło zespół do nagrania kolejnej małej płyty, „Purple Haze”. Znaki rozpoznawcze Hendrixa-gitara Fender Stratocaster i wzmacniacz Marshalla, cierpiały każdego wieczora. Spełniwszy wymogi muzyki pop, grupa wzmacniała teraz swoją reputację poprzez niezwykłe pokazy na koncertach. Hendrix wykorzystywał kulturowe dziedzictwo muzyki murzyńskiej, tworząc wstrząsający atak akustyczno-wizualny. Otoczona aureolą długich, kręconych włosów, wątła sylwetka gitarzysty przebrana była w kolorowy, psychodeliczny kostium, a chociaż Hendrix nigdy nie wyróżniał się jako wokalista, jego śpiew wywoływał ciekawe efekty. Technika gry na gitarze wywodziła się wprost od artystów bluesowych, ale zawierała w sobie tak obszerną paletę rozmaitych uczuć, jakiej nie można było spotkać u żadnego współczesnego gitarzysty. Wielu próbowało - Eric Clapton, Jeff Beck, Pete Townshend - ale to właśnie Hendrixowi się udało. Inni patrzeli w osłupieniu, jak jego przypominające pchnięcie rapierem utwory ścierają się ze wspaniałymi solówkami, a ogromny dynamizm i oryginalność zatapiają się w bogactwie możliwości technicznych - zniekształconych sprzężeniami dźwiękach, pogłosie, nawet czystym hałasie nadających jego brzmieniu nową stylistyczną fakturę. Jego technika wywierała takie wrażenie, iż wydawało się, że jest irracjonalna. Atmosferę koncertów podgrzewał jeszcze przebojowy image sceniczny - Hendrix traktował gitarę jako dodatkową część swego ciała. Grał trzymając gitarę z tyłu, pocierał struny plecami, łokciem, udami lub w udawanej ekstazie seksualnej szarpał je na deskach sceny. Praktyki tego typu ściągnęły na niego krytykę ze strony radykałów, twierdzących iż artysta stał się „Wujem Tomem”, stosującym tanie sztuczki, aby przypodobać się białej publiczności. Zarzuty te przekreślały długą tradycję podobnych występów innych czarnych wykonawców - począwszy od Charleya Pattona, a skończywszy na T-Bone Walkerze - lecz Hendrix nie załamał się, dzięki czemu wytworzył klimat, który pozwolił późniejszym gwiazdom, takim jak Michael Jackson i Prince, na niczym nie ograniczoną ekspresję.
Czysta linia basowa Reddinga tworzyła podstawę dla improwizacji Hendrixa, natomiast anarchiczne dudnienie perkusji Mitchella, równie nieskrępowane jak gitara lidera, wnosiło powiew innowacji. Powoli ustępstwa grupy na rzecz muzyki pop stawały się coraz mniejsze i zmalały do minimum podczas nagrywania przez The Experience zdumiewającego debiutanckiego albumu Are You Experienced?, który zawierał rozmaite utwory, od apokaliptycznej wizji w „I Don't Live Today”, poprzez bluesowy „Red House”, do funkowych „Fire” i „Foxy Lady”. Longplay dotarł do 2. pozycji na liście najpopularniejszych płyt długogrających w Anglii, ustępując miejsca jedynie Beatlesom i ich „Sierżantowi Pieprzowi...”. W czerwcu 1967 r. Jimi Hendrix powrócił do Ameryki, wzbudzając sensację na Festiwalu Muzyki Pop w Monterey. Podczas wykonywania „Like A Rolling Stone” Dylam artysta przerwał grę i poinformował tłum, że przestraja gitarę, zaś później w tym samym utworze przyznał się, iż zapomniał słów. Taka śmiałość, humor i niebywała pewność siebie zdobyły serca tłumu. Jego występ stanowił sensację - rozpamiętywano sposób, w jaki chwytał gitarę zębami, a w finale show palił ją przy pomocy benzyny z zapalniczki.
Odtąd każde jego publiczne pojawienie się wzbudzało aplauz, a po niezbyt sensownie zaaranżowanej trasie koncertowej - jako zespół towarzyszący grupie The Monkees - The Experience zyskał pełną czci publikę w rodzących się w USA kręgach koncertowych. Płyta Axis: Bold As Love ukazała wspaniałe możliwości tekstowe Jimiego, co przejawiło się zwłaszcza w jazzującym nagraniu „Up From The Skies”, a także w „Little Wing”, subtelnym utworze miłosnym przepełnionym uczuciami kreowanymi przez delikatne dźwięki gitary, budującej perspektywę bliższą nieśmiałemu, pozascenicznemu charakterowi Hendrixa. Album ten, wydany w grudniu 1967 r., zakończył rok pełen triumfu - zarówno pod względem artystycznym, jak i komercyjnym - lecz już po kilku miesiącach z trudem zachowywany spokój zaczął się kruszyć. W styczniu 1968 r. The Experience rozpoczął wyczerpujące tournee po USA, odbywając 54 koncerty w ciągu 47 dni. Hendrix byk już zmęczony wizerunkiem nieposkromionego dzikusa. Jego pragnienie bardziej elokwentnej sztuki było odbierane z niedowierzaniem przez widzów oczekujących wciąż nowych sztuczek. Będąc człowiekiem impulsywnym, nie był w stanie ukryć słabej formy na koncertach. Także jego współpraca z Reddingiem stawała się coraz bardziej uciążliwa, gdyż basista sprzeciwiał się ustalonym wzorom, według których miał grać.
AlbumElectric Ladyland, ostatnie oficjalne wydawnictwo The Experience, ukazał się w październiku 1968 r. To ekstrawaganckie dzieło uznano początkowo za efekt niepohamowanej natury Hendrixa, lecz obecnie uważa się za jedną z najważniejszych płyt artysty. Ujawnił on pragnieniewyrwania się ze schematu grania w trio, narzucającego coraz większe ograniczenia. Gitarzysta zaprosił do udziału w kilku nagraniach członków grup Traffic (Chrisa Wooda i Steve'a Winwooda) oraz The Jefferson Airplane (Jacka Casady'ego). Album składak się z nagrań w klasycznym stylu Hendrixa - „Gypsy Eyes”, „Crosstown Traffic” - ale też zadziwiającego i nowatorskiego „Voodoo Chile”, który po śmierci Jimiego dostał się na szczyt listy przebojów. Kompozycja ta ukazała rytmiczność, celowość i maestrię w posługiwaniu się niedawno wprowadzonym na rynek pedałem wah-wah. Płyta Electric Ladyland zawierała dwa brytyjskie hity: „The Burning Of The Midnight Lamp” i „All Along The Watchtower”. Ten drugi, stanowiący nową wersję kompozycji Dylam, wywierał szczególne wrażenie i - co ciekawe - sam kompozytor przejął interpretację Hendrixa podczas wykonywania utworu na trasie koncertowej w 1974 r.
Pomimo takiej kreatywności, zawodowe i prywatne życie gitarzysty stawało się pełne problemów. W Toronto aresztowano go za posiadanie heroiny i pomimo że wycofano później zarzuty, proces ciągnął się przez większą część 1969 roku. W międzyczasie Chas Chandler wycofał się ze spółki menedżerskiej, stosunki w zespole pogorszyły się i chociaż Redding pocieszał się w grupie Fat Mattress, różnice między nim a Hendrixem były nie do przezwyciężenia. The Experience zagrał swój ostatni koncert 29.06.1969 r. na festiwalu w Denver, po czym Jimi utworzył Gypsies Sons And Rainbows z Mitchellem, Billym Coxem (bas), Larrym Lee (gitara rytmiczna), Jumą Sultanem i Jerrym Valezem (konga i bongosy). Ta krótko istniejąca grupa wystąpiła tylko raz, 18.08.1969 r., na zakończenie festiwalu w Woodstock, kiedy to Hendrix wykonał swoją słynną interpretację amerykańskiego hymnu narodowego „Star Spangled Banner”. Odczytano to jako akcent polityczny, co mogło wynikać z rosnących nacisków na Hendrixa ze strony rozmaitych radykalnych ugrupowań murzyńskich. W październiku Jimi utworzył składającą się z czarnych muzyków grupę Band Of Gypsies, co miało służyć podkreśleniu elementów afroamerykańskich w jego muzyce. Trio w składzie Jimi, Billy Cox i perkusista Buddy Miles, zadebiutowało 31.12.1969 r. w Fillmore East w Nowym Jorku, ale jego możliwości ograniczała dość banalna gra Milesa, a także pozbawione inwencji kompozycje. Część nagrań tria zebrana została na wydanej w 1970 roku płycie Band Of Gypsies. Mimo iż znajdowały się na niej tak wyjątkowe utwory, jak „Machine Gun”, album wydano głównie z powodu wspomnianego wcześniej Eda Chalpina, który nabył prawa do tej płyty na podstawie porozumienia rozwiązującego poprzedni kontrakt.
The Band Of Gypsies rozpadł się po zaledwie trzech koncertach. Hendrix początkowo skupił wysiłki na ukończeniu swojego studia Electric Ladyland. Następnie zaczął pracę nad kolejnym podwójnym albumem - nie wydanym First Days Of The New Rising Sun - po czym wznowił występy z Coxem i Mitchellem. Koncerty były dla niego frustrujące, gdyż cele artysty i oczekiwania publiczności coraz bardziej rozmijały się. Jego ostatni brytyjski występ - 30 sierpnia 1970 r. na festiwalu na wyspie Wight - pogłębił ten problem, chociaż prezentowana muzyka momentami była naprawdę hipnotyzująca.
Po krótkim europejskim tournee, w czasie którego 6 września dał swój ostatni pełny koncert (na wyspie Fehmarn w Niemczech), gitarzysta powrócił do Londynu. Dziesięć dni później wystąpił w klubie Ronniego Scotta, towarzysząc Ericowi Burdonowi i jego grupie War. 18 września 1970 r. jego przyjaciółka Monika Danneman przeraziła się, nie mogąc go dobudzić. Wezwano pogotowie, lecz po przewiezieniu Hendrixa do pobliskiego szpitala o 11.45 stwierdzono jego zgon. Dochodzenie przyczyn śmierci dało bezdyskusyjny werdykt - śmierć nastąpiła na skutek zadławienia się własnymi wymiocinami. Eric Burdon twierdził trzy dni później, iż jest w posiadaniu samobójczego listu Hendrixa, lecz nigdy tego nie potwierdzono.
Dwa pośmiertne albumy, Cry Of Love i Rainbow Bridge, oba z 1971 roku, zawierały mieszankę ostatnich nagrań artysty z dziełami z wcześniejszych sesji. Oba albumy stanowiły godny hołd złożony artyście, w przeciwieństwie do wielu innych - tanich, cwaniackich, obliczonych na łatwy zysk, nagranych w dziwnych okolicznościach i zaopatrzonych w idiotyczne tytuły - służących tylko osłabieniu jego zadziwiającej popularności. Ta nierównowaga została naprawiona przez późniejsze wydanie archiwalnych nagrań, ale spuścizna Hendrixa polega również na utrzymującym się wpływie artysty na wielu współczesnych muzyków. Warto zauważyć, że wielu białych gitarzystów przejęło bezkrytycznie elementy jego techniki. Wplyw Hendrixa na czarnych wykonawców, od Milesa Davisa po George'a Clintona i Prince'a, zainspirował powstanie nowych gatunków muzyki. Jimi Hendrix wpłynął - i wydaje się, iż będzie nadal mieć wpływ - na muzykę rockową bardziej niż ktokolwiek inny, pozostając jednocześnie wielką legendą.
Pod koniec 1993 r. w sprzedaży pojawił się album Stone Free - A Tribute To Jimi Hendrix, na którym znalazło się 14 nowych wersji słynnych kompozycji Hendrixa w interpretacji tak różnych stylistycznie artystów, jak m.in. The Cure, Buddy Guy, Seal, Pat Metheny, Paul Rodgers, Jeff Beck, Eric Clapton, The Pretenders czy Living Colour.

Albumy: Are You Experienced? (1967), Axts: Bold As Love (1967), Electric Ladyland (1968), Band Of Gypsies (1970).
Pozostała część ogromnego katalogu Hendrixa została wydana po jego śmierci: Cry Of Love (1971), Experience (1971), Isle Of Wight (1971), Rainbow Bridge (1971), Hendrix In The West (1971), More Experience (1972), War Heroes (1972), Soundtrack Recordings From The Film Jimi Hendrix 1973), Loose Ends (1974), Crash Landing (1975), MidnightLightnin' (1975), Nine To The Universe (1980), The Jimi Hendrix Concerts (1982), Jimi Plays Monterey (1986), Band Of Gypsies 2 (1986), Live At Winterland (1987), Live And Unreleased (1989), Monday Morning - Jimi At Woodstock (1994).
Kompilacje: Smash Hits (1968), The Essential Jimi Hendrix (1978), The Essential Jimi Hendrix Volume Two (1979), The Singles Album (1983), Kiss The Sky (1984), Radio One (1988), Cornerstones (1990), Blues (1994).

[Adam Węgrzynowicz]

JOHN LEE HOOKER


Ur. 22.08. 1917 r. w Clarksdale w stanie Missisipi (USA).Zmarł 21 czerwca 2001 r. we śnie w Kaliforni. Pochodził z dużej rodziny farmerskiej. Pierwsze doświadczenia muzyczne zdobywał, podobnie jak wielu innych wokalistów bluesowych, w kościele. Jego pierwszym instrumentem było urządzenie zrobione z dętki przymocowanej do drzwi stodoły. Potem nauczył się grać na gitarze od swego ojczyma, Williama Moore'a (partnera Charleya Pattona i Blind Blake'a), z którym grywał na lokalnych potańcówkach, oraz od lokalnych gitarzystów, Jamesa Smitha i Coota Harrisa. W wieku 14 lat uciekł do Memphis, gdzie poznał Roberta Juniora Lockwooda, z którym występował. Kilka lat później przeniósł się do Cincinnati, gdzie przez kolejne dziesięć lat śpiewał z różnymi kwartetami gospelowymi. W 1943 r. przeprowadził się do Detroit i mieszkał tam przez wiele lat. Pracował w fabrykach Dodge'a i Forda oraz występował w klubach bluesowych i barach w okolicach Hastings Street - w samym sercu murzyńskiej dzielnicy tego miasta. Przez lata gry rozwinął wyjątkowy styl, dzięki któremu jego muzyka stała się tak charakterystyczna i wciągająca. W 1948 r. dostał w końcu szansę na dokonanie nagrań. Przy hipnotyzującym akompaniamencie swojej dudniącej gitary, intensywnie wystukując stopą rytm, nagrał utwór „Boogie Chillen”, który przyniósł nieoczekiwany sukces wytwórni Modern Records.
W ciągu kolejnych kilku lat firma zakupiła dużą ilość jego materiału od Berniego Besmana, a także od legendarnego przedsiębiorcy z Detroit, Joego Von Battle'a (oaj wydali nagrania Hookera we własnych wytwórniach - Sensation i JVB). Te wczesne nagrania to w większości utwory solowe, jedynie w kilku Hookerowi towarzyszy Eddie Kirkland lub inny gitarzysta, a w jednym lub dwóch gra cały zespół. Solowa forma była raczej nietypowa dla Hookera, gdyż w tamtym okresie występował z towarzyszeniem małej grupy z pianinem, drugą gitarą i perkusją. Jednak jego osobliwe poczucie rytmu sprawiało, że innym zawsze trudno było mu akompaniować. Wydaje się, że nagrywanie go solo było najlepszym sposobem na uzyskanie odpowiedniej wersji. Tak czy inaczej, brzmienie tych wczesnych nagrań jest zaskakująco pełne. Dzięki wyjątkowej grze w otwartych strojach Hooker był w stanie połączyć miarowy rytm z błyskotliwym piórkowaniem. W ten sposób mógł też w pełni wykorzystać swój głęboki, bardzo bluesowy baryton. Mimo iż taki format jednoosobowej orkiestry może sugerować powrót do bardziej swojskiej atmosfery, jest w tych nagraniach jakaś nowoczesność i miejskie wyszukanie. Stanowią one istotne odejście od wiejskich korzeni muzyki Hookera i mają wkład w jego charakterystyczne brzmienie. Chociaż grę solo uznawano w tamtych czasach za swego rodzaju anachronizm, płyty z jego muzyką sprzedawały się świetnie. Od końca lat 40. do początku lat 50. Hooker dużo nagrywał i cieszył się serią udanych nagrań dla wytwórni Modern: „Crawling King Snake”, „In The Mood”, „Rock House Boogie” i „Shake Holler & Run”. Hooker sygnował utwory własnym nazwiskiem, jednak wiele firm wydawało jego nagrania, używając całej gamy umyślnie mylących pseudonimów, m.in.: Johnny Williams (Gotham), Birmingham Sam And His Magic Guitar (Savoy), John Lee Booker (Chess), Delta John (Regent), The Boogie Man (Acorn), Johnny Lee (DeLuxe) i Texas Slim lub John Lee Cooker (King). Większość nagrań została zakupiona od Joego Von Battle'a. Sukcesy nagraniowe przyniosły w efekcie trasy koncertowe. Hooker występował w całym kraju z artystami rhythm'n'bluesowymi i zdobył uznanie czarnej publiczności amerykańskiej. W 1955 r. rozstał się z firmą Modern i rozpoczął współpracę z wytwórnią VeeJay z Chicago.
W tym czasie formę solową uznano ostatecznie za przestarzałą dla współczesnego rynku rhythm'n'bluesowego. Odtąd we wszystkich nagraniach Hookera pojawiał się mały zespół, w którym często na gitarze grał Eddie Taylor (skład uzupełniało pianino i różne rodzaje instrumentów dętych). Współpraca z firmą VeeJay okazała się bardzo udana i zaowocowała takimi przebojami, jak „It's My Own Fault”, „Dimples”, „Maudie” i „Boom Boom” oraz licznymi trasami koncertowymi. Pod koniec lat 50., kiedy rynek rhythm'n'bluesowy zaczął maleć, Hooker pojawiał się w klubach i na festiwalach folkowych. Nowa publiczność, składająca się w głównej mierze z młodych, białych słuchaczy, wręcz go uwielbiała. Związki z muzykami folkowymi przyniosły nowe nagrania wydane przez wytwórnię Riverside. Był to powrót do solowej formy z akompaniamentem gitary. Mimo iż utworom brakowało ostrości, typowej dla najlepszych nagrań komercyjnych z poprzedniego okresu, były one fascynujące, zważywszy na to, że producenci zachęcili Hookera do odgrzania starszego repertuaru. Kilku piosenkom odzwierciedlającym wiejski klimat Missisipi, takim jak „Bundle Up And Go” czy „Pea Vine Special”, Hooker nadał swój niepowtarzalny charakter. Nagrania te jeszcze bardziej rozsławiły jego imię, kiedy wydano je w Europie. Na początku lat 60. sława Hookera wzrosła dzięki młodym muzykom pop i rock w szczególności The Rolling Stones, którzy wymieniali go wśród swoich inspiracji, oraz The Animals - popularyzującym kilka jego kompozycji. Wynikiem tego były propozycje międzynarodowych tras koncertowych. W tym okresie dalej nagrywał dla VeeJay oraz innych wytwórni. W drugiej połowie lat 60. dokonał kilku nagrań dla firmy Bluesway, skierowanych do młodych odbiorców. Kontakty z nowym pokoleniem muzyków przyniosły różne „supersesje”, jak można się domyślać o różnym poziomie artystycznym. Największym sukcesem okazał się wydany na początku lat 70. album Hooker 'N' Heat z udziałem amerykańskiej grupy rockowo-bluesowej Canned Heat. Jej słynne długie, improwizowane utwory boogie pozostawały pod dużym wpływem starszego artysty. W latach 70. zamieszkał w Gilroy niedaleko San Jose w Kalifornii. Mimo iż na przełomie lat 70. i 80. entuzjazm dla bluesa na krótko osłabł, pozycja Hookera pozostała niezachwiana - koncertował w tym okresie z zespołem The Coast To Coast Blues Band. Wystąpił w filmie „The Blues Brothers” i wziął udział w nagraniu ścieżki dźwiękowej do filmu „The Color Purple” (1985, reż. Steven Spielberg; w Polsce pt. „Kolor purpury”). Przez cały czas jego starsze nagrania przegrywano i wydawano na nowo. Firmy, które niegdyś ukrywały go pod pseudonimami, teraz z dumą korzystały z okazji, by zarobić na jego prawdziwym nazwisku. Hooker realizował też nowe nagrania, jednak niewiele z nich wyróżniało się dobrą jakością. Nieoczekiwany przełom nastąpił w 1989 r., kiedy artysta nagrał płytę The Healer. W nagraniu tego świetnego albumu wzięli udział m.in. Bonnie Raitt, Los Lobos i Carlos Santana, który zagrał w zdecydowanie najlepszym nagraniu tytułowym. Jeśli istniało coś takiego jak „latin blues”, to właśnie było to. Album stał się jedną z najlepiej sprzedających się płyt bluesowych wszechczasów. Pozwolił też w pewnym stopniu odrodzić się bluesowi, mobilizując innych wybitnych artystów do wznowienia nagrań. Wprowadzając płytę Mr. Lucky na 3. miejsce brytyjskiej listy przebojów, Hooker (mający wówczas 74 lata) ustanowił rekord jako najstarszy artysta, jaki dotarł do tej pozycji. Na albumie gościnnie wystąpili Ry Cooder, Van Morrison, Albert Collins i cała plejada innych gwiazd. W późnym wieku Hooker zaczął wykorzystywać status bluesowego męża stanu, pojawiając się nawet w reklamówce międzynarodowej korporacji chemicznej oraz spodni firmy Lee. Nie przeszkodziło mu to jednak dalej koncertować, co wciąż często czyni. John Lee darzony jest szczerą miłością kolegów z branży. Bonnie Raitt stwierdziła w 1992 r., że dźwięk jego gitary jest jedną z najbardziej erotycznych rzeczy, jakie kiedykolwiek słyszała. Popularność Hookera nie malała przez cały 1992 rok, po części dzięki wykorzystaniu piosenki „Boom Boom” w telewizyjnej reklamówce dżinsów firmy Lee. Zarówno singel z tym nagraniem, jak i kolejny album stały się przebojami. Po operacji przepukliny w 1994 r. wybitny muzyk postanowił trochę zwolnić i nacieszyć się swoimi samochodami i rezydencjami. W 1995 r. ukazała się kolejna świetna płyta Chill Out, wyprodukowana ponownie przez Roya Rogersa. Wkrótce po jej premierze ogłoszono, że Hooker kończy karierę estradową i zamierza odpoczywać, aż po dzień, w którym „opuszczą moje kości do ziemi”. Hooker to ostatni z żyjących gigantów bluesa. Prezentuje muzykę, która z jednej strony wprost kipi ładunkiem historycznym, a z drugiej pozostaje nietykalna ze względu na swą doniosłość.

Albumy: The Folk Blues Of John Lee Hooker (1959), No Friend Around (®1948-51), Live At Sugar Hill Vol. 1-2 (©1962), Live At Cafe Au Go-Go (©1966/1971), Endless Boogie (®1970/1971), Hooker `N'Heat (1971; z Canned Heat), Never Get Out Of These Blues Alive (©1970-71/1972), Kubuki Wuki (1973), Born In Mississippi, Raised In Tennessee (1973), Free Beer And Chicken (1974), The Cream (®1977), Jelous (1986), The Healer (1989), The Detroit Lion (©1948-68/1990), Boogie Awhile (1990), More Real Folk Blues: The Missing Album (1991), Mr. Gucky (1991), Simply The Truth (®1969/1992), Boom Boom (1992), The 1965 London Session, Live USA (1992), The Legendary Modern Recordings 1948-1954 (lata 90.), Chill Out (1995).
Kompilacje: Collection: John Lee Hooker - 20 Blues Greats (1985), The Ultimate Collection 1948-1990 (1992), The Best Of John Lee Hooker 1965-1974 (1992), Blues Brother (©1969/1992).

[Adam Węgrzynowicz]

LED ZEPPELIN

Grupa Led Zeppelin powstała w Londynie w 1968 r. W jej skład wchodzili: Robert Plant, Jimmy Page, John Paul Jones i John Bonham. Założył ją Jimmy Page, który zadebiutował w grupie The Crusaders w 1959 r. W lipcu 1968 r. stworzył on The New Yardbirds. Później nazwa ta została zmieniona na LED ZEPPELIN.

W 1969r. została wydana pierwsza płyta grupy zatytułowana "Led Zeppelin I". Podczas tworzenia tej płyty cały zespół był zafascynowany twórczością Jimiego Hendrixa i The Cream. Płyta ta szybko osiągnęła światowy sukces. Stała się ona pierwowzorem dla innych muzyków hardrockowych. Na tej płycie został nagrany m.in. utwór "Good Times Bad Times" czy "Communication Breakdown" .
Następna ich płyta "Led Zeppelin II" powstała w tym samym roku. Przygotowano ją podczas podróży w USA. Na niej znalazł się najsłynniejszy przebój muzyki rockowej Whole Lotta Love.
Później w październiku 1970 roku powstała trzecia płyta "Led Zeppelin III". Jednak nie była ona podobna do poprzednich. Zafascynowała ona cały świat nowym brzmieniem. Znajduje się na niej wiele piosenek i ballad zainspirowanych muzyką folk. Mimo tego nie została ona dobrze oceniona przez krytyków. Tutaj właśnie znajduje się m.in. piosenka "Friends".
Ich następna płyta (czwarta z kolei) była ich największym osiągnięciem artystycznym. Znajdowała się na niej ballada napisana przez Roberta Planta "Stairway to Heaven". Zdobyła ona uznanie słuchaczy i stała się niedoścignionym wzorem dla innych wykonawców. Z prostej piosenki przeradza się ona w rozbudowany hardrockowy pełen dynamiki utwór.
Następne płyty nie były tak ambitne i porywające. W marcu 1973 r. wydana została piąta płyta "Houses Of The Holy". Utwory na niej znacznie się różniły tematycznie jak i muzycznie między sobą.
Następną płytą była wydana w 1975 r. "Physical Graffiti".Została ona skrytykowana za powielanie wzorców i uznana za stereotypowy album niegodny Led Zeppelin. Oczywiście znalazły się na niej "rodzynki" w stylu "Kashmir" czyli pełnej dynamiki kompozycji wzbogaconej orientalnymi brzmieniami orkiestrowymi.
Natomiast w marcu 1976 r. ukazała się nagrana w Monachium płyta "Presence". Przypominała ona nagrania zespołu z początku swojej działalności. Znalazły się na niej wspaniałe bluesowe i hardrockowe przeboje, które znów przywróciły świetność grupie. Na okładce była pokazana tajemnicza figurka, która miała pobudzić wyobraźnię słuchacza.
Następny album "The Song Remains The Same" ukazał się w październiku 1976r. Zawierała ona muzykę z filmu pod tym samym tytułem. Film ten przedstawiał koncert grupy w Madison Square Garden w lipcu 1973r.
Natomiast w 1979 r. po dłuższej przerwie zostaje wydana kolejna płyta "In Through The Out Door". Przerwa ta była spowodowana m.in. śmiercią syna Roberta Planta.
25 wrzeżnia 1980 roku z powodu nadmiernego spożycia alkoholu umiera John Bonham . Jego śmierć jest główną przyczyna rozwiązania zespołu. Mimo tego wydano kolejna płytę "CODA" w 1982r. zawierającą niepublikowane utwory. Album ten był wydany ku pamięci słynnego perkusisty, członka zespołu Led Zeppelin - Johna Bonhama.



Led Zeppelin zostali trzecim wykonawcą w historii, który ma na koncie cztery lub więcej albumów o diamentowym statusie (sprzedanych dziesięć milionów egzemplarzy). Według notowań Recording Industry Association Of America w grudniu do znakomitego grona dołączyły Led Zeppelin II (12 milionów) i Houses Of The Holy(11 milionów). Physical Graffiti utrzymał 15 milionów, a Led Zeppelin IV cieszy się wynikiem 22 milionów egzemplarzy. Więcej diamentowych płyt mają tylko Beatlesi

Przykład podtekstów satanistycznych piosenki "Schody do nieba" grupy Led Zeppelin. Oto najpierw słowa trzeciej zwrotki "Drżę z emocji kiedy patrzę za zachód (Zachód jest symbolem Lucyfera, Chrystus jest symbolem życia - wschodem). W moich myślach widzę wstęgę dymu poprzez drzewa i głosy tych, którzy wpatrują się". Ta strofa zawiera orędzie podświadome, które świadomość może wyłonić dopiero przy odwrotnym przegraniu płyty, wtedy słychać tam wyraźnie "Trzeba abyś żył dla szatana".
W utworze "Stirway to Heaven" jest fragment liryczny mówiący :"Jest jeszcze czas by zmienić drogę którą idziesz". Odczytany odwrotnie brzmi: " Mój słodki szatanie, nikt inny nie wytyczył drogi".


"Szaleńcze wybryki Zeppelinów trwały tymczasem dalej. W tokijskim Hiltonie Bonzo wrzucił stolik obsługi hotelowej pod prysznic zajęty przez Phila Carsona, podróżującego z zespołem przedstawiciela Atlantic Records w Anglii. Pewnego wieczoru Cole i Bonham wyszli w miasto gdzie kupili sobie samu rajskie miecze. Do hotelu wrócili późną nocą i pocięli w kawałki całe swoje pokoje. Potem pokroili drzwi Jonesy'ego, a kiedy znaleźli go w łóżku pijanego i nieprzytomnego, wyciągnęli basistę na korytarz i zostawili, by spał na podłodze. Następnie popełnili sepuku na jego pokoju.(...) Kiedy muzycy i roadies, zniszczyli jeden z korytarzy obrzucając go w szaleństwie owocami, Led Zeppelin otrzymał dożywotni zakaz wstępu do tokijskiego Hiltona."(fragment rozdziału "TAJNE STOWARZYSZENIE" z książki "Młot Bogów")

[Marek Kaczanowski]

Pięknie to Adam robisz. Dzięki.

[Adam Węgrzynowicz]

Breakout


Breakout – dziś zespół legenda, kiedyś bardzo popularny i lubiany polski zespół blues rockowy, założony 1 lutego 1968 roku.

Jak to się zaczęło? Cofnijmy się w czasie. Podczas przypadkowego spotkania w jednej z rzeszowskich restauracji, natrafiają na siebie dwie muzyczne osobowości. Nieznana jeszcze wtedy, młoda osoba pragnąca śpiewać za wszelką cenę – Mira Kubasińska, i Tadeusz Nalepa, muzyk chcący założyć własny zespół. Nie trzeba było długo czekać, aby ich drogi się połączyły. Tak też się stało. Nalepa, po usłyszeniu, jakim głosem dysponuje Mira zaproponował jej współpracę. Ta, nie wahała się długo i na propozycję przystała. Jest rok 1963 II Festiwal Młodych Talentów w Szczecinie. Tadeusz Nalepa wraz z Mirą Kubasińską zostają zauważeni przez jury Festiwalu i otrzymują wyróżnienie. Dwa lata później Nalepa zakłada swój pierwszy profesjonalny zespół o nazwie Blackout. Najbardziej znany skład zespołu to: Tadeusz Nalepa, Mira Kubasińska, Stanisław Guzek (Stan Borys), Krzysztof Dłutowski, Robert Świerszcz i Józef Majdasz. Zespół gra bigbeat, dzięki czemu staje się bardzo popularny. Efektem popularności grupy było wydanie ich pierwszego krążka długogrającego zatytułowanego po prostu "Blackout". Z tego właśnie krążka pochodził wielki przebój tamtych czasów „Anna”. W 1968 roku Tadeusz Nalepa za namową Franciszka Walickiego przekształca „Blackout” w „Breakout”. Pod tą nazwą grupa debiutuje podczas pierwszej edycji „Musicoramy” Dwa miesiące później do zespołu dołącza Michał Muzolf, nowy basista grupy. A już w czerwcu Breakou’ci wyruszają na trasę koncertową po krajach Beneluksu. Trasa ta pozwoliła grupie na zakup profesjonalnego sprzętu, co sprawiło, że grupa miała zupełnie inne, dużo lepsze brzmienie na muzycznym rynku. W listopadzie 1969 roku ukazuje się pierwszy album grupy zatytułowany „Na drugim brzegu tęczy”, z której to płyty pochodzą największe hity zespołu, m.in.: „Gdybyś kochał, hej!”, „Poszłabym za tobą". W roku 1970 muzyka jak i wygląd artystów doprowadził do tego, iż zakazano zarówno w radiu jak i telewizji emisji ich utworów. Udało się mimo tego nagrać grupie kolejną płytą „70a”. W tym okresie zaczęły zachodzić liczne zmiany zarówno w stylistyce muzycznej zespołu, jak i roszady personalne. Szczególnie te ostatnie zasługują na uwagę, bowiem przez Breakout przewinęła się spora rzesza muzyków. Byli wśród nich:

Jan Izbiński (grający później w Trubadurach),
Roman Wojciechowski (Twarze, Pokus),
zespół Jerzego Miliana,
Janusz Zieliński (Akwarele)
Dariusz Kozakiewicz (Perfect),
Tadeusz Trzciński ( Leniuchy),
Jerzy Goleniowski (Quorum),
Andrzej Tylec (Niemen Enigmatic),
Janusz Stefański (Anawa, Bizony),
Jan Mazurek (Quorum),
Stafan Płaza (Ślężanie),
Winicjusz Chrust (ABC),
Wojciech Morawski (Klan),
Maciej Radziejewski (Krzak),
Ireneusz Dudek(Shakin' Dudi),
Marek Surzyn (Krzak),
Bogdan Lewandowski (Janczary),
Bogdan Kowalewski (Maanam, Lady Pank),
Zbigniew Wesołowski (Nowa Grupa),
Zbigniew Wypycha (Medicus, Grupa Dominika, Dzikie Dziecko),
Stanisław Kasprzak grupa Maryli Rodowici),
Krystian Wilczek (Twarze),
Jan Borysewicz (Lady Pank).

Śmiało można powiedzieć, że przez lata działalności zespołu, na każdej z płyt grał inny skład muzyków. Od 1971 roku Tadeusz Nalepa działa dwojako. Gra repertuar bluesrockowy pod szyldem Breakout’u, oraz lżejszy, wydawany na solowych płytach Miry Kubasińskiej (Mira, Ogień). W 1971 roku zespół wydał uznawaną przez wielu jedną z najlepszych płyt w swojej karierze „Blues”. Płyta nagrana została w składzie: Tadeusz Nalepa (śpiew, gitara), Dariusz Kozakiewicz (gitara), Tadeusz Trzciński (harmonijka ustna), Jerzy Goleniewski (gitara basowa) oraz Józef Hajdasz (perkusja). Już w następnym roku zespół nagrał kolejną płytę pt.: Karate. Rok1973 to solowa płyta Miry Kubasińskiej Ogień. Oprócz nagrywania płyt zespół daje szereg koncertów, zarówno w kraju jak i za granicą, m.in.: w ZSRR, NRD. W roku 1974 roku w składzie: Tadeusz Nalepa (gitara, harmonijka ustna, śpiew), Winicjusz Chróst (gitara), Zdzisław Zawadzki (gitara basowa), Wojciech Morawski (perkusja) nagrywają płytę „Kamienie”, za którą to płytę 21 listopada 1974 roku muzycy otrzymują złotą płytę. Na początku 1976 roku Mira Kubasińska (śpiew), Tadeusz Nalepa (gitara), Zbigniew Wypych (gitara basowa), Bogdan Lewandowski (instrumenty klawiszowe), Andrzej Tylec (perkusja), nagrywają wspólnie płytę NOL. Na kolejną fani czekali do 1979 roku, kiedy to została nagrana płyta ZOL, a później również Żagiel ziemi, która to płyta była jedną z tryptyku olimpijskiego przygotowanego na letnie Igrzyska Olimpijskie w Moskwie (1980). Zespół oficjalnie istniał do roku 1982, kiedy to jego lider Tadeusz Nalepa rozwiązał formację i rozpoczął karierę solową. Nagrał kilka płyt. Między innymi longplay "LIVE 1986", będący zapisem koncertowym, „Sen Szaleńca" z 1987 roku z gościnnym udziałem Tomasza Szukalskiego i Andrzeja Owaka, „Numero uno", nagrany z towarzyszeniem muzyków grupy Dżem, „To mój blues” z 1989 roku (podwójny zestaw zawierający nagrania w różnych składach z lat 82-88), „Absolutnie” (1991), „Pożegnalny cyrk” (1993) z Izabelą Trojanowską, „Jesteś w piekle” (1993), „Najstarszy zawód świata” (1995), „Flamenco i blues” (1996), „Zerwany film” (1999), „Sumienie” (2002). Co przed nami, fanami talentu Nalepy? Czas pokaże.

[Adam Węgrzynowicz]

Tadeusz Nalepa

Tadeusz Nalepa urodził się 26.08.1943 r. w Zgłobieniu. Jest kompozytorem, gitarzystą, wokalistą, harmonijkarzem a także autorem tekstów. Ukończył szkołę muzyczną w Rzeszowie w klasach skrzypiec, klarnetu i kontrabasu. Jego debiut artystyczny miał miejsce w lipcu 1963 roku razem z Mirą Kubasińską, na II Festiwalu Młodych Talentów w Szczecinie. Od najmłodszych lat grał i śpiewał rock and rolla, głównie w restauracjach i klubach. Kiedyś przypadkiem trafił na koncert Niebiesko – Czarnych, z Niemenem i Kordą w rolach głównych. Wtedy stwierdził, że jego też stać na założenie takiej kapeli. Jak postanowił – tak zrobił. Poszukał muzyków i w sierpniu 1965 roku założył grupę Blackout. Pierwszy występ zespołu miał miejsce 3 września 1965 roku w rzeszowskim klubie "Łącznościowiec". Kiedy poznał poetę Bogdana Loebla (autora większości tekstów Breakout’ów), ich współpraca rozpoczęła się na dobre i trwała przez długie lata. Z dobrym skutkiem dla Nalepy i dla Loebla. Jego teksty nadały niepowtarzalny klimat piosenkom Nalepy. Na I Krajowych Targach Piosenki w 1965 roku, które odbyły się w Rzeszowie, Nalepa i „spółka” otrzymali wyróżnienie za interpretację a zespół został zaproszony na nagrania do Młodzieżowego Studia "Rytm". W lutym 1968 roku Nalepa utworzył nową formację - Breakout. Stało się tak za namową Franciszka Halickiego, za sprawą którego, zespół zaczął grać także bardziej nowoczesną muzykę.

Grupa nagrała łącznie 10 albumów:
„Na drugim brzegu tęczy” (1969);
„70a” (1970);
„Blues” (1971),
„Mira” (1971);
„Karate” (1972);
„Ogień” (1973);
„Kamienie” (1974);
„NOL” (1976);
„ZOL” (1979);
„Żagiel Ziemi” (1979).

Kiedy muzyka blues’owa ogarnęła Anglię, Nalepa wiedział już wtedy, że to ten rodzaj muzyki właśnie chce grać. Wcześniej, jak mówił, nie miał odwagi. Po rozpoczęciu stanu wojennego w grudniu 1981 roku Nalepa zakończył działalność Berakout’ów, a sam rozpoczął karierę solową. W 1982 zadebiutował jako solista w Hali "Gwardii" w Warszawie w koncercie "Rock-Blok". W tym samym roku nagrał płytę dla Izabeli Trojanowskiej. Rok później ukrystalizował się skład grupy współtowarzyszącej artyście. Poza Nalepą tworzyli go: Ryszard Olesiński (gitara), Andrzej Nowak (gitara), Bogdan Kowalewski (gitara basowa) i Marek Surzyn (perkusja). Z tym składem Tadeusz Nalepa grał do 1983 roku. 25 maja 1985 roku, Nalepa reaktywował zespół Breakout z okazji dwudziestolecia swojej działalności artystycznej. W 1986 znane jazzowe pismo "Jazz Forum" przyznało Tadeuszowi Nalepie tytuł najlepszego muzyka, kompozytora i gitarzysty. Muzyk koncertował zarówno w Polsce jak i zagranicą. W 1988 roku po występach za granicą, wydał podwójny album „To mój blues”, który zawierał nagrania z lat 1982-1988. Kontynuował też występy solowe. Towarzyszyli mu w nich muzycy grający w popularnych wśród młodzieży zespołach. Byli to muzycy m.in.: Oddziału Zamkniętego, Maanamu i Dżemu. Z tymi ostatnimi Nalepa nagrał w 1992 r. płytę "Numero Uno". Od roku 1993 występuje i nagrywa z różnymi składami, gdzie towarzyszyli mu m.in.: syn Piotr, grający na gitarze i żona Grażyna - śpiew. W 1993 roku został on laureatem nagrody im.Marii Jurkowskiej, przyznawanej przez Program III Polskiego Radia. Ostatnią jak dotychczas płytą artysty jest płyta DVD z 2006 roku „60 urodziny” z zapisem koncertu, który odbył się 22 listopada 2003 roku w Rzeszowie, w Hali na Podpromiu.

Dyskografia artysty:
· 1985 Tadeusz Nalepa
· 1985 Tadeusz Nalepa promotion After Blues
· 1986 Live 1986 (koncert)
· 1987 Sen szaleńca
· 1987 Numero Uno (jako Tadeusz Nalepa + Dżem)
· 1991 To mój blues (1)(2)
· 1991 Absolutnie
· 1993 Jesteś w piekle
· 1994 Pożegnalny cyrk
· 1995 Najstarszy zawód świata.

Tadeusz Nalepa skomponował również muzykę do filmów: „Justyna” (1979) oraz „Śmierć dziecioroba” (1992)



Nalepa, Tadeusz o sobie
sobie.jpgUrodziłem się w Zgłobniu, pod Rzeszowem, 26 sierpnia 1943 r. Czyli jestem dzieckiem wojny. Z opowiadań wiem, że do mnie strzelano. Konkretnie do wózka, w którym ojciec przewoził mnie, uciekając przed walczącymi ze sobą żołnierzami rosyjskimi i niemieckimi. Cudem uniknąłem śmierci.

Kiedy miałem dwa lata, rodzice przeprowadzili się do Rzeszowa. W domu, pamiętam, było dużo muzyki. Mieliśmy "kołchoźnik". Nie wszyscy to pamiętają, ale montowano po domach takie dwa druty i głośnik. Puszczano tam oprócz oczywistych haseł i pieśni zbiorowych różne piosenki rozrywkowe. Był też w domu gramofon na korbkę i płyty takie śmieszne, grube. Od dziecka byłem zakochany w muzyce. Moim wymarzonym prezentem na gwiazdkę była harmonijka ustna.

W czwartej klasie zacząłem chodzić do szkoły muzycznej na skrzypce, gdzie uczył mnie profesor Dziedzic, który był związany z moją rodziną: grał u mojego dziadka Michała. Bo dziadek miał orkiestrę weselną, zabawową, gdzie grał też drugi mój dziadek. Pradziadek był skrzypkiem, grywali też moi wujkowie. Toteż pochodzę z muzycznej rodziny. Polską muzykę ludową mam we krwi, może nawet w nadmiarze i dlatego się wziąłem za coś zupełnie innego.

Skrzypce zarzuciłem z prozaicznego powodu: ponieważ rozbiłem je na głowie jakiegoś tam wyrostka, który mnie przezywał grubasem. Bo byłem raczej taki utyty, z okrągłą buźką. Na jakiś czas dałem sobie spokój z muzyką. Aż pojawiła się gitara: na ulicach, w parkach, na podwórkach. Zacząłem tego słuchać z fascynacją. To było kiedy miałem czternaście, piętnaście lat.

W szkole podstawowej rozpoczęła się moja fascynacja gitarą. Zacząłem się uczyć na niej grać. Mogłem się już popisywać swoimi umiejętnościami, przed kolegami, dziewczynami. Na podwórku, w parku. Od tego czasu zacząłem też poważnie interesować się muzyką. Robiłem sobie jakieś notatki, zbierałem piosenki, opracowywałem je. Bo jak poznałem gitarę, to już wiedziałem, że będzie dla mnie wszystkim.

Jako szesnastolatek zagrałem z kolegami swoje pierwsze dwie imprezy w Wojewódzkim Domu Kultury w Rzeszowie. I jakoś bardzo fajnie te imprezy przeszły. Nawet balkon się zawalił, bo młodzież tak szalała. Były to już czasy rock’n’rolla. Wtedy w Polsce rock’n’rolla śpiewali Wyrobek i Kurtycz i na tym opierał się mój program oraz jakichś, na pewno ckliwych piosenkach, bo do tego zawsze miałem sentyment. Po prostu kochałem tango. Do dzisiaj uwielbiam tango. I słuchać i tańczyć.

Często jeszcze jako ośmio-dziesięcioletni chłopak biegałem pod restaurację "Rzeszowską". Tam od strony kuchni było okno. Ukrywałem się tam i nasłuchiwałem. W "Rzeszowskiej" grali najlepsi muzycy. Wśród nich pan Tadeusz Hejda na akordeonie. Ja to po prostu przeżywałem za każdym razem. Na długie słuchanie nie mogłem sobie pozwolić, bo oczywiście wciry bym w domu dostał, gdybym przyszedł za późno. Ale nie raz mi się zdarzyło zagapić i za długo posiedzieć.

Najważniejszą rozrywką w tych czasach to było kino. Chodziło się do niego codziennie. Za złotówkę, można było obejrzeć codziennie inny film, w większości radziecki. Ale pamiętam, że byłem tam też na "Pół żartem, pół serio". Interesowałem się też bardzo sportem. Fascynował mnie żużel. Był wtedy w Rzeszowie na bardzo wysokim poziomie. Pamiętam wszystkich: Nazimka, Kapałę, Różańskiego. Później żużel rzeszowski był zdecydowanie najlepszy w Polsce. Piłkę również obserwowałem, właściwie byłem jakby przypisany "Resovii", dlatego że brat był kibicem "Stali". Na mecze piłki nożnej chodziłem od małego dzieciaka. To były nasze rozrywki i może jeszcze rzadkie prywatki. Mieliśmy też swój klub. Rodzice kumpli wykombinowali jakąś piwnicę, którą sobie urządziliśmy. Pobrzdąkało się tam trochę na gitarach, dziewczyny oczywiście, normalna rzecz.

Już jako osiemnastolatek trafiłem do zawodowej kapeli, czyli do knajpy. Nazywała się "Kawiarnia Parkowa". Była to normalna knajpa z wyszynkiem. Tam graliśmy parę razy w tygodniu. Początki były fascynujące...
(fragment biografi autorstwa Tomasza Paulukiewicza w całości zamieszczonego w antologii "1982-2002")




Pogrzeb Tadeusza Nalepy
Ciszą przerwaną jedynie odegranym na trąbce hymnem "Amazing Grace" kilkaset osób pożegnało 12 marca na Powązkach największego polskiego bluesmana Tadeusza Nalepę


Po mszy św. w kościele św. Karola Boromeusza kilkaset osób - rodzina, przyjaciele, muzycy i fani z całej Polski - przeszło nad grób znajdujący się tuż obok grobu pierwszej polskiej gwiazdy rock'n'rolla Bogusława Wyrobka. Nikt nie przemawiał, wszyscy w milczeniu składali wieńce i wiązanki. Zmarły bluesman od Polskich Nagrań dostał wielką gitarę z kwiatów, a od swojego przyjaciela muzyka - strunę gitarową.

Wcześniej podczas mszy ks. Marek Gałęziewski, przywołując jeden z napisów na powązkowskich pomnikach, mówił, że po śmierci człowieka nie pozostaje po nim nic oprócz dobra, które czynił. Tadeusz Nalepa zostawił nam dziesiątki doskonałych piosenek: "Poszłabym za tobą", "Na drugim brzegu tęczy", "Gdybyś kochał, hej", "Modlitwę".

Nalepa urodził się w Zgłobieniu koło Rzeszowa w 1943 roku. W tym samym roku co Mick Jagger, Janis Joplin, George Harrison, Roger Waters, Jim Morrison, Joni Mitchel. Z Warszawą związany był muzycznie. To tu właśnie odbyły się dwa z jego trzech muzycznych debiutów - z Breakoutem w 1968 roku i jako artysta solowy w 1982 r. Tadeusz Nalepa był największym polskim muzykiem bluesowym, nie tylko w opinii krytyków (pismo "Twój Blues" uznało go za muzyka stulecia), ale przede wszystkim fanów. Zmarł 4 marca po długiej i ciężkiej chorobie. Miał 64 lata.

[Marek Kaczanowski]

Warto dodać że wiele lat temu Tadeusz Nalepa nagrał płytę z Izą Trojanowską
"Pożegnalny cyrk" która nie spodobała się ówczesnej władzy.
W ostatnim czasie ukazały się reedycje znakomitych albumów Tadeusza Nalepy.
Również nie wydane wcześniej płyty jak: "Rawa Blues 1987" czy "Poznań-Giełda-Live"

[Adam Węgrzynowicz]

PHIL GUY


Ur. 28.04.1940 r. w Lettsworth w stanie Luizjana (USA). Zmarł Thursday, August 21, 2008 | 11:05 AM Młodszy brat Buddy'ego Guya . Jako dziecko nauczył się grać na gitarze. Poszedł w ślady Buddy'ego, grając z takimi miejscowymi muzykami, jak Big Poppa i Raful Neal. W 1957 r. akompaniował w nagraniach brata, około 1958 r. nagrywał z Nealem, a w połowie lat 60. ze Slimem Harpo. W 1969 r. w Chicago dołączył do zespołu brata. Występował i nagrywał z wieloma czołowymi artystami z Chicago, takimi jak jego brat Buddy, Junior Wells, Byther Smith i Jimmy Dawkins. Większą część lat 80. poświęcił na umacnianie swojej kariery. Dał się poznaćjako przedstawiciel twardego elektrycznego bluesa rodem z Chicago, o surowym gitarowym stylu pozostającym pod wpływem Guitar Slima. Zrealizował kilka świetnych zestawów dla wytwórni JSP, jego albumy wydały też firmy Isabel i Red Lightning.

Albumy: The Red Hot Blues Of Phil Guy (1982), All Star Chicago Blues (©1982-85), Bad Luck Boy (1983), Tribute To Muddy Waters (®1983; z Mojo Bufordem), It’s A Real Mutha Fucker (1985), I Was Once A Gambler (1987), Tina Nu (®1985/1989), Tough Guy (1989), Chicago Blues Session Vol. 25 (©1989-92/lata 90.; z Lurriem Bellem).

[Marek Kaczanowski]

[kora]

[tyna]

[kora]

[kora]

[Marek Kaczanowski]

[Marek Kaczanowski]

[sawyer]

Woodstock – nazwa festiwalu muzycznego, który odbył się w dniach 15 - 17 sierpnia 1969 na farmie M. Yasgura w Bethel koło Nowego Jorku. Jego hasłem było: Peace, Love and Happiness (pokój, miłość i szczęście), mimo tego, że festiwal nie był reklamowany w środkach masowego przekazu, przyciągnął ponad 500 tys. ludzi. Ten trzydniowy koncert stał się pierwszym z wielkich zlotów młodzieżowych w latach 70.

Wzięły w nim udział najwybitniejsze osobowości artystyczne i najlepsze zespoły tamtego okresu - w tym bohaterowie dzisiejszej audycji:























Ludzi rzeczywiście sie trochę zjechało


A narzekaliśmy, że na Paprocanach było kiepsko z higieną


Loża dla VIP-ów

[zadra]

No, no! Jak tu nie być? Do 22-giej...zatem