Okolice Bluesa

Ale później można pochwalić się, np. wygraliśmy Rawę Blues, graliśmy na dużej scenie Rawy... Niektóre zespoły na swoich stronach piszą, np. graliśmy z Shemekią Copeland, Johnny Winterem, Nicky Buzzem, itp. Żałosne. Ale, każdy orze jak może.

PR PR PR ludziska. Gdyby obowiązywał jakiś kanon etyczny. A może jest tylko trzeba go przypomnieć . Sumie to nadal dobra rekomendacja "uczestnik Rawy Blues" to jednak o czymś świadczy. Dżem na finał bardzo dobry krok .

Po dzisiejszej konferencji prasowej z Keb Mo jego koncert w piątek zapowiada się na wielkie wydarzenie a i w sobotę w Spodku nie zabraknie znakomitej muzy.

Na pikniku Mrągowo gwiazdy grają po półgodziny. Na plakacie nazwy dobrze wyglądają. Bo kto patrzy na czas trwania występu. Za to cena jest adekwatna do ilości nazw na plakacie.

Mrągowo to bułczano-kiełbasiany festyn. Rawa aspiruje chyba do festiwalu nieco wyższej rangi? Łącznie za wszystkie te krótkie występy organizator musi wydać lekko kilka tysięcy. Z pożytkiem dla "wyrobionego" słuchacza (a chyba raczej tacy przyjeżdżają na Rawę) za takie pieniądze można pokazać godzinny koncert jakiegoś lokalnego zespołu...

Nie mam pojęcia do czego aspiruje RB cz PM nie mniej jednak oba mają swój target który jakoś trzeba połechtać.

To w Olsztynie pod tym względem mamy szczęście, moim zdaniem - na małej scenie ONB, na Rynku, tylko 3 zespoły dziennie, grają po około 50 minut

Albert Lee spoko muzyk na pewno przyciągnie sporo słuchaczy.

Wczorajsza audycja "Bielszy odcień bluesa" była spotkaniem z Albertem Lee - . Na bluesy w jego wykonaniu specjalnie bym nie liczył, ale dla niektórych występ Alberta Lee będzie atrakcyjnym urozmaiceniem festiwalu.

A najśmieszniejsze jest to, że właśnie dziś będę niedaleko "Spodka" w drodze z północy na południe i na zachód Łomża - Kraków - Wrocław tak mniej więcej gdzieś koło godziny 22.

To masz szansę załapać się na Dżem i... jam

Wróciliśmy późną nocą zmęczeni i pełni wspaniałych wrażeń!
Organizacja - rewelacja! Profeska i pełny szacun dla pana Irka i jego brygady.
Co do występów:
- Levi (Laureat Małej Sceny)
hm... bardzo poprawnie grają, wręcz profesjonalnie, wokal raczej jakby szkolony (acz o niezbyt ciekawej barwie), ogólnie jednak niewiele wspólnego z bluesem.. dupy nie urwali; na wielkie brawa zasługuje pan grający na harmonijce
- F*ck The People
hm.. hm.. zespół beznadziejny jak jego nazwa, nie wiem o co chodziło organizatorom, którzy go dopuścili do dużej sceny - lekka żenada
- Hot Tamales
ten zespół staje się coraz lepszy z występu na występ, piękny charyzmatyczny głos wokalistki, nostalgia bluesowa i klimat, świetny występ
- Cheap Tobacco
żona kolegi, które lubi pop i rock była zachwycona; bum bum.. i tyle
w tym momencie poszliśmy na obiadek i spacer, żeby się nie wkur.. ć; koledzy, którzy zostali, stwierdzili, że dobrze zrobiliśmy, a więc niech to będzie skróconą recenzją poniższych kapel:
- Joe Colombo feat. Kasia Skoczek
- Krzysztof Głuch Oscillate
- Janusz Hryniewicz

KONCERT FINAŁOWY

- Shakin' Dudi
Bardzo dobry koncert
- Toronzo Cannon
rewelacja, kupa świetnej zabawy, wspaniałego brzmienia, mega show i blues we wspaniałej postaci - mucha nie siada!
- Albert Lee
no fakt, zdecydowanie Mrągowo, choć nie powiem, pan Albert zaśpiewał pięknie piękną balladę zasiadając do pianina
- Shemekia Copeland
nie ma odpowiednich słów; byłem na wielu fantastycznych koncertach, ten zaliczam do pierwszej piątki, albo i trójki; sama pani Shemekia pozamiatała, urwała dupę itp; ale i panowie gitarzyści miodzio! oszczędne wspaniałe solówki, totalny blues, dobry, zadziorny, o potężnym wykopie! Ameryka i przepaść
- JJ Grey & Mofro
zaczął jakoś tak dziwnie, w drugim kawałku trochę lepiej, a potem! masakra! Wymiótł scenę bez kretsu, totalna soulowo bluesowa orgia! cudowny głos; wspaniała dynamika koncertu; Ameryka i przepaść
- Dżem
hm.. wyszliśmy w trakcie trzeciego kawałka , nie chcąc psuć sobie zdania o tej legendzie;
nie wiem co się stało, ale nagle na tym samym sprzęcie brzmienie stało się matowe i nijakie;
byłoby o wiele lepiej, gdyby zagrali tuż po panu Irku (Shakin Dudi), a tak... no cóż.. nobody perfect
I tak kocham Dżem i szanuję za wszystkie dokonania,ale nawet wielcy mają czasem swoje słabsze chwile
Pierwszy raz byłem na koncercie Dżemu bez R. Riedla i .. chyba ostatni

Ogólnie wspaniały Festiwal, wspaniałe przeżycie, panu Irkowi bluesmeni powinni wystawić pomnik z jeszcze za życia!
hej i pozdro

Okazalo się, że jurorzy RAWY też w "jedwabiach" gustują

Toronzo Cannon
Jeśli przyszłością chicagowskiego bluesa według Alligatora, ma być klonowanie Hendrixa, to ja dziękuję. Wolałbym na Rawie posłuchać Cash Box Kings, Morry Sochat and The Special 20's, Joel Paterson’a jeśli chodzi o współczesny blues z wietrznego miasta.

Albert Lee
Mrągowo na Rawie. Fajne rzeczy wygrywa na tej brzydkiej gitarze i na jego koncert pewnie bym się wybrał, ale obsadzenie tego muzyka, jako głównej gwiazdy Rawy to nieporozumienie.

Shemekia Copeland
Nie jestem wielkim miłośnikiem jej wokalu, ale na tle Toronzo i Alberta była faktycznie „królową bluesa”.

JJ Grey and Mofro
Bardzo dobry koncert muzyka, którego twórczość też znam bardzo słabo. Dla mnie nr 1 tegorocznej Rawy. Mógłby mieć tylko w zespole jakiegoś bardziej stylowego soulowego gitarzystę, klient grał oszczędnie, ale Steve Cropper to on nie jest. Reszta bandu natomiast znakomita, w sumie jakby nie było gitary muzyka nic by nie straciła na jakości. Fatalnie, że technicy na scenie tak szybko wypieli backline, że nawet interwencja Irka nie pomogła, aby zespół zagrał bis.

Dżem
Z legendy Dżemu na Rawie pozostała tylko legendarna zapowiedź Jana Chojnackiego…
Jarmarczno-dożynkowy występ.

Oj to się Dżemowi dostaje no chyba aż tak źle nie było. Może oczekiwania macie coraz większe.

Dżem jak na gwiazdę tylko 7 kompozycji bez bisów a to lipa nie koncert w tych okolicznościach.

Hendrix i Joplin to fundamentalne tezy dla polskich bluesfanów. Czyli punkt odniesienia. Wokalistka jest wtedy dobra, jeśli śpiewa "jak Joplin", a gitarzyści muszą w wywiadach koniecznie podawać jako swoją inspirację - mistrza J.H. Acha, zauważyłam ostatnio, że dobrze jest też wymieniać SRV. Jeśli tak nie jest, to coś nie tak, to nie jest blues. Latka lecą, medialne dziadki nabożnie i na kolanach podawały i podają te prawdy objawione, ale okazuje się, że bluesfani nowej generacji również w pozycji klęczącej te same cuda powtarzają.
Co do opisu Rawy, to gdybym miała opisać i zrecenzować, byłoby to bliskie recenzji rockena. JJ Grey & Mofro to jest to. O części polskiej powiem tyle co Idee Fixe. Te różne levi, tobacki, colombo i skoczek, głuch i co tam jeszcze... Nie wiem o co chodzi, ale obserwuję, że to niemalże norma na Rawie. Niektórzy mówią, że to specjalnie, aby był kontrast dla ... Tu sobie dopiszcie.
Ogólnie było super. Bo trzeba wiedzieć, czego można się spodziewać i czego oczekujemy.

A to nie The Beatles zmienił świat?