II edycja WETWATER (blues connection) Festival

[Krzyś fishbone Grajczak]

30.06.12 zabukowane

[Brzoza]

[hipek]

WETWATER 2011 – niestety to już koniec tegorocznych bluesowych przygód festiwalowych w Moryniu. Jak to wyglądało z punktu widzenia jednego z organizatorów? Hmm… żeby jak najkrócej: piątek – fantastyczny w wąskim gronie, sobota – fantastyczna w szerokim gronie, niedziela – niech ktoś mi podpowie…
A już na poważnie: w piątek mieliśmy zaplanowane spotkanie organizacyjno-towarzyskie. Oczywiście o sprawach organizacyjnych nikt nic nie mówił. Ani słowa. Pierwszy przyjechał Lech Bekulard z małżonką, tuż po wywiadach radiowych w Zielonej Górze. Twierdził, że jechali spokojnie, natomiast jestem przekonany, iż będą mieć dodatkowe fotografie z podróży na nasz festiwal. Tanie nie będą…
Zaraz po nim przyjechał Ryszard Gloger, za chwilę Andrzej Jerzyk i nieco później Adam Brzeziński z Bartkiem, Tomkiem i Anią. Spotkaliśmy jeszcze kilka osób, które przybyły na festiwal (ekipa z Krakowa – dziewczyny, których prawdziwych imion nie poznał nikt, z Pruszcza Gdańskiego – Ewa z kabaretu LIMO, Kola, ekipa Jaw Raw, Małgosia – współorganizator festiwalu, szefowa MOK Moryń z mężem Rysiem, Janek (mówiono na niego Panie Burmistrzu) z małżonką (jeśli kogoś pominąłem, to mam wytłumaczenie), no i zaczęliśmy rozmowę… Rozmawialiśmy dość długo… Zbyt długo….
Jednak, co najważniejsze zaczęło się w sobotę. Tuż po godzinie 13.00. Nastąpiło szybkie losowanie zespołów konkursowych i zaczęliśmy festiwal. Scena stała dość stabilnie, pogoda była śliczna (ani jednej kropelki deszczu aż do dziś), woda w jeziorze ciepła – czyli po prostu WETWATER!

W konkursie wystąpiły kolejno: ZA FCZEŚNIE FSTAŁEM – NIE STRZELAĆ DO PIANISTY – INDIANER – CORA LEE – 20 MIL OD MIASTA – HERBATA. Poziom konkursu… hmm, jakby to powiedzieć… Niektórzy uczestnicy zmagań musieli tuż przed występem, lub już po nim, zażywać kąpieli w jeziorze Morzycko, żeby ostudzić emocje i posłuchać jakie wrażenia dźwiękowe mają ryby. Poziom był bardzo wysoki. Wystarczy wspomnieć, iż nagrody odebrało aż czterech wykonawców:
Cora Lee – nagroda specjalna dyrektora MOK Moryń
Nie Strzelać Do Pianisty, Adam Karmiński – nagroda indywidualna
Herbata – nagroda specjalna
20 MIL OD MIASTA – nagroda główna, I MIEJSCE


Następnie zaczęło się wielkie wydarzenie: koncert na łódce zagrali Przytuła & Kruk – wszyscy staliśmy jak urzeczeni… niezwykłe granie, rewelacyjna sceneria i chłopaki na łodzi wypływający z szuwarów w stronę sceny… Taką przygodę trzeba przeżyć i nie wyobrażam sobie innego składu, który mógłby zagrać kiedykolwiek koncert na łódce z takim powodzeniem.

W trakcie tego występu powoli przenieśliśmy się na „wodną scenę”. Po duecie wystąpił, z koncertem jubileuszowym, zespół Jaw Raw zapraszając do wspólnego grania przyjaciół, którzy przez 15 lat działalności przez zespół się przewinęli (niestety, nie wszyscy mogli dotrzeć). Natomiast Piotr Ostrowski, Sławomir Błęcki i Janusz Czapski wraz z Jaw Raw pokazali żywioł i energetyczne granie w nadzwyczaj rozbudowanym (jak ten zespół) rozbudowanym instrumentarium. Gratuluję chłopakom, że występują już razem 15 lat!!!

Po nich BIG FAT MAMA!!! Co to się działo… Dzikie tańce w wodzie, w piasku… cała plaża oszalała! Akurat zapadał zmierzch… Ci, którzy nie byli, muszą to sobie wyobrazić.


Bogdan Szweda & EASY RIDER – wielkie postaci, wielki koncert, wielka energia… Wbrew zapowiedziom nie było grania akustycznego!!!

Podczas jedynego wolniejszego numeru, już około północy w powietrze wypuściliśmy kilkadziesiąt (a może kilkaset, któżby to zliczył – było to zbyt mocno urokliwe i wzruszające) lampionów z życzeniami w powietrze… Zespół grał, a nad nimi, w stronę lasów na przeciwległym brzegu jeziora szybowały lampiony! Staliśmy jak urzeczeni!

Ale to jeszcze nie był koniec. Na scenie swoje prezentacje rozpoczął Floating Trippin Festival: wystąpiły jeszcze cztery zespoły, m.in. Andrzej Malcherek (Free Blues Band) ze swoim nowym projektem, zespół Heaven, rewelacyjny solista, którego imienia i nazwiska nie znam i ktoś jeszcze (tego już nie mogłem zobaczyć, ze względu na działania organizacyjne)… Cały festiwal trwał od godziny 14.00 do 2.00 w nocy, czyli 12 godzin muzyki non stop! W międzyczasie mieliśmy okazję spotkać się i porozmawiać z przedstawicielami MONARU, energetyczną ekipą Floating Trippin Festival, odwiedzić stoisko prezentacyjne GEWA MUSIC POLSKA (VGS, LABOGA) – sponsora jednej z nagród, cudownych ludzi, wiecznie uśmiechniętych. Mieliśmy także masę innych atrakcji.

W niedzielny poranek spotkaliśmy się w schronisku u Pana Adama (dziękujemy Adamie za Twoją serdeczność) i omawialiśmy wrażenia dni poprzednich! Do godziny 16 z minutami… Ogromnie ciężko było nam się pożegnać z pięknym i przyjaznym Moryniem! Cóż, zapraszamy w kolejnym roku, 30 czerwca 2012 – nie ma w tym dniu żadnego meczu, żadnych innych ważnych wydarzeń! Moryń wbrew pozorom jest blisko z każdego miejsca w Polsce! Na pewno nie dalej niż każde inne! A takiej atmosfery nie spotkacie w zbyt wielu miejscowościach i na zbyt wielu festiwalach! Ja jestem wniebowzięty!
Dziękuję raz jeszcze wszystkim!!!

Fotografie wykonał: Ryszard Matecki

[hipek]

Trochę taka Ostatnia Wieczerza mistrza Leosia... I imiona autorów obrazu zbieżne (w wersji piątkowej imię właściciela fotoaparatu).

[scichol]

[hipek]

[troophel]

[hipek]

[troophel]

[hipek]

[hipek]

[Brzoza]

W mordę. Coś padło z serwerem gdzie mam stronę audycji i nie mogę dokończyć relacji, więc tylko jak wstanie to ją wrzucę. Trochę już napisałem i nie chcę jej zaczynać od początku.

Jest możliwość dostania zdjęć od Leszka i Hipka na maila czy cuś? Przydałyby się do relacji Z góry wielkie dzięki

[hipek]

[Brzoza]

To były trzy dni wspaniałej muzyki, rewelacyjnych ludzi i doskonałej organizacji. No właśnie, trzy dni, a przecież festiwal trwał tak naprawdę tylko ten jeden. Czemu więc piszę w ten sposób? Dowiecie się czytając tą relację.

Jak sam tytuł tego tekstu powinien Wam sugerować, była to dopiero druga edycja tego festiwalu. Zazwyczaj potrzeba kilku lat, aby jakikolwiek festiwal bluesowy w tym kraju wypracował sobie pewną markę, która przyciągnęłaby tysiące ludzi. Jestem w pełni przekonany, że WetWater będzie w przyszłym roku wydarzeniem, którego pominięcie będzie uważane wręcz, jako czyn niedopuszczalny dla każdego miłośnika bluesa.

Cała impreza odbyła się 25 dnia czerwca 2011 roku w urokliwej miejscowości Moryń, w województwie zachodniopomorskim, około 80 km na południe od Szczecina. Nigdzie indziej nie ma tak zbudowanej sceny jak właśnie na tym festiwalu. Stoi ona w całości nad wodą tuż przy piaszczystej plaży miejskiej. Trzeba przyznać, że organizatorzy wpadli na doskonały pomysł, aby właśnie w taki sposób odróżnić się od innych imprez tego typu. Udało się to w 100%! Ale zacznijmy od początku.

Kiedy przyjechaliśmy do Morynia w piątek wieczorem, zabawa trwała w najlepsze. Obecni byli już redaktorzy Andrzej Jerzyk i Ryszard Gloger, Lech Bekulard, Pani Dyrektor MOK Małgorzata Matecka z mężem, Burmistrz Morynia oraz żeński fan club Tomka Kruka z Krakowa. W tym zacnym towarzystwie, słuchając muzyki i rozmawiając, spędziliśmy wiele miłych godzin, aż w końcu udaliśmy się na spoczynek, gdyż trzeba było wypocząć przed głównym dniem festiwalu. Sobotni poranek upłynął pod znakiem rekonwalencji naszego zdrowia oraz sympatycznych dyskusji na temat muzyki bluesowej. Pod scenę udaliśmy się około godziny 13 aby być świadkami losowania kolejności występów zespołów zgłoszonych do konkursu kapel. Muszę przyznać, że cały festiwal stał na bardzo wysokim poziomie. Nie tylko gwiazdy edycji ujęli swoimi występami publiczność, ale również bandy, które przyjechały walczyć w konkursie pokazały, że wiedzą jak grać. W tym roku zakwalifikowało się sześć zespołów: Cora Lee (Berlin), Herbata (Moryń), Nie Strzelać do Pianisty (Leszno), Za Fcześnie Fstałem (Kożuchów), 20 Mil od Miasta (Warszawa) oraz Indianer (Środa Wielkopolska). Każdy z nich pokazał, że bluesa można grać na wiele ciekawych sposobów. Zaowocowało to intensywnymi naradami Jury, ale werdykt musiał być tylko jeden. A ułożyło się to tak: zwycięzcą tegorocznego WetWater została kapela 20 Mil od Miasta, która uzyskała prawo do występu jako gwiazda przyszłorocznej edycji, a najlepszym gitarzystą okazał się Adam Karmiński z formacji Nie Strzelać Do Pianisty, który otrzymał piękną gitarę firmy VGS. Wyróżnienia otrzymały zespoły Herbata i Cora Lee. Uważam, że werdykt był sprawiedliwy i nie czuję tu żadnego zaniedbania.

Kiedy wszyscy już trochę ochłonęli, przyszedł czas na występ gwiazd festiwalu. W pewnym momencie publiczność usłyszała charyzmatyczny głos Bartka Przytuły oraz charakterystyczne dźwięki gitary dobro Tomka Kruka. Każdy próbował wypatrzyć ich na scenie, ale nikomu ta sztuka się nie udała. Nagle z sąsiedniej rzeki wyłoniła się łódka z wiosłami i zaczęła kierować się na scenę. Tak właśnie rozpoczął się koncert duetu Przytuła & Kruk, którzy za każdym razem sprawiają publiczności ciekawe niespodzianki. Kiedy dopłynęli do plaży, wysiedli z łódeczki i wspięli się na scenę. Wyszło to bardzo urokliwie i uważam, że było to najoryginalniejsze rozpoczęcie koncertu ze wszystkich tego dnia. Zaraz po nich wystąpił Jaw Raw, dla których był to koncert jubileuszowy. Było to uhonorowanie ich 15-letniej działalności scenicznej. Z tej okazji zaproszeni zostali muzycy, którzy przez te wszystkie lata przewinęli się przez zespół. Nie lada gratką było usłyszeć klawisze, których na co dzień w muzyce Jaw Raw nie ma. Kiedy Jaw Raw zeszli już ze sceny, przyszedł czas na najbardziej zappowski band tego kraju, czyli Big Fat Mamę. Widziałem ich występy kilkukrotnie, ale dopiero tym razem poczułem na całym ciele gęsią skórkę. Tak psychodelicznego koncertu w ich wykonaniu jeszcze nie doświadczyłem. Od pierwszych dźwięków wiedziałem, że będzie to koncert wyjątkowy. Ciężka gitara Olka, głębokie klawisze Borysa i psychodeliczna sekcja dęta. To było granie jak nie z tej ziemi. Tym razem było więcej psychodelii i klimatu Zappy niż funku i to właśnie sprawiło, że występ był tak wyjątkowy. Trzeba przyznać, że ta kapela powinna być naszym towarem eksportowym. Nikt tak nie gra jak Big Fat Mama! Zaraz po nich, już jako ostatni tego dnia, wystąpi Bogdan Szweda i Easy Rider. Piękny koncert, pełen znakomitej muzyki z najwyższej półki. Gitarzysta Andrzej Wodziński, który jest jednym z najlepszych polskich muzyków grających slidem pokazał, że pomimo fali młodych artystów jest wciąż miejsce dla takich legendarnych “wyjadaczy” jak oni.

Niedziela upłynęła pod znakiem relaksu i rozmów na temat festiwalu. Zgromadziliśmy się na placyku pod budynkiem schroniska młodzieżowego i przez wiele godzin dyskutowaliśmy o dniu poprzednim. Około 14 wyruszyliśmy do Gdańska i 6h podróży minęło niczym błyskawica. A wszystko to dzięki Bartkowi Przytule, który mi towarzyszył i umilał mi jazdę rozmową.

WetWater to 10 godzin pełnych muzyki najwyższych lotów. Piękny przykład, że twórczość młodych kapel może iść w parze z twórczością tych, którzy istnieją na naszej scenie od kilkudziesięciu lat. To wszystko w przecudnej scenerii jeziora Morzycko i pięknie usytuowanej sceny na wodzie. Jestem szczęśliwy, że są takie festiwale, z dala od wielkich miejskich aglomeracji, gdzie zjeżdżają się ludzie różnego pochodzenia, mówiący różnymi językami i nawet słuchający różnej muzyki, aby być razem i ucztować w tak rewelacyjnych dźwiękach jakie niosły się po tafli jeziora przez cały dzień. Widać było, że Jurek Hippman, Małgorzata Matecka oraz wszyscy ludzie, którzy pomagali im w tym przedsięwzięciu, wsadzili w to całe swoje serce i wcale nie liczyli na zyski, a tylko i wyłączeni na zadowolenie miłośników bluesa, którzy tak licznie zjechali się w tym roku do Morynia. Z całego serca życzę, aby przyszły rok był jeszcze lepszy!

Źródło oprawione w zdjęcia:

[lech]

[małgorzata]

[lech]

[małgorzata]