Jan Gałach and Friends
: października 11, 2013, 8:37 am
Jedną z materialnych pamiątek jakie przywiozłem z tegorocznej Rawy jest płyta Jana Gałacha. Spędzając długie godziny w pociągu wiozącym mnie do domu dokładnie obejrzałem książeczkę i okładkę płyty (bo posłuchać jej nie miałem możliwości). Już te oględziny wywołały we mnie sporo pytań, wątpliwości... Ucieszyła mnie track lista z której to wynikało, że lwia część materiału to kompozycje własne (tylko jeden cover). Ucieszyło mnie liczne grono bardzo zdolnych i moich ulubionych muzyków-gości zaangażowanych w nagrania. Trochę zaniepokoiły mnie słowa Jasia wydrukowane w książeczce będące swego rodzaju alibi? wytłumaczeniem? takiej a nie innej jakości materiału dźwiękowego wynikającego z pracy w różnym czasie i różnych studiach nagraniowych. Po wysłuchaniu płyty uważam, że nie jest źle a przynajmniej zupełnie nie przeszkadza mi to w słuchaniu.
Pierwsze co rzuca się w uszy po wysłuchaniu płyty to duża różnorodność stylistyczna. Mamy bowiem jazz, jazz-rock, blues, boogie, dynamiczny rock, „ludowiznę” („Kantrowiec”). Czasem zmiana stylistyki poszczególnych utworów jest bardzo radykalna jak choćby to kiedy po mocno rockowym „Rock’n’roll i ch...” z wokalem Roberta Mastalerza przypominającym Bona Scotta z AC/DC dostajemy jazzową perełkę w postaci „Afro blue”. Nie wiem czy wszystkie te style całkowicie wyczerpują muzyczne fascynacje Janka ale mi taki eklektyzm bardzo pasuje.
Uwielbiam brzmienie elektrycznych skrzypiec a na płycie Jasiu prezentuje sporą ich różnorodność. Od takiego powiedzmy klasycznego – czyli cieplutkie, aksamitne aż po mocno gitarowo sfuzowane czasem wręcz na pierwszy rzut ucha można pomylić z gitarą. Jan Gałach i jego skrzypce to rzecz jasna główni bohaterowie tego krążka ale wszyscy muzycy biorący udział w nagraniach dołożyli dużo dobrego. Aż cztery śpiewające osoby w tym moja absolutnie ulubiona ulubienica Karolina Cygonek, dwóch zacnych basistów, dwóch gitarzystów, jedyny w swoim rodzaju Borys Sawaszkiewicz na klawiszach (cudne partie Mooga), Kielak na harmonijce i saksofonista. Nie, nie zapomniałem o perkusiście ale jemu należy się kilka osobnych zdań. Mam niezłą zakrętkę (przechodzącą czasem w obsesję) na punkcie perkusji. Kiedy brzmi kiepsko cała płyta ma u mnie „przechlapane”. Maxa Ziobro widziałem i słyszałem na żywo wiele razy dlatego to jak gra nie było dla mnie wielkim zaskoczeniem. Na płycie doszła do tego jeszcze wartość dodana w postaci pięknej realizacji. Perkusja brzmi dokładnie tak jak lubię – mocno, wyraziście, naturalnie, surowo. Opisać słowami się tego nie da jak dla mnie brzmi to po prostu pięknie. No i Max dał radę w tych wszystkich zaproponowanych przez Jasia stylistykach chociaż w „Afro blue” zagrał chyba jednak zbyt prosto może nawet za prosto. Po każdorazowym wysłuchaniu płyty nachodzi mnie refleksja jak gigantyczny potencjał tkwi w tej ekipie. Solówki (rzecz jasna poza jasiowymi) są raczej krótkie a na koncercie, oczywiście takim na którym organizator nie patrzy nerwowo na zegarek, można się nieźle rozpędzić i dać czadu, że kapcie z nóg pospadają.
Płyta nie jest pozbawiona wad. Ja znalazłem dwie. Strasznie ciężko wyjmuje się książeczkę z okładki no i w moim egzemplarzu (numer 829) płyta ciągle wypada z tych plastikowych „trzymaczy”.
"kupy"