Okolice Bluesa

Faktycznie, są dzwony, pieruny i dysc..
To tak jakby panowie chcieli zaznaczyć, ze to już klamra wieńcząca ich karierę płytową..
smutne, ale jakże zarazem urocze.. i sentymentalne.

Ja mam wersję Deluxe Bonus, w której po deszczu i dzwonach można wysłuchać jeszcze trzech numerków:
- Methademic (rewelka)
- Peace Of Mind (czad!)
- Pariah (najsłabszy z tych trzech, ale i tak fajny)
są jeszcze wersje Spotify Bonus i Best Buy Bonus
ale namieszali.. jak to Sabaci . .

Generalnie nic nie przebije pierwszych dwóch płyt i Sabbath Blady Sabbath, ale płyta jest świetna i moim zdaniem zdecydowanie ciekawsza i lepsza od Sabotaża, Tiechinicieskoj Extazy i od Never Say Die. Z tych trzech ostatnich można by zrobić w miarę dobrą jedną płytkę, która i tak nie przebiłaby "13"

Tommy Iommy to jedna z największych kopalni świetnych riffów, ale swój największy blask te riffy osiągają okraszone wokalem Ozzyego!

Purple poszli w nowatorskie brzmienie i zrobili świetną płytę.
Sabbaci poszli w pierwotne brzmienie i zrobili świetną płytę.

A młodociane siurki niech podziwiają z zachwytem i się uczą!

Naprawdę piękną niespodziankę poczynili nam ponowie Iommy i Osbourne!
chwiała im za to..

Ciekawy komentarz odnosnie jakosci nagrania i miksu:

Jon Hadusek of Consequence of Sound said of the production, "Rubin...deserves disparagement for the way he mixed the audio levels, which are crushed by distortion and compression. Otherwise well-recorded songs are blemished, an affliction all too pervasive in the modern music industry".[54] Ben Ratliff of The New York Times also disliked the album's mastering, saying, "The new Black Sabbath album was produced by Rick Rubin, who some believe to be a prime offender in the recent history of highly compressed and loudly mastered music — a major cause of ear fatigue...13 is mastered loudly, too; Mr. Iommi's guitar tone planes outward, leaving very little space, and the drums stay high and present in the mix. Your ears aren't given room to breathe".

Żadne odkrycie ani nowość, przecież to po prostu słychać. Od co najmniej 20 lat, nie ma muzyki popularnej/rozrywkowej bez "pompowania". W ramach uzyskiwania coraz lepszych wyników sprzedaży, "towar" musi być tak zrobiony aby głuchy nie czuł się dyskryminowany i słyszał tak samo jak ten o lepszym słuchu. Absurd goni absurd, z jednej strony moda na sprzęt audiofilski a z drugiej tworzenie muzyki która na sprzęcie za grubą kasę brzmi praktycznie tak samo jak na zwykłym odtwarzaczu przenośnym. A audiofile zaczęli słuchać "kabli" a nie muzyki...

Nad czym się tu rozwodzić?