Mam duży problem z tą płytą...
Oczywiście byłem wielkim fanem Purpli - ze względu na rocznik nie bardzo miałem wyjście
i w jakimś stopniu tym fanem pozostaję do dziś. Ale...
Sztandarowe albumy, to sztandarowe albumy, poza jakąkolwiek dyskusją. Z biegiem lat jednak doszedłem do wniosku, że dla mnie DP to jest kapela w której graja przede wszystkim Blackmore i Gillan. Najlepiej razem, ale jak nie - też obleci. Nic nie ujmując pozostałym muzykom: elegancki, punktualny, a jednocześnie żywiołowy, leworęczny Paice, ozdobny Lord, co też umiał przyp..olić i Glover, do którego mam wielki sentyment, bo gra (i wygląda) jak mój były basista Jacek.
Ale w tym wszystkim Blackmore! Stoi z boku sceny, łypie groźnie spode łba i jak wygląda - tak też gra. Jego wybitnie agresywny sposób gry jak bagnetem rozpruwał od środka purpurową materię plamiąc ją śladami prawdziwej krwi, a czasem nawet wnętrzności! Najbardziej rockowy, najbardziej bluesowy(!) i chyba najbardziej bezkompromisowy i prawdziwy z nich.
Przez długi czas miałem rozjazd z Gillanem. Wspaniała barwa głosu, niesamowite warunki, które jednak szybko stracił. Ale to czysty rock'nroll! Miałem taki okres, gdy fascyniwała mnie sprawność techniczna i umiejętności, wtedy (o zgrozo) myślałem nawet że Coverdale lepiej śpiewa! Jakże sie tego dziś wstydzę! Ma ciekwy głos, to prawda, umie z nim wiele zrobić bez tego Gillanowskiego "siłowania się" ale ile w tym rocka? Gillan to przede wszystkim ten niesamowity, luzacki klimat, którego NIKT w takim stopniu nie ma! Jak Jagger to król rokendrollowej energii, tak Gillan dla mnie jest królem tego specyficznego luzu! A do tego jaka niesamowita charyzma! Kamery tego za bardzo nie przenoszą, na filmach aż tak tego nie widać, ale każdy któ widział go na żywa chyba wie, o co mi chodzi? Wystarczy, że sie pokaże - wszyscy jedzą mu z ręki! Ogólnie jest to zjawisko, do zbadania naukowo!
No ale panowie zdaje sie nie za bardzo mogli ze sobą wytrzymać, co może być funkcją tego, co powyżej napisałem - kontrastu i ścierania sie dwóch zupełnie różnych podejść i zupełnie innego "ładunku emocjonalnego". Ale jak się spotykali, z tychże chyba również względów - wychodziły arcydzieła.
Co do Morsa- przez długi czas myślałem, że za to, co on zrobił Purplom, to powinien iść siedzieć! W Kansas był OK, ale tu, te "nizanie koralików" i te przesłodzone zagrywki bardzo mnie wkurzały. Dopiero po czasie zrozumiałem, że największe pretensje mam do niego o to, że nie jest Blackmorem! Jak to zrozumiałem, jakoś przestał mnie aż tak drażnić, choć fanem nie jestem. No i był przynajmniej Gillan! A on śpiewał coraz lepiej, i choć skala oczywiście już od dawna nie ta, to to, co miał wykorzystywał naprawdę świetnie, stawiając właśnie na "ten klimat, ten luz".
Szkoda - czas mija i zdaje się, że sie to juz nie sklei.
Drażni mnie niezmiernie używane często w różnych recenzjach określenie "przyzwoita płyta". Zwłaszcza jak dotyczy wykonawców typu DP. A jakie do k.. nędzy mają nagrywać płyty ludzie, którzy od 40 lat nic innego nie robią, tylko nagrywaja płyty, albo grają koncerty? Dobrze, że jeszcze nikt nie napisał, że "zawodowe"!
Ale miałem napisać o moim problemie. Z tą płytą.
Najwięcej muzyki słucham w samochodzie - najlepiej brzmi, najbardziej tez do mnie dociera. Tę płytę włączałem już kilka razy, co najmniej trzy, może cztery. Wysłuchałem pierwszego kawałka i nawet go zauważyłem, a potem, choćbym nie wem jak sie starał - nic! Myśli gdzieś ulatywały, spoglądałem na drogę, coś rozkminiałem w głowie. Nie byłem zupełnie w stanie sie na tej muzyce skoncentrować! No to mówię sobie - włączę jeszcze raz. Znowy to samo!
Tak, że naprawdę nie wiem, co tam zagrali, w głowie utkwił jakiś jeden riff, no i pierwszy kawałek, dość fajny.
: maja 9, 2013, 10:30 pm
).
hmmm...