Okolice Bluesa

autor: **Marek-Browarek6** » października 9, 2012, 2:28 pm

http://www.youtube.com/watch?v=GiCFv8Dc3eA

autor: **rocken** » października 10, 2012, 9:48 pm

autor: **posener** » października 10, 2012, 9:55 pm

autor: **rocken** » października 10, 2012, 9:57 pm

autor: **rocken** » października 13, 2012, 9:32 am

16 października w TV Sky Arts 1 - dokument Johna Illsley'a, "Mark Knopfler - Guitar Stories "

http://skyarts.sky.com/guitar-stories-mark-knopfler

http://www.youtube.com/watch?v=lsIhk84PlyE

autor: **Robert007Lenert** » października 14, 2012, 2:23 pm

No i mam , kupilem. A teraz pewnie kilka osob zaskocze. To album nie tylko dla milosnikow Marka, to tez album dla milosnikow harmonijki. Kim Wilson podobnie jak Knopfler pokazuje, ze muzyka, to dzwieki i oraz cisza miedzy nimi

Dla mnie ten harmonijkowy gigant jest drugim bohaterem tego 2-plytowego dziela. Material znakomicie poukladany....gdy juz mamy dosyc celtycko-angielskich ballad wlasnie pojawia sie jakis blues , badz "countryrokowka". Perelkowa ukladanka nut zagranych z wielka swoboda. Jak ja to nazywam "czujna plyta". Polecam

autor: **rocken** » października 14, 2012, 3:15 pm

http://www.zeit.de/2012/38/KS-Interv...omplettansicht

„Moja muzyka towarzyszy ludziom podczas seksu i śmierci”
Wieloletni gitarzysta Dire Straits, Mark Knopfler, o sławie, pieniądzach i nowej płycie

Dlaczego tak rzadko udziela pan wywiadów?
Bo chcę mieć święty spokój. Żyję spokojnie w Londynie, czemu miałbym zwracać na siebie uwagę? Nie ma nic cenniejszego niż sfera prywatności. Dla mnie koledzy, którzy zasiadają w talk-showach, są absolutną zagadką. Mnie nigdy pan nie zobaczy w takim programie. Tylko moi synowie nie akceptują mojej niechęci przeciw występom w telewizji. Zawsze namawiają mnie na występ w „Top Gear”: "Tato! Tato! Tato! Musisz w tym wziąć udział. To jest świetne!" . Otóż nie, to nie jest świetne!

Nie ufa pan mediom?
Nie. Jestem tylko bojaźliwy! I proszę mnie źle nie zrozumieć, nie mam nic przeciwko prasie czy telewizji. Spędzam w domu dużo czasu leżąc, czytając i oglądając telewizję, o ile nie puszcza programów typu talent-show.

Tutaj kończy się pana tolerancja?
W istocie. Nienawidzę tego typu programów. Ludzie są tak bardzo poniżani, jak można coś takiego oglądać? Jak można coś tak obrzydliwego akceptować?

Wiele pańskich piosenek to klasyki. Nie dostaje pan propozycji, by były wykonywane przez młode talenty?
Owszem. Otrzymuję regularnie zapytania z programów talent-show i za każdym razem nie daję pozwolenia, żeby tam korzystali z mojej muzyki. Nie chciałbym w żaden sposób być powiązany z systemem tak pogardzającym człowiekiem.

Pana były band, Dire Straits, zalicza się do odnoszących największe sukcesy w historii brytyjskiego popu. Jako lider i tekściarz był pan centralnym punktem. Jak to jest być sławnym?
W takim układzie nie pozostaje nic innego, jak pogodzić się ze sławą. Mi przyszło to ciężko i trwało niezwykle długo. Mojemu sukcesowi zawdzięczam też fantastyczne studio i całą kolekcję gitar, której nie jestem w stanie zliczyć. Jestem sceptycznym człowiekiem i wciąż jeszcze nie mogę uwierzyć, że to wszystko należy do mnie. Co roku pytam doradcę finansowego, czy muszę się martwić o pieniądze, i za każdym razem mówi mi, że mogę spać spokojnie.

Muzykował pan z Bobem Dylanem, Vanem Morrisonem, Ericiem Claptonem i wieloma innymi wybitnymi kolegami i uchodził pan za jednego z najlepszych gitarzystów wszech czasów. Mimo to pozostał pan w cieniu. Można powiedzieć, że schodzi pan z drogi sławie i sukcesowi?
Nigdy nie zwykłem zwracać na siebie uwagi. Podczas koncertów na stadionach stawałem się widoczny dzięki opasce na czoło. Nosiłem ją tylko na scenie. Pociłem się straszliwie tak, że pot spływał mi do oczu. Była praktyczna, bo każdy mnie w niej widział. Jedni uważali ją za obrzydliwą, inni nie, ale proszę sobie wyobrazić, że gdy kończyłem koncert i zdejmowałem opaskę, nie byłem już rozpoznawany! Schodziłem ze sceny i wtapiałem się w tłum.

Czy nazwanie dinozaura na pańską cześć to niewystarczający dowód sławy?
Być może. To zawdzięczam grupie archeologów, którzy podobno pewnego razu, gdy słuchali mojej muzyki, wykopali coś wspaniałego. Podziękowali mi, nazywając skamieniałość moim imieniem. To ciekawe, bo moja sława jest tak dziwna, że nie ma miejsca na świecie, gdzie nie grałyby moje piosenki. W Nepalu pewnego razu rozpoznał mnie pewien taksówkarz i zaczął śpiewać Brothers In Arms. Moja muzyka towarzyszy ludziom podczas ślubów, pogrzebów, seksu i śmierci.

Dlaczego w 1995 roku rozwiązał pan Dire Straits?
Było mi w tym zespole po prostu za ciasno. Za dużo tras, koncertów, w zbyt wielkich odległościach. Zapłaciłem za to wysoką cenę – rozwiodłem się i musiałem na nowo budzić w sobie miłość do muzyki. W pewnym momencie zdałem sobie sprawę, że mogę być muzykiem tylko wtedy, gdy będę umiał oddzielić życie prywatne od zawodowego. Moja kariera solowa przebiega w znacznie wolniejszym tempie i znów kocham to, co robię.

Myśli pan, że gdyby nowy album wydał pan pod szyldem Dire Straits, wzrosłaby sprzedaż?
A skąd taki pomysł?

Ponieważ pańskie nazwisko znane jest mniejszej liczbie osób niż nazwa Dire Straits.
Nie sądzę. Moi fani wiedzą, że każdy, kto miał do czynienia z Dire Straits, zna moje imię i nazwisko. A Dire Straits to rozdział zamknięty. I to się nie zmieni.

A co, gdyby „Privateering” odniosło sukces porównywalny do albumów Dire Straits i znowu oczy wszystkich zostały skierowane na pana?
Nie myślę o tym, moja muzyka nie jest dla ogromnej publiki. Sukces jest nie do przeliczenia. Tego nauczył mnie album Dire Straits "Brothers In Arms". Kiedy zacząłem go tworzyć, chciałem uciec od charakterystycznych dźwięków Dire Straits, mocnej perkusji. Wyjątek zrobiłem dla Money for nothing, Walk of life i So far away. Do nich perkusja po prostu pasowała. A potem przyszedł obłędny sukces tych trzech piosenek.

Powiedział pan kiedyś, że pisze piosenki na podstawie np. przypadkowo zasłyszanych dialogów. Zawsze jest pan anonimowym obserwatorem?
Odkąd nie gram z Dire Straits, nie mam z tym problemu. Na moim albumie jest „Seattle” – piosenka, która powstała podobnie, jak „Sultans of swing” czy „Money for nothing”. Podczas ostatniej trasy siedziałem pewnego wieczoru w barze i oglądałem mecz Arsenalu. Moją uwagę przykuła para ludzi siedzących nieopodal i dość ostro się kłócących. Poszło o klasykę rodzaju – o niespełnione marzenia. Nie wiem, może on właśnie stracił pracę? Widziałem, że to ich pierwszy poważny życiowy dramat, wiem, jak człowiek czuje się przy pierwszej porażce. Przysłuchując się im, zrobiłem analizę swojego życia i napisałem piosenkę.

Łatwo czy ciężko pisać teksty?
Akurat u mnie pod tym względem się nic nie zmieniło. Czasem jest łatwo, czasem trudno, ale nie załamuję się. Zamykam się z laptopem i gitarą w malutkim pokoju. Jeśli nie mam pomysłu – czekam aż przyjdzie. Kto w świecie muzycznym nie jest optymistą, nie przetrwa. Kto chce przeprowadzić zespół przez wszystkie trudności, musi myśleć pozytywnie. Popełniłem błąd w dowodzeniu Dire Straits. Zawsze chciałem odnieść ogromny sukces, żyć z muzyki. Udało się. Ale nie wystarczy mieć talent, trzeba być twardym. Zresztą, to jest ważne nie tylko w muzyce.

Kiedy piosenka jest dobra?
Gdy słuchacz się wzrusza. Widziałem napakowanych typów na moich koncertach, widziałem ludzi pracy. Rozpoznam ich wszędzie, bo wśród nich dorastałem. Przychodzą na moje koncerty z żonami, dziećmi, widzę, jak im źle. Ale w pewnym momencie, stojąc pod sceną, ocierają łzy z twarzy – to chyba coś znaczy.

A czym jest sukces?
Każdego ranka chodzę na śniadanie do zaprzyjaźnionej kawiarni, w której jest mnóstwo ludzi. Jestem tam od wielu lat stałym gościem. Piję kawę, czytam gazetę. I przez te wszystkie lata jeszcze nigdy, dosłownie nigdy, nie zostałem zaczepiony. Nikt nie poprosił mnie o autograf, o zdjęcie. Nikt uporczywie się mi nie przyglądał. Jestem jednym z wielu. Sukcesem jest to, że normalnie żyję.

tłumaczenie: A.M.

autor: **Roj** » października 15, 2012, 5:25 am

Profesjonalne tłumaczenie. Kto to jest A.M. ?

autor: **rocken** » października 15, 2012, 6:52 am

autor: **rocken** » października 15, 2012, 6:47 pm

Spokojny rejs Marka Knopflera

http://muzyka.onet.pl/publikacje/spokoj ... omosc.html

autor: **rocken** » października 18, 2012, 6:58 pm

"Mark Knopfler - Guitar Stories "

http://vk.com/video_ext.php?oid=-162352 ... d7b5c&hd=3

autor: **rocken** » listopada 20, 2012, 10:12 am

W najbliższej audycji "Siła bluesa" (czwartek 22.11.12) nagrania z ostatniej płyty Marka Knopflera.

autor: **rocken** » grudnia 4, 2012, 1:41 pm

Mark Knopfler podarował swoją wyjątkową gitarę Fender Stratocaster na pierwszą licytację w ramach akcji Święta bez granic i każdy z Państwa może stać się jej właścicielem.

Jak co roku podczas akcji charytatywnej, zapraszamy do licytowania przedmiotów podarowanych specjalnie na ten cel przez znane osoby – pierwsza licytacja na antenie Trójki już 7 grudnia po godz. 16. Jakie inne niezwykłe przedmioty będziemy licytować tego dnia i kim są nasi tegoroczni darczyńcy? >>>Szczegóły na stronie swietabezgranic.pl.

autor: **mariuszgr4** » grudnia 20, 2012, 5:19 pm

Privateering – album aż dwupłytowy. Zastanawiałem się, co by się działo, gdyby w świat poszła informacja, że szykuje się nowy krążek Dire Straits, gdyby któraś z ostatnich płyt nie była podpisana jego nazwiskiem, a sygnowana przez zespół. Branża pewnie by zamarła, wielu przyklękłoby na jedno, a może i na dwa kolana w pokornym oczekiwaniu. I chyba nikt nie czułby się rozczarowany. Może nie powalony nową muzyką zespołu, ale na pewno nie byłoby mowy o rozczarowaniu.
Bo Mark Knopfler jest bardzo zdolnym artystą – znakomitym gitarzystą, z tych, co z żadnym Usainem Boltem czy innym Vai się nie ścigają, ale i piekielnie utalentowanym kompozytorem. Jeśli macie ochotę poczytać więcej o tym albumie: http://blognroll.blox.pl/2012/09/Mark-K ... -2012.html

Okolice Bluesa

Mark Knopfler - "Privateering"

Kto jest online