Okolice Bluesa

"Less Means Better"

Track listing:

1. I Got All You Need
2. Driving Towards The Daylight
3. Dust Bowl
4. Sweet Rowena
5. Prisoner
6. Stones In My Passway
7. Tennesse Plates
8. The Last Matador
9. Somewhere Trouble Don't Go
10. Heartbreaker
11. Too Much Ain't Enough Love

Podnieconych nowym wydawnictwem fanów JB oraz załamanych kolejnym w krótkim czasie albumem sceptyków przepraszam za tę prowokację, ale może wywołam ciekawą dyskusję. Z dwóch ostatnich płyt zrobiłem sobie niedawno powyższą kompilację i muszę przyznać, że słucham tego z dużą przyjemnością. Oczywiście automatycznie nasunęła się refleksja i pytanie o wpływ częstotliwości wydawanego materiału na jego jakość. Problem jest natury ogólnej i nie dotyczy wyłącznie Bonamassy, aczkolwiek JB wydaje się jego doskonałą ilustracją. Jak sądzicie, czy muzycy powinni wydawać ile się da i jak szybko się da, weryfikację zostawiając słuchaczom, czy też powinni bardziej dbać o ciężar gatunkowy swoich albumów, było nie było, swojej sztuki? Inaczej mówiąc, czy np. nie wolelibyście aby zamiast dwóch średnich (moim zdaniem) albumów w dwa lata, wydał w tym czasie jeden świetny? Wbrew pozorom nawet ja nie mam jakiegoś jednoznacznego poglądu, ale ostatnie lata kariery Bonamassy raczej każą mi się skłaniać do drugiego poglądu i generalnie dotyczy wszystkich muzyków. Może trochę nie w porę wyjeżdżam z tym tematem, ponieważ główny rycerz JB na tym forum i potencjalny ostry adwersarz aktualnie przymusowo ćwiczy wstrzemięźliwość w wyrażaniu emocji na forum, ale za kilka dni ja będę musiał ćwiczyć wstrzemięźliwość w korzystaniu z internetu, więc korzystam jeszcze z okazji. Liczę na ciekawą dyskusję, a nie walki plemienne i z góry proszę o nie dorabianie mi "gęby" przeciwnika JB, bo słuchałem go w czasach gdy większość dzisiejszych jego fanatyków nie miała pojęcia o jego istnieniu. Nadal mam pozytywny stosunek do tego artysty, ale poprzeczka poszła mocno w górę (kłania się powiedzenie o małpie i drzewie) i obiektywizm trzeba starać się zachować.

Myślę, że w przypadku JB nie występuje póki co problem zbyt częstego wydawania słabego materiału. Dwie ostatnie płyty są bardzo dobre, a ludzi którzy twierdzą inaczej spotkałem jak do tej pory tylko na tym forum, co mówi samo za siebie
Myślę, że problemem są w tym zakresie wyłącznie nadmiernie wydumane oczekiwania "koneserów", którzy już tyle słyszeli i widzieli że tak naprawdę sami nie wiedzą czego w muzyce poszukują. Czekają na jakieś epokowe dokonania, których w dziedzinie blues-rocka ze względu na jego dość ograniczoną formułę stylistyczną już raczej nie będzie. Ostatnim objawieniem w tej materii był Gov`t Mule. Nawet gdyby taka przełomowa płyta się zaś ukazała to też to musiałaby wiązać się z tak potężnie innowacyjnym podejściem (bo przecież wszystko już było) do tego gatunku muzycznego, że dla owych znawców też byłoby nie tak jak trzeba. A to dlatego że nie tak jak u Claptona, albo że nie tak jak przy Led Zeppellin lub jeszcze kogoś innego.
To nie JB ma problem ze swoimi płytami, tylko niektórzy odbiorcy jego twórczości. On nagrywa po prostu dobre płyty blues - rockowe, które kupuję i jeśli utrzyma ten poziom twórczości to kupował będę nadal. Dobrze, że nagrywa często, gdyż ten kto nie nagrywa nowego materiału dla mnie przestaje się liczyć. Cóż to bowiem za artysta, który nic nowego nie tworzy.

Skąd ta pewność, że Bonamassa podoba się wszędzie oprócz kilku osób "z tego forum"? Ostatnio bez żadnych komentarzy pożyczyłem nową płytę osobie, która trochę w życiu słyszała. Znamy się bardzo dobrze, więc nie ma mowy o jakiś fałszywych uprzejmościach - po tygodniu się spotkaliśmy i dostałem płytę z powrotem z komentarzem "dwa, trzy kawałki są do posłuchania". Zaprzyjaźnieni muzycy podobnie. To nawet ostrzej niż ja. Jeżeli chodzi o nadmierne oczekiwania, to ukułeś teorię, z którą sam polemizujesz. Ja np. absolutnie nie oczekuję aby JB wytyczał nowe kierunki, zmieniał oblicze muzyki i tym podobne bzdury, a uważam, że nagrywa płyty przeciętne, na których zwykle dobra jest tylko połowa materiału, a w przypadku "Black Rock" nawet nie tyle. Podoba ci się, że dużo nagrywa i uważasz, że wszystko jest świetne? OK, Twoje prawo, ale nie odbieraj innym prawa do innego spojrzenia na ten problem. Ja uważam, ze Joe rozmienia swój talent na drobne. Już pomijając oczywiste słabości kompozycyjne ostatnich albumów, napiszę coś co zakrawa na herezję - jego gra gitarowa też wydaje mi się coraz mniej ciekawa. Wczoraj przesłuchałem płytę, na której chyba po raz pierwszy się pojawił w pełnym wymiarze i w porownaniu z tym co gra na ostatnich płytach, gra tam masę zajebistych i interesujących solówek. Po ostatnich kilku płytach w pewnym momencie zacząłem się zastanawiać dlaczego właściwie kupuję krążki tego faceta i odpowiedź chyba kryje się własnie we wcześniejszych płytach.

Muszę przyznać, że mnie również lekko przeraża tempo ukazywania się kolejnych płyt Bonanassy, czy z jego udziałem.
Ale, jak się komuś podoba połowa materiału na płycie (sam tak mam) to uważam, że to jest znakomity wynik! Najwięksi artyści nie mają dużo lepszych rezultatów! Sting od pewnego czasu (długiego już) wydaje płyty, na których podobają mi sie po dwa kawałki góra! A bardzo go lubię! Inni podobnie - Clapton np..
PS
Ostatnio postanowiłem posłuchać troche muzyki na rowerze. Miałem w odtwarzaczu min. nowego Mayera i Driving...JB. Mayer mimo wielokrotnych odtwarzań przechodził bez echa. Natomiast przy Bonamassie... oho! Wszystkie traktory moje!
PS2
A i tak zawody te wygrał Jack White - polecam zdecydowanie!

Też nie twierdzę, że jest źle tylko od czasu do czasu chciałbym aby było świetnie. W przypadku najwiekszych artystów też raczej było od czasu do czasu, niż zawsze świetnie. Raz na dwa lata, ale za to znakomicie, a outtake'i zawsze można wydać w jakiejś formie. Nawet Prince, który kompozytorsko jest płodny jak królik, od czasu gdy zaczął zalewać swoimi wydawnictwami chyba jednak trochę rozwodnił jakość swoich dokonań.

W związku z okresem letnim, przedstawiam moją teorię spiskowa dziejów

Wydaje mi się że Joe przeczytał książkę Roberta Cialdini "Wywieranie wpływu na ludzi. Teoria i praktyka" i próbuje wcielać w życie regułę zaangażowania i konsekwencji. Statystycznie osobnik który posiada 8-10 płyt podlega zasadzie zgodności i bycia konsekwentnym co większość z tej grupy skazuje na konsekwentne kupno kolejnych płyt a zasada zaangażowania powoduje że dużej części osób opinia jest zupełnie nie obiektywna.

To nawet ciekawe. Z punktu widzenia macherów od show biznesu byłby w tym przypadku tylko jeden problem: jak sprzedać te skromne, pierwsze 8-10 płyt? W moim przypadku zasada działa średnio, bo jest trochę artystów, których kupowania płyt zaprzestałem mimo posiadania sporej ilości krążków.

Wolałbym, żeby zamiast dwóch średnich albumów był jeden świetny – dla mnie. Problem w tym, że taki album mógłby się Tobie nie spodobać. Może jednak lepiej częściej nagrywać średnie płyty, bo nie wiadomo, które z tych nagrań zostałyby zakwalifikowane na "świetne" wydawnictwo.

No tak jak ja. Wiadomo, że każdy ma swoje preferencje, ale są albumy powszechnie uznawane za świetne i powszechnie uznawane za średnie, myślę o jakiejś prawidłowości statystycznej np. jak zapytasz jakąś populację fanów LZ o świetne albumy i średnie albumy to w tej pierwszej kategorii będzie przewaga wskazań na II, IV i Physical Graffitty, a drugiej na In Through The Outdoor, co nie znaczy, że nie znajdą się goście, którzy powiedzą, że IV jest do d..., a In Through ...... jest the best.

Tylko jak się w takim tempie trzaska taką ilość utworów, to dopracowanie ich wydaje się mało możliwe. Sam Joe mówił w jakimś wywiadzie, że wchodzi kiedyś do studia i przeżywa moment dezorientacji - co i z kim teraz gram?!