Posener zapodał mi linka do tego tematu, obejrzałem czasówkę na MS w kolarstwie i miałem walnąć bronka domowej roboty, ale na kawie się skończyło
Koniec końców przeczytałem całość, choć pewnie niezbyt szczegółowo
Temat okrutnie się rozbudował, rozlazł na boki, ale będe trzymał się soli ziemi czarnej
Generalnie uważam, że lepiej rzadziej a lepiej. Ale co z tego? Jak było widać na początku z dwóch albumów niekoniecznie całkiem mistrzowskich można złożyć płytę, znacznie bliższą mistrzostwa. Ale:
Każdy z forowiczów złożyłby inną. To jedno.
A druga sprawa, czy raczej pierwsza jest taka, że za każdym razem gdy słucham płyty, która w 70% jest IMO gniotem, to przychodzi mi do głowy myśl: "cholera jest przynajmniej jeden człowiek, któremu to się podoba - ten który to gra". Może sam artysta za kilka lat powie: "Ta płyta to był błąd". A może tworzył smędy, bo akurat panna go puściła kantem z kumplem co miał pikaczento i zamiast mięcha wyszła ckliwa breja. Muzyk sobie coś tam robi, jak poeta wierszyk pisze, i coś nim kieruje. Dlatego nagrał te wszystkie kawałki na 2 płytach, choć jedna, przebierana, dla słuchaczy byłaby lepsza. To oczywiście stwierdzenie dotyczące muzyków ogólnie a nie JB li tylko.
Poza tym nie jestem w branży, ale domyślam się, że przykładowy nasz Bonamassa nie jest całkiem niezależny i związany jest kontraktami. Musi się wywiązać z nagrania pewnej ilości materiału w określonym czasie i tyle. Chyba, że jest całkiem niezależny, to wtedy ilości można wiązać z nieustanna wena twórczą. Chłop się opanować nie może, płynie na fali i nagrywa wszystko jak leci.
Poza tym od kompilowania są kompilacje, na których i tak zawsze komuś czegoś brakuje
Dlatego najlepszejsze są koncertówki: sama esencja i do tego na żywo, czy grana nuta w nutę czy nie - wsjo rawno, byle z jajami, byle brzmiało koncertowo, a nie jak studio z oklaskami. Tak więc chyba wrzucę do CD jedyną płytę Thin Lizzy jaka mam "Live and dangerous" bo studyjne mi nie leżą
i walnę tego bronka jednak
