Piekielnie dużo się dobrej muzyki na świecie nagrywa. Wybitnej, odkrywczej, powalajacej i kompozycjami i wykonaniem nie ma może wiele. Ale takiej po prostu fachowej, w sensownym kierunku, dającej słuchaczowi satysfakcję są tony. Mam coraz większy problem z decyzjami o zakupach. Zasada "dobre, więc biorę" już się od dłuższego czasu nie sprawdza, bo błyskawicznie poszedłbym z torbami. A ocena tego, co wykracza ponad dobre jest trudna i też nie zawsze to lepsze bardziej cieszy ucho. Zauważyłem, że, paradoksalnie, selekcji gitarzystów dokonuję na na podstawie wokalu, kompozycji i aranżacji. Bo wymiataczy jest sporo, ale dobrych wokalistów wśród nich jakby mniej, a już napisać naprawdę zostający w głowie numer to umie jeden na dziesięciu czy stu.
U Guguna słyszę, że ogółem spokojnie może się mierzyć z wieloma amerykańskimi czy brytyjskimi zawodnikami. Ale nie jest dla mnie oczywiste, że przebija większość z nich i że to właśnie jego album pownienem nabyć zamiast któregoś z konkurentów. Czyli jak zwykle.
