Okolice Bluesa

Prawdopodobnie jestem w swej opinii odosobniony, ale poprzedni (debiutancki) krążek tej australijskiej kapeli nie przekonał mnie. Prasa (w tym nasz "Teraz Rock") wychwalała ich jako połączenie wokalu w stylu Planta z riffami Black Sabbath i Budgie, organami Deep Purple i Bóg wie czym jeszcze. Rzeczywiście słychać było, że młodziacy z Australii wychowali się na starym dobrym rocku i chcieli grac podobnie, ale na moje uszy porwali się z motyką na słońce. Stockdale śpiewa wysoko, ale nie ma ciekawej barwy głosu, do Planta w ogóle się nie umywa i brzmi dla mnie raczej jak krzyżówka Roba Halforda z Judas Priest z Geddym Lee. Riffy głośne, ale miały w sobie taką garażową toporność, której nie lubię. Kompozycje niedopracowane, produkcja słaba, granie chaotyczne. Niby w starym stylu, ale jakoś niechlujnie, brudno i bez klasy - tak sobie wtedy myślałem słuchając.

Jeśli więc mówię, że druga płyta podoba mi się bardziej, to powód jest taki, że poprzednia nie podobała mi się wcale. Teraz, po zmianach personalnych jest to ponoć jeszcze bardziej niż wczesniej "Stockdale band". Mam wrażenie, że sekcja gra mniej "naokoło" a bardziej pod wokal i gitarę. Ogólnie, jakby trochę przykrojone zostały ambicje: ograniczono te infantylne, pseudo-progowe ciagoty i dominuje proste riffowe grzanie do przodu. Jednocześnie płyta brzmi jakby zainwestowano przyzwoite pieniędzy w podukcję - moim zdaniem z dobrym skutkiem. Przestrzeń jest lepiej wypełniona, nie ma takich sonicznych dziur jak wcześniej. Nie wiem czy to kwesta nakładanej warstwami gitary lidera, czy drugiej gitary rytmicznej, w każdym razie dźwięków jest więcej a jednocześnie brzmią schludniej. Wszystko to mi pasuje. Klawiszy mniej, ale i na tę zmianę nie narzekam, bo organy na debiucie nie grały jakoś wyjątkowo i raczej próbowały robić klimat samym faktem swego pojawiania się. No i najwazniejsze: wokal i gitara Stockdale'a trochę się ułożyły, przegryzły i już tak nie ranią moich uszu.

Kompozytorsko też bardziej mi leży. Gładsze melodie wokali (kilka beatlesowskich zwrotek lub refrenów), parę fajnych riffów (oczywiście brzmiących jak kopie Zeppelinów). Wciąż brak naprawdę ciekawych solówek (typowe dla młodego pokolenia rockmanów), wciąż niektóre numery brzmią jakby były trochę na siłę sklejone z różnych rzeczy ale przynajmniej solidnie sklejone, już się to tak nie rozłazi na złączeniach. Po kilku przesłuchaniach nie mam zdecydowanego faworyta, ale kilka podśpiewuję i chyba tylko jeden kawałek (piąty) uważam za nudny. Obok nawiązań do staroci jest tu też klika melodii i instrumentalnych patentów bardziej nowoczesnych, ale niewiele i nowe przemieszano ze starym na tyle gruntownie (np. w utoworze przedostatnim - "Phoenix") że nie razi to takiego muzycznego dinozaura jak ja.

Sądzę, ze większość odbierze ten album jako słabszy od debiutu, ale dla mnie jest on bardziej rzetelnie zrobiony, w jakimś sensie skromniejszy i uczciwszy. Jak już napisałem na początku - mam specyficzne widzenie sprawy. Nigdy nie utożsamiałem muzycznego brudu i prymitywnej hałaśliwości ze szczerością, spontanicznością czy pasją. Wprost przeciwnie - świadczyły dla mnie raczej o lenistwie bądź pozerstwie. Tym razem tego nie słyszę. Wybitnie nie jest, do starych kapel wciąż dużo brakuje ale przynajmniej ktoś zakasał rekawy i wykonał sporo solidnej roboty pisząc i nagrywajac piosenki, zamiast zarabiać na samym image'u wskrzesicieli rockowej tradycji. Dobre i to. Trzydziestu złotych wydanych na wersję polską nie żałuję. Dlaczego poskąpiłem? Między innymi dlatego, że nie mam ochoty za prawie drugie tyle oglądać wykalkulowanej prostoty muzyków (zaocznie doceniam kunszt charakteryzatorów z wytwórni) ani zanurzać się w odmęty tekstów. Wystarczy mi to co słyszę.

Rafale - A ja się zgadzam, że dwójka to też jeden z mocniejszych numerów. 10,000 Feet to po prostu ten mój "naj". W ogóle muszę się z Tobą w naprawdę wielu sprawach zgodzić, poza paroma wyjątkami. Zgadzam się co do twoich argumentów na temat obu płyt, może nie w 100 procentach, o to zawsze trudno. Co do rzetelności traktuje obydwie podobnie, oczywiście zgadzam się co do "przykrojonych ambicji". Co do pierwszej płytki nie odbieram jej jako granie chaotyczne i bez klasy, a co do produkcji nie czuję dużej zmiany na drugiej płycie. To chyba tyle. Zgadzam się co do "akcji z workami".
Tak jak napisałeś "To muzyka do zabawy". A ludzi bawią różne różności.
A co do Przemka jak usłyszał nazwy Led zeppelin, Black Sabbath, Budgie, które też nie były kapelami typowo hardrockowymi tak jak Gov't Mule, to taka myśl jaką przedstawił mogła Mu zakiełkować (Może do Whitesnake trzeba było porównywać). Do wszystkiego trzeba z dystansem.
Pozdro, Lechu

Przemek, zgoda co do większości faktów. Nie zmienimy niestety tego, że wiekszosć młodych właśnie młodych grup chce słuchać, a prasa te młode kapele namaszczać - młodość jest wpisana w rockowy etos na dobre i złe. Dla mnie głównie na złe. Nie przypadkiem Weiss do Teraz Rocka wziął grupę młodych "znawców" - ktoś musi chwalić to co się dzieje na muzycznym rynku, a nie zrobi tego szczerze nikt, kto jest ze starej gwardii i prawdziwie kocha stare dobre czasy... I ludzie tacy jak Anna Gacek (tuba tej nowej brytyjskiej i amerykańskiej prasy) w Trójce - mógłbym narzekać przez kolejnych 15 akapitów - jestem tu z Tobą.

Firebird lubię, ale jak na razie mam tylko ich płytę pierwszą i czwartą. Świetni wkonawczo, z kompozycjami różnie bywa. Kolejne ich płyty kiedyś kupię, jak wiele innych rzeczy...

A póki co, przy nowym Wolfmother zupełnie nieźle się bawię. Co jakiś czas nachodzi mnie ochota, żeby oprócz płyt z podziemia kupić dla odmiany coś w miarę sensownego z "topu". Nie ma tego wiele. Oczywiście wymaga to odrobiny wyrozumiałości dla kultury masowej. Tym razem udało mi się ją wykrzesać z siebie bez problemu.

A zachwalany przez naszego kolegę 10,000 Feet" jest naprawdę sympatyczne.

Trochę późno trafiłem na tą dyskusję, ale chcę swoje trzy grosze dorzucić. Młodych zespołów czerpiących garściami z tradycji lat 60 i 70 jest kilka, że wspomnę The Brew, The Answer czy też Airbourne. Słuchając płyt tych wykonawców ktoś mocno "bleszczaty" na oba ucha (parafrazując pana Zagłobę) mógłby odnieść wrażenie że są to rzeczy wydane dawno temu - pochodzące wręcz gdzieś z przełomu lat 60 i 70 tych. Tak mocno są osadzone w tamtych czasach. Natomiast słuchając Wolmother nikt nie ma żadnych wątpliwości że jest to płyta współczesna. Nie znam zespołu który w tak umiejętny sposób łączyłby tradycję ze współczesnością. Bardzo mi odpowiada ich muzyczna wyobraźnia. Pamiętam wrażenie jakie odniosłem kiedy pierwszy raz słuchałem płyty "Cosmic Egg". Kręciłem głową z podziwem i niedowierzaniem i to pozostało do dziś kiedy to płyty przesłuchałem wiele, wiele razy.
Oczekiwanie, że będą oni następcami gigantów rocka czy też porównywanie ich choćby do Gov't Mule jest zupełnie nie na miejscu. Ja w każdym bądź razie nie mam takich oczekiwań.