leszekblues pisze:PO dwukrotnym obejrzeniu na razie skojarzenia takie
1.Repertuar zupełnie inny niz na poprzednich dvd , duzo z ostatniej płyty
Troche za mało dla mnie progresywnie , bluesy smety itd
2.To nie jest zespół niestety i to widac i słychać
To jest Bonamassa i reszta jako tło
3.Obecnosc Claptona -to tylko marketing nic wiecej
4.JOe swietny jako wokalista, nie myli sie ani razu , gitarowo zrezygnował zupełnie z efektów , pokazuje jak grać na samej gitarze i wzmacniaczach PIekny sound w solówkach, w mocnych podkładach go nie ma znika , nieczytelny
5.Orkiestra ok , fajne dęciaki , dwa zestawy dla garkotuków wiosny nie czynią
Mam nadzieje ze ten koncert to jakis etap dla Joe , ale na tym nie
poprzestanie Ze dalej bedzie podąrzał w kierunku dalszym od bluesa niz blizszym.
W większości się zgadzam, w kilku sprawach zdecydowanie nie.
Sam koncert nie zaskakuje, byłem na dwóch (w Berlinie i w Poznaniu) i w sumie jest podobnie, ale to nie jest zarzut. Raczej komplement bo oznacza, że Joe trzymie taki sam poziom na prowincji w Poznaniu (w którym mieszkam) jak w prestiżowej Royal Albert Hall. Oczywiście widać mobilizację (mam wrażenie, że Joe pogryzł sobie wargę do krwi. Zwróćcie uwagę na końcówkę koncertu, ale może się mylę) ale reszta to raczej taka wersja de luxe - dwa zestawy perkusyjne, dęciaki, Eric i przepiękna sala to raczej opakowanie.
Repertuar - co rozumiesz przez słowo bardziej progresywnie? Coś w stylu Billa Frisella? Czy może aranże w stylu techno? "Bluesy i smęty" to obszar zainteresowania tego forum, więc powiedziałbym właściwy artysta na właściwym miejscu. Tak poważnie to uważam, że im bliżej bluesa tym lepiej Joe wypada. Na razie terytorium od blues rocka do hard rocka jest jego naturalnym środowiskiem.
Relacja Bonamassa - zespół. Pełna zgoda. Na razie Joe powiela model G.Moore'a w tej kwestii i jeżeli tego nie zmieni, to mam wrażenie że ze szkodą dla swojego rozwoju. Tym razem klawiszowiec trochę pograł i zdecydowanie to posłużyło muzyce.
Joe wokalista. Warsztatowo OK, cały czas robi postępy, niestety ciągle wykorzystuje dosłownie kilka zwrotów melodycznych co czyni jego wokal dosyć przewidywalnym i dla mnie nużącym.
Joe gitarzysta. Nie ma pytań. On już jest w panteonie wielkich mistrzów gitary elektrycznej ostatnich kilkudziesięciu lat. Solówki w "smętach" genialne. Po raz pierwszy widziałem go grającego na Gibsonie z mostkiem Bigsby, zresztą brzmienie tej gitary było chyba najlepsze. Brzmienie tego GoldTopa jak na mój gust trochę zbyt jasne. Znakomity chwyt z wykorzystaniem barytonowego Music Mana w The Ballad Of John Henry. Riff wbija w ziemię.
I ostatnia kwestia ale najważniejsza. Trafiłeś w sedno. Joe doszedł do bardzo ważnego punktu na swej drodze artystycznej. Jest gwiazdą, jest już legendą gitary, nagrał DVD w Royal Albert Hall, na scenę wyszedł Eric. Nagrał kilka dobrych lub bardzo dobrych płyt, zagrał setki znakomitych koncertów i jeszcze więcej fenomenalnych solówek. Co dalej? Ja widzę przynajmniej dwa zagrożenia. Po pierwsze, słabość repertuarowa - ostatnie dwie płyty stanowią pewien regres pod tym względem (oczywiście to tylko moja opinia), po drugie, model Joe i kapela. Wydaje mi się, że przydałaby Bonamassie współpraca z bardziej inspirującymi muzykami, nawet kosztem utraty części kontroli nad całością projektu. Tak czy owak niezmiernie jestem ciekawy jak potoczy się jego dalsza kariera. 8 maja skończył 32 lata i zaszedł już bardzo daleko. Jest na najlepszej drodze do Rock'n'Roll Hall Of Fame czego jemu, sobie i wszyskim bluesfanom życzę.
Jakie wrażenia?
