Tinsley Ellis - Hell Or High Water / The Hard Way
: września 2, 2009, 6:11 pmTe dwie płyty Tinsleya Ellisa z lat 2002 i 2004 kupiłem razem i zawsze słuchałem jedną po drugiej, jakby to był dwupłytowy album. Tak też je więc opiszę, bo trudno mi myśleć o nich rozłącznie. Są do siebie bardzo podobne, choć trochę inaczej rozłożone akcenty podkreślają dwie różne strony osobowości gitarzysty.
Zacznijmy od podobieństw formalnych: na obydwu gra ten sam klawiszowiec - Kevin McKendree, na obydwu też Tinsleyowi towarzyszy oprócz sekcji rytmicznej dodatkowy gitarzysta rytmiczny i na obydwu są chórki w refrenach niektórych utworów. Wreszcie podobny jest dobór repertuaru: utwory autorskie, wśród których dominują melodyjne bluesrockowe piosenki. Obydwa krążki zawierają po dwa numery akustyczne i jeden obowiązkowy wolny blues z długą solówką. Tak piosenki jak i solówki mają tyle ciepła i uroku, że płyt można słuchać na okrągło. Choć surowce, z których Ellisowi korzysta bywają wtórne (np. "Stuck In Love" z pierwszej płyty przypomina "Wonderful Tonight" Claptona) to udaje mu się zbudować z nich własny muzyczny świat, i to świat który niechętnie opuszczam.
Ten podzielony na dwie płyty świat różni się trochę klimatem. Na pierwszej płycie gitarzysta na tle wody czule obejmuje gitarę Gibsona. Na drugiej, buńczucznie trzymając Strata dziarsko idzie drogą pełną kurzu. Te symboliczne obrazki przekładają się na muzykę. Na pierwszej płycie gitara brzmi bardziej miękko i delikatnie, na drugiej zawadiacko i czasem z efektem kaczki. Również sekcja rytmiczna kołysze bardziej konwencjonalnie na pierwszym krążku a chodzi trochę ostrzej na drugim. Na tym drugim mamy charakterystycznego Ritchie Haywarda z Little Feat na bębnach (mocne, rzadkie uderzenia) i czasem Counta M'butu na dodatkowych cykadełkach.
Podsumowując: na pierwszej płycie Ellis jawi się jako postać wrażliwa i refleksyjna, na drugiej zaś - jako gość kroczący przez życie zdecydowanym krokiem. Przy czym tempa obu albumów są zbliżone, wrażliwiec potrafi pogonić, warknąć i tupnąć a twardzielowi zdarza się roztkliwić, więc nie ma zgrzytów percepcyjnych przy przełączaniu się pomiędzy płytami. Tym bardziej, ze dźwięk (w końcu to Telarc) jest na obydwu tak sugestywny, że błyskawicznie się wciągamy w nowy klimat.
Tyle o stylistyce i wymowie ogólnej, teraz ważna informacja dla tych, którzy z Ellisem nie mieli jeszcze wiele do czynienia. To jest fantastyczny gitarzysta, mający swój styl budowania partii solowych, dbający o ich melodie i dramaturgię i świetnie się odnajdujący w bardzo różnych foremkach utworów: od gładkiej ballady po jazzrockowy numer instrumentalny (na drugim krążku). Nie ma dużego głosu ale potrafi stworzyć wrażenie głębi, a w balladach bardzo wdzięcznie śpiewa falsetem. Polecam oba krążki gorąco, szczególnie tym, którzy lubią bardziej melodyjne granie. Z doświadczenia wiem, że płyty te przypadają do gustu również osobom nie obeznanym z bluesem, więc można je śmiało eksploatować w większym, mieszanym gronie. Oczywiście w lepszym świecie kosztowałyby znacznie mniej, a trwały znacznie dłużej (w realu niestety niewiele ponad 50 minut każda a o cenach szkoda gadać).
Zacznijmy od podobieństw formalnych: na obydwu gra ten sam klawiszowiec - Kevin McKendree, na obydwu też Tinsleyowi towarzyszy oprócz sekcji rytmicznej dodatkowy gitarzysta rytmiczny i na obydwu są chórki w refrenach niektórych utworów. Wreszcie podobny jest dobór repertuaru: utwory autorskie, wśród których dominują melodyjne bluesrockowe piosenki. Obydwa krążki zawierają po dwa numery akustyczne i jeden obowiązkowy wolny blues z długą solówką. Tak piosenki jak i solówki mają tyle ciepła i uroku, że płyt można słuchać na okrągło. Choć surowce, z których Ellisowi korzysta bywają wtórne (np. "Stuck In Love" z pierwszej płyty przypomina "Wonderful Tonight" Claptona) to udaje mu się zbudować z nich własny muzyczny świat, i to świat który niechętnie opuszczam.
Ten podzielony na dwie płyty świat różni się trochę klimatem. Na pierwszej płycie gitarzysta na tle wody czule obejmuje gitarę Gibsona. Na drugiej, buńczucznie trzymając Strata dziarsko idzie drogą pełną kurzu. Te symboliczne obrazki przekładają się na muzykę. Na pierwszej płycie gitara brzmi bardziej miękko i delikatnie, na drugiej zawadiacko i czasem z efektem kaczki. Również sekcja rytmiczna kołysze bardziej konwencjonalnie na pierwszym krążku a chodzi trochę ostrzej na drugim. Na tym drugim mamy charakterystycznego Ritchie Haywarda z Little Feat na bębnach (mocne, rzadkie uderzenia) i czasem Counta M'butu na dodatkowych cykadełkach.
Podsumowując: na pierwszej płycie Ellis jawi się jako postać wrażliwa i refleksyjna, na drugiej zaś - jako gość kroczący przez życie zdecydowanym krokiem. Przy czym tempa obu albumów są zbliżone, wrażliwiec potrafi pogonić, warknąć i tupnąć a twardzielowi zdarza się roztkliwić, więc nie ma zgrzytów percepcyjnych przy przełączaniu się pomiędzy płytami. Tym bardziej, ze dźwięk (w końcu to Telarc) jest na obydwu tak sugestywny, że błyskawicznie się wciągamy w nowy klimat.
Tyle o stylistyce i wymowie ogólnej, teraz ważna informacja dla tych, którzy z Ellisem nie mieli jeszcze wiele do czynienia. To jest fantastyczny gitarzysta, mający swój styl budowania partii solowych, dbający o ich melodie i dramaturgię i świetnie się odnajdujący w bardzo różnych foremkach utworów: od gładkiej ballady po jazzrockowy numer instrumentalny (na drugim krążku). Nie ma dużego głosu ale potrafi stworzyć wrażenie głębi, a w balladach bardzo wdzięcznie śpiewa falsetem. Polecam oba krążki gorąco, szczególnie tym, którzy lubią bardziej melodyjne granie. Z doświadczenia wiem, że płyty te przypadają do gustu również osobom nie obeznanym z bluesem, więc można je śmiało eksploatować w większym, mieszanym gronie. Oczywiście w lepszym świecie kosztowałyby znacznie mniej, a trwały znacznie dłużej (w realu niestety niewiele ponad 50 minut każda a o cenach szkoda gadać).