Two men with the blues

[Agatka Malczyk]

Bright Lights, Big City
Night Life http://www.youtube.com/watch?v=nRxLeUNw ... re=related
Caldonia http://www.youtube.com/watch?v=sdmeOPpz ... 81&index=3
Stardust
Basin Street Blues
Georgia on My Mind http://www.youtube.com/watch?v=NWb7f02U ... re=related
Rainy Day Blues http://www.youtube.com/watch?v=lzDm_tLN ... PL&index=5
My Bucket's Got a Hole in It http://www.youtube.com/watch?v=Y3pXZ5Ec ... 81&index=2
Ain't Nobody's Business http://www.youtube.com/watch?v=jS9Qf6Ec ... 81&index=1
That's All http://www.youtube.com/watch?v=js3pdupH ... 81&index=4

Słucham i słucham i nie mogę przestać...
Płytka naprawdę wyjątkowa. Świetny skład Marsalis'a (Dan Nimmer - piano, Ali Jackson - perkusja, Carlos Henríquez - bas, Walter Blanding - sax) w połączeniu z Willie'm Nelson'em i jego harmonijkarzem Mickey'em Raphael'em stworzyli niesamowitą mieszankę bluesa i jazzu. Album składa się przede wszystkim z bluesowych standardów. Klimat jest gęsty, pełno smaczków, zmian nastrojów: od lekkiegho Bright lights, przez nostalgiczne ballady jak Georgia czy Stardust po gorąco-ekscytujące solówki w 'My Bucket's Got a Hole in It' i 'Ain't Nobody's Business' i gospel'owy groove w 'That's All'. Przeplatają się ze sobą honky-tonk, jump blues, boogie-woogie, swing, rytmy nowoorleańskie itd. Uwielbiam zadziorną interpretację wokalu w wykonaniu Nelson'a. Solówki muzyków Marsalis'a przyprawiają o dreszcze. Pierwszy utworek 'Bright Lights, Big City' doskonale maluje lekkimi dźwiękami podróż do wielkiego miasta - odgłosy pociągu i samochodowych klaksonów - i zachęca do wyruszenia w drogę z tą płytką. Gorąco polecam!

Na koniec jeszcze wywiad z obydwoma Panami:
http://www.youtube.com/watch?v=NaPX7761DiI

pozdrawiam,
Agata

[Andrzej Jerzyk`e]

Ale narobiłaś mi apetytu!!! Wyjątkowość!!!

[Robert007Lenert]

Ale narobiłaś mi apetytu!!! Wyjątkowość!!!

Ja juz dzieki Agatce zapoznalem sie z ta plyta. Teraz na nia poluje. Nie ma jednego slowa przesady w tym co napisala. Swietne!!!

[Kuba Chmiel]

Rewelacja! Słucham i nie mogę przestać. Dzięki!

[Agatka Malczyk]

Ale narobiłaś mi apetytu!!! Wyjątkowość!!!

Uznaje to za moje, a właściwie dokładnie mówiąc mojego taty, odkrycie roku

[Agatka Malczyk]

Jak znacie coś w podobny deseń to się podzielcie - mam bzika na punkcie takiego stylu

[Kuba Chmiel]

http://www.amazon.com/Heard-You-Twice-F ... 870&sr=8-4

Polecam! Totalny odjazd!

[Agatka Malczyk]

Paweł Brodowski Jazz Forum:

Willie Nelson – legenda amerykańskiej muzyki country i ikona amerykańskiego jazzu Wynton Marsalisem. Dwaj wielcy artyści reprezentują dwa odległe punkty rozległego spektrum, dwa różne, zdawałoby się wykluczające się style, ale w istocie mające wiele wspólnego. Łączy je blues – pień, z którego wyrasta współczesna amerykańska muzyka popularna. Stąd tytuł tej płyty: „Two Men With The Blues”. Jest to spotkanie na szczycie dwóch generacji, pochodzący z Teksasu Willie Nelson ma dziś lat 75, urodzony w Nowym Orleanie Wynton Marsalis o trzydzieści mniej. Ale muzyka, którą tu grają, należy raczej do pokolenia Nelsona, wywodzi się z czasów jego młodości, przełomu lat 40. i 50. Są to korzenie dzisiejszej amerykańskiej muzyki: rock and roll, blues, rhythm and blues, soul, country. Spotkali się po raz pierwszy pięć lat temu w Nowym Jorku na koncercie benefisowym w Lincoln Center (byli tam także Ray Charles i Eric Clapton), a ponownie w tym samym miejscu podczas dwóch wieczorów 12 i 13 stycznia w styczniu 2007 roku. Materiał nagrany podczas tych koncertów wydany został teraz na płycie. W towarzyszącej sekcji jest regularny zespół Marsalisa (to właśnie ci muzycy grali w jego big bandzie rok temu na Torwarze) i stały harmonijkarz Nelsona, Mickey Raphael. Walter Blanding gra na tenorze w twardym stylu teksańskim, Nelson ma krótkie wejścia solowe na gitarze, jego styl miejscami przypomina Django Rei¬n¬hardta. Otwiera płytę wielkomiejski blues Bright Lights, Big City. „Jest to coś w rodzaju big city meets the country” – powiedział Wynton. Mickey naśladuje odgłosy pociągu, a my brzmimy jak klakson samochodu”. Za chwilę Willie nabija szybkie tempo i swoim zdartym, nadwyrężonym głosem, ale bez wysiłku, intonuje Caldonię (sławetny rhythm and blues Louisa Jordana, wykonywany niegdyś przez big band Woody’ego Hermana). Sięga też po ckliwe ballady Hoagy’ego Carmichaela Stardust i Georgia on My Mind. Skoro mowa o Georgii, to nasuwa się myśl, że najdoskonalszym jak dotąd przykładem fuzji jazzu i muzyki country był album Raya Charlesa „Modern Sounds In Country And Western Music”. Oczywiście „Stardust” to tytuł albumu Willie’go Nelsona sprzed 30 lat, jednego z jego największych bestsellerów, na którym Willie śpiewał kilka innych standardów. Na omawianej płycie ujmują spontanicznością kawałki nowoorleańskie: Basin Street Blues i My Bucket’s Got a Hole In It, z długą, marszową solówką bębnów. Muzyka swinguje, a trąbka Wyntona, syna Nowego Orleanu, lśni, jakby grał sam Louis Armstrong. W Ain’t Nobody’s Business Willie i Wynton śpiewają razem i przekomarzają się tak, jak przed laty robili to, z podobnym wdziękiem, Satchmo i Jack Teagarden. Country i jazz, luz, humor i zabawa.

[Agatka Malczyk]

Dzięki Kuba!

[74yaro]

Two Men with the Blues to jedna z moich ulubionych płyt zeszłego roku. Była prezentowana w Trójce przez Jana Chojnackiego.

[bartic]

w dychę!!! dzięki Ci Agatko! ja również nie mogę przestać tego słuchać. ten styl jest przecudowny, aż chce się żyć w mieście.

na pewno kupię płytę. chłopaki mają to jak w banku

momentami kojarzy mi się z Whitherspoonem