Sonny Boy Williamson FESSOR MOJO'S DON'T START ME TO TALKIN

[sonnyboy]

[lauderdale]

[sonnyboy]

Kilka słow o autorze oczywiście książki


Kim jest „Fessor Mojo?
William E.Donoghue – autor “Don’t Start Me Talkin’”, miał doświadczenia z muzyką jazzową i bluesową. Gdy był nastolatkiem słuchał wczesnego rock and rolla, jump bluesa i Doo Wop, często w pierwszym rzędzie w Uptown Theater w Philadelfii. Później działał aktywnie w Philadelphia Folk Festiwal i wielu jazzowych popołudniówkach w Pep’s and The Showboat. Na własnych oczach przeżył dojście lata miłości na wschód do The Electric Faktory w Philadelfii.

PRZEDMOWA

Wielu sławnych, bluesowych artystów jest pochowanych w nieznanych miejscach a zaledwie tylko kilku z nich ma wystawione pomniki, ba czasami nawet kilka. Sonny Boy Williamson II jest pochowany przy spokojnej wiejskiej drodze w Tutwiler, MS, na skraju lasu w dobrze znanym eleganckim grobie na cmentarzu Whitfield. Jego nagrobek można z daleka rozpoznać po leżących wokół niego pozostawionych tu przez fanów monetach, harmonijkach, gitarowych kostkach i innych przedmiotach. W 1980 roku grób doczekał się eleganckiej kamiennej tablicy ustawionej z honorami dzięki fundatorce Lilian McMurry - właścicielce Trumpet Records. Napis na tablicy nagrobkowej zawiera informację dostarczoną jej przez wdowę po Sonny’m Boy’u - Mattie Williamson Thurman oraz przez jego siostrzenicę - Julię Barner.

ALECK MILLER
LEPIEJ ZNANY JAKO WILLIE „SONNY BOY” WILLIAMSON
URODZONY 11 MARCA 1905, ZMARŁ 23 CZERWCA 1965,
SYN JIM’A MILLER’A I MILLIE MILLER,
MIĘDZYNARODOWEJ SŁAWY HARMONIJKARZ I WOKALISTA BLUESOWY,
ODKRYTY I NAGRYWAJACY DLA TRUMPET RECORDS
W JACKSON, MISSISSIPPI W LATACH 1950-1955

Pomimo dobrych intencji inskrypcja na tablicy ukazuje jak wiele niewiadomych tajemnic wciąż otacza enigmatycznego bluesmana. Prawdziwe szczegóły jego tożsamości zaginęły gdzieś w Delcie Mississippi, gdzie mnogość nazwisk, niewyjaśnione i zapomniane fakty, bazowanie na przekazach ustnych, lepsza znajomość tytułów pieśni bluesowych niż nazwisk ich autorów tworzy spuściznę historii, która przedstawia prawdziwe narodziny bluesa.
I tak naprawdę, napis na tablicy Sonny’ego Boy’a nie wiele nam mówi. Dlaczego? Ponieważ jego prawdziwe nazwisko prawdopodobnie brzmiało Alex Miller, natomiast wśród czarnych towarzyszy swej niedoli bardziej znany był jako Rice Miller. Willie to z kolei imię jego brata. Natomiast prawdziwe nazwisko brzmiało nie WILLIAMSON, lecz MILLER (nazwisko jego ojczyma) lub FORD (nazwisko jego matki). Mało prawdopodobne, że był nieślubnym dzieckiem – wówczas na pewno nigdy nie poznamy jego prawdziwego nazwiska.


Cała PRZEDMOWA dotyczy pochodzenia, daty urodzenia SBW, jak wspomoinałem w mojej książce, badacz bluesa dr David Evans na prośbę Billa zbadał ten problem dość dokładnie i odkrył po naszemu akt urodzenia SBW - data urodzenia 5 grudnia 1912 roku


wybacz, że nie bawię się w ładniejsze tłumaczenie, ale chyba nie ma sensu

zachęcam do konwersacji - pobudzi to mnie do dalszej pracy

SONNYBOY

[ANDRZEJ MATYSIK]

[sonnyboy]

Serdecznie dziękuję panie Andrzeju i zarazem zazrdoszcze Panu tej wizyty w Tutwiler.
Myślę, że jak tak dalej pójdzie ze sprzedażą to faktycznie będzie trzeba pomysleć o drugim wydaniu i pięknie byłoby zamieścić tam takie zdjęcia.

Pozdrawiam
Maciek

[sonnyboy]

[P.Szymański]

[kora]

[Andrzej Jerzyk`e]

[kora]

[blues64]

[sonnyboy]

[lauderdale]

Ja tez wpadne posluchac...

Pozdrowienia

[sonnyboy]

[sonnyboy]

[blues64]

[sonnyboy]

[blues64]

[P.Szymański]

[sonnyboy]

[P.Szymański]

[lauderdale]

Niejaki Chris Smith pisze, wspomina w swoim artykule poswieconym Sonemu o kilku jego zachowanych nagraniach, gdzie posługuje sie gitara; np: 'Steady Rolling Man' czy 'Mister Downchild' . Jego styl bardzo przypomina styl Johnsona. Były tez sugestie dotyczace zabiegania o wzgledy tej samej kobiety. I byc moze to jest prawdziwe zrodlo lekcewazacego traktowania tworczosci Johnsona przez Sonnyego.

[Kuba Chmiel]

Co prawda omawiany przez Państwa temat jest dla mnie mocno enigmatyczny, ale Paweł Szymański poruszył kwestię, która wydaję mi się być dla każdego odbiorcy muzycznego interesująca. Dotyczy ona bowiem aspektów kształtowania wizerunku. Nie da się patrzeć na postać Robert Johnsona inaczej niż przez pryzmat całej tej metafizycznej otoczki, która wokół niego się unosiła. Co inaczej przecież zwiększa popularność niż tajemnicze kontakty z siłami piekielnymi, niewytłumaczalny wzrost formy w krótkim czasie lub nie do końca wyjaśnione kulisy śmierci? Dodając do tego spopularyzowanie samej muzyki przez gwiazdy, takie jak Clapton, można śmiało uzyskać recepturę na muzyczną legendę. W takim wypadkach kwestie talentu bądź jego braku są mocno marginalne.

[P.Szymański]

[Kuba Chmiel]

[P.Szymański]

[P.Szymański]

[lauderdale]

[sonnyboy]

[P.Szymański]