: grudnia 9, 2008, 10:42 pmKiedys...pare lat temu pisałem o nich w kwartalniku Twój Blues;
............................................................................................................
Seven B – Rocktales
Poznałem ich w dalekiej, pięknej Włodawie. W tamtejszym Ośrodku Kultury, na niewielkiej sali zebrała się grupka fanów. Byłem tam na wakacjach u Grzesia „Allmana”, który tak pięknie opisał w naszym piśmie płytę Alligator Stew. Trafiłem więc na ten koncert. Bo to był prawdziwy koncert; dla garstki osób; z perkusistą, który w trakcie występu poznawał repertuar; podobno. Lubię zaczarowane historie. Wiedziałem już, że to „włóczykije” w dobrym tego słowa znaczeniu. Poznałem już historię ich rynkowych, krakowskich popisów. Słyszałem, że Gienek to świetny wokalista, a Makar znakomity gitarzysta. Że obydwaj pochodzą z „egzotycznej” a tym samym tajemniczej dla mnie Białorusi; że los przygnał ich przed wielu laty do Polski. Wszystko to powodowało, że oprócz muzyki słyszałem jeszcze coś. A zagrali pierwszorzędnie; i ten niesamowity, przytłaczający autentyzmem śpiew Gienka. Przysłali mi później dwie cd- rki z muzyką. Pierwszy, akustyczny to hołd złożony największym. Świetne bez wyjątku wykonania wszystkich coverów (Led Zeppelin, Lynyrd Skynyrd, Janis Joplin czy Creedence Clearwater Revival). Drugi już nie zrobił na mnie takiego wrażenia. No może polskojęzyczny, rewelacyjny Jasiek przywołujący śpiew samego Czesia Niemena. Odniosłem wrażenie, że zespół zjada własny ogon zanim jeszcze tak naprawdę zaistniał na polskiej scenie. Jakiś tam występ Gienka w TV... ; nie oglądam dziwactw. Ale robiło się o nich coraz głośniej. Wysłałem więc parę kopii do przyjaciół w Stanach. Posłałem wtedy płyty Leszka Cichońskiego, Zdrowej Wody, Free Blues Band i Seven B. Wszystkie spodobały się ludziom, którzy ich posłuchali, ale też wszyscy zwrócili baczniejszą uwagę na ten ostatni; i na śpiew Gienka. Takim wokalistą się nie zostaje, takim się rodzi. Facet dostał od stwórcy dar i wie jak z niego korzystać.
Jest oto ich trzeci album – Rocktales. Z nieziemsko klimatyczną okładką. Stare zdjęcie motocyklistów ze Lwowa, z 1978 roku. Niesłychane. Ileż pasji i umiłowania wolności było w tych ludziach. Przyszło im żyć w „dziwnych” czasach w „najdziwniejszym” z krajów. Uchodzili za wrogów ludu – to pewne. Toż taka postawa wiała zgniłym zachodem. Podobno przetrwali. Siła w wierze. Myślę, że o Seven B można powiedzieć to samo. Na zaśmieconym plastikowym bełkotem polskim podwórku uchowało się takie naturalne cudo. Uchowało się i jak widać rośnie w siłę. Album jest znakomity. Znakomity od początku do końca. Dumny jestem, że mogę w końcu tak powiedzieć o naszym zespole. Bez kompleksów mogliby wyjść na scenę z legendami Południa. Ba, więcej... mam mnóstwo płyt kapel z Południa USA, które tam, za wodą przyciągają tłumy fanów, a niestety w moim odczuciu brakuje im feelingu i naturalności Seven B. Bad Whiskey Bottle otwierający album budzi (bo musi) oczywiste skojarzenia z Lynyrd Skynyrd. To samo z następnym Last Man Standing. Nie ma tu taniego naśladownictwa, a jedynie to samo czucie dźwięków. Jakby mieli to we krwi. Nieskomplikowane w sumie aranżacje, pięknie ozdobione gitarowymi fajerwerkami. No i oczywiście Gienek, swobodnie prowadzący zespół do przodu. Tak, to Zespół. W końcu to słychać. Seven B to całość. Back Out Bomb ma w sobie coś z żaru Black Crowes i Led Zeppelin. Przybrudzone gitary w intro budzą oczywiste skojarzenia. Piękne.
Jedyny zaśpiewany po polsku Sen, Nie-Sen to fantastyczna bluesowa kołysanka. Jest tu lekkość Allmanów; jest leniwy nastrój muzycznej poetyki Lynyrd Skynyrd i Free. Cudny tekst i parę minut prawdziwie allmanowskiego kołysania. Ależ oni to pięknie rozwijają. Mogłoby się nie kończyć.
Triple Coctail, Girlaholic, It’s Our Time i My Guitar Wins Again to klasyczne południowe granie. Wszyscy, którzy kochacie twórczość CCR, Skynyrd, Allmanów, Black Crowes, Led Zeppelin czy Small Faces zachwycicie się tym materiałem. To płyta dla was. Ortodoksyjni blues-fani będą oczywiście kręcić nosem, że z bluesem niewiele ma to wspólnego. Ma tyle samo wspólnego co na przykład muzyka Allmanów. Dla mnie to blues w najczystszej postaci. Autentyczny do bólu. Po prostu zachwycający. Świetna, pulsująca sekcja, dwóch znakomitych gitarzystów, którzy posiedli tę tajemną wiedzę „kiedy nie zagrać” i wokalista, który z głosem robi co zechce. Toro Negro – mój numer 1 z tego albumu. Najprawdziwszy southernjammowy killer. Instrumentalny; musi przywodzić skojarzenia z najlepszymi dokonaniami ABB. I przywodzi. Ja bym tu jeszcze dodał nieco ducha Charlie Daniels Band – i jest oto rozjammowana, wybuchowa mieszanka improwizacji i transu. Rewelacja. Muszę tak to nazwać. Słuchany na okrągło wchodzi coraz bardziej; jak narkotyk. Toro Negro – dziewięć minut najprawdziwszej magii. Zamyka całość coś co nazwano Bonus. Zabawny... i nic więcej. Po Toro Negro mogli by sobie darować żarty. Ale teraz już się czepiam. A tak naprawdę nie mam czego. Powtórzę raz jeszcze – rewelacja; naturalny samograj Seven B. Płyta do każdej szanującej się kolekcji. Wydana przy pomocy fanów i przyjaciół zespołu. Kolejny dowód na to, że można. Jeśli się tylko chce...
Paweł Freebird Michaliszyn
Twój Blues